Wanneer roodoogcicaden uit de grond en langs boomtakken omhoog beginnen te kruipen, zorgen ze bijna altijd voor opschudding. Zulke gebeurtenissen gebeuren nu in delen van Virginia, West Virginia en North Carolina. De paringsroep van de insecten creëert een kakofonie van witte ruis en veroorzaakt opwinding over een fenomeen dat verondersteld wordt slechts eens in de 13 of 17 jaar voor te komen.

Maar er zijn meer dan een dozijn afzonderlijke groepen van “periodieke” cicaden die regelmatig verschijnen in de V.S. Een andere groep, of broedsel, verschijnt elk jaar in de lente. Ze bevinden zich gewoon in verschillende geografische regio’s. En een paar soorten, bekend als hondedag- of jaarcicaden, komen niet en masse periodiek tevoorschijn, maar elk jaar, meestal later in de zomer.

Sommige periodieke cicadenbroedsels verschijnen in het noordoosten na 17 jaar onder de grond te hebben doorgebracht, extreem langzaam groeiend terwijl ze zich voeden met wortels en de bodemtemperatuur gebruiken om hun interne klok af te stellen. Wanneer hun aangewezen jaar rond komt, en hun omgeving 64 graden Fahrenheit bereikt, beginnen ze door het vuil te breken. Andere 17-jarige broedsels leven in mid-Atlantische staten en de Mississippi-vallei, terwijl broedsels die een 13-jarige levenscyclus hebben grotendeels te vinden zijn in Alabama, Kentucky en Tennessee.

Toch is het uitkomen van cicades nooit perfect schoon: een paar leden van broedsels komen een jaar te vroeg of een jaar te laat uit, of zelfs vier jaar te vroeg of vier jaar te laat.

Wetenschappers denken dat de zeldzame verschijningen periodieke cicaden in staat stellen om roofdieren te vermijden. Zelfs als een paar van de insecten door vogels worden opgegeten, blijven er zoveel over dat ze kunnen paren, om vervolgens te sterven nadat ze met succes de volgende generatie hebben voortgebracht. De groep van dit seizoen, bekend als Brood IX, werd voor het laatst in 2003 en 2004 in deze regio gezien. Delen van het gebied overlappen met Brood II, dat in 2013 opdook. “De opkomst van cicades is een verbazingwekkend biologisch fenomeen,” zegt Eric Day, entomoloog bij Virginia Tech. “Op sommige plaatsen zie je maar een paar cicades; op andere plaatsen komen er misschien 1.000 per hectare uit. En je hebt plaatsen waar 100.000 of een miljoen insecten per acre uit de grond komen.”

De cicaden veroorzaken niet veel ergernis anders dan hun schelle gezang en de knapperige schillen die ze achterlaten wanneer ze vervellen, volgens Day. Eigenaren van boomgaarden weten dat ze het planten van nieuwe bomen moeten uitstellen om schade te voorkomen door vrouwtjes die hun eieren in takken leggen, zegt hij.

Naast Brood IX van dit jaar, zien entomologen rond Chicago cicaden van het 17-jarige Brood XIII vier jaar te vroeg opkomen. Leden van het 13-jarige Brood XIX verschijnen ook vier jaar te vroeg op plekken van St. Louis, Mo, Louis, Mo., tot Raleigh, N.C. Burgerwetenschappers die foto’s van de insecten loggen op www.magicicada.org en de Cicada Safari-app hebben onderzoekers geholpen een paar exemplaren van Brood X op te merken die een jaar te vroeg tevoorschijn komen rond het gebied van Washington, D.C.

De ontijdige insecten zijn veel minder talrijk dan die in “normale” broedjaren en hebben de neiging om uit te sterven of te worden opgegeten, zegt Chris Simon, een cicade-bioloog aan de Universiteit van Connecticut. Wetenschappers hebben vroege cicaden al in 1969 waargenomen, toen Henry Dybas van het Field Museum in Chicago het verschijnsel vastlegde. Maar de non-conformisten zijn mysterieus gebleven: onderzoekers zijn er niet zeker van waarom sommige cicaden vroeger uitkomen. Een mogelijkheid is dat de individuen zich sneller ontwikkelen dan de rest van hun cohort, zegt Simon. Een andere theorie is dat klimaatgebeurtenissen de vroege komst in gang zetten.

“Vermoedelijk was er op een bepaald moment slechts één broedsel van cicaden, misschien 10.000 jaar geleden of iets minder,” zegt Simon. “Toen begonnen de bossen in de VS eruit te zien zoals nu, na het einde van de ijstijden.” Naarmate de bosbedekking afnam en cicaden reproductief geïsoleerd raakten, vormden ze verschillende broedsels, die zich uiteindelijk in nog kleinere groepen splitsten, zegt ze.

Met de opwarming van de aarde die zowel bossen als insecten beïnvloedt, kunnen waarnemers vroege cicaden in grotere aantallen zien. Maar het is moeilijk om nu al de gevolgen in te schatten. “Cicadebroedsels zijn een grote legpuzzel,” zegt Simon. “We kennen geen ander organisme dat werkt op de manier waarop ze dat doen.”