WerkloosheidEdit

Zuid-Afrika kent extreem hoge werkloosheidscijfers. In 2004 bedroeg de totale werkloosheid 26%. Herverdeling is gericht op de overdracht van commerciële boerderijen die in handen zijn van blanken aan zwarte Zuid-Afrikanen. Restitutie houdt in dat compensatie wordt gegeven voor land dat als gevolg van apartheid, racisme en discriminatie verloren is gegaan aan blanken. Hervorming van het grondbezit heeft tot doel de toegang tot land veiliger te maken. Er zijn verschillende wetten uitgevaardigd om de herverdeling, teruggave en hervorming van het grondbezit te vergemakkelijken. De “Provision of Certain Land of Settlement Act” van 1996 wijst land aan voor vestigingsdoeleinden en zorgt voor financiële bijstand aan diegenen die land willen verwerven. De Restitution of Land Rights Act van 1994 vormt de leidraad bij de tenuitvoerlegging van de teruggave en verschaft daarvoor een rechtsgrondslag. De “Extension of Security of Tenure Act” van 1996 helpt plattelandsgemeenschappen meer rechten op hun land te verwerven en regelt de betrekkingen tussen eigenaars van plattelandsgrond en degenen die erop wonen. Tot dusver zijn deze landhervormingsmaatregelen half doeltreffend geweest. Tegen 1998 hadden meer dan 250.000 zwarte Zuid-Afrikanen land gekregen als resultaat van het landherverdelingsprogramma. Er zijn zeer weinig claims tot teruggave afgehandeld. In de vijf jaar na de invoering van de landhervormingsprogramma’s veranderde slechts 1% van het land van eigenaar, ondanks het streven van het Afrikaans Nationaal Congres naar 30%.

Het Wederopbouw- en OntwikkelingsprogrammaEdit

Het Wederopbouw- en Ontwikkelingsprogramma (RDP) was een sociaal-economisch programma dat gericht was op het aanpakken van raciale ongelijkheden door het creëren van bedrijfsleven en onderwijs, terwijl slechts 4% van de rijkste studenten functioneel analfabeet is, hetgeen duidt op een scherpe kloof in geletterdheid tussen de inkomenskwartielen. De ruimtelijke segregatie van de apartheid is nog steeds van invloed op de onderwijskansen. Zwarte studenten en studenten met een laag inkomen worden geconfronteerd met geografische barrières voor goede scholen, die zich meestal in welvarende buurten bevinden. Hoewel steeds meer Zuid-Afrikanen naar het hoger onderwijs gaan, is er nog steeds een groot verschil in de raciale verdeling van deze studenten.

Momenteel gaat ongeveer 58,5% van de blanken en 51% van de Indiërs naar een vorm van hoger onderwijs, vergeleken met slechts 14,3% van de kleurlingen en 12% van de zwarten. In 2013 stond Zuid-Afrika volgens het Global Competitiveness Survey op de laatste plaats van de 148 landen voor de kwaliteit van het wiskunde- en wetenschapsonderwijs en op de 146e plaats van de 148 landen voor de kwaliteit van het algemeen onderwijs, ondanks een van de grootste onderwijsbegrotingen op het Afrikaanse continent. In hetzelfde rapport wordt het grootste obstakel voor het zakendoen een “onvoldoende opgeleide beroepsbevolking” genoemd. Onderwijs blijft dan ook een van de slechtst presterende gebieden in het Zuid-Afrika van na de apartheid en een van de grootste oorzaken van de voortdurende ongelijkheid en armoede.