Running Speeds of Crippled Coyotes introduceerde zichzelf in 1976, in een tijdschrift dat Northwest Science heette. U zult weinig wetenschappelijke studies vinden die hun verhaal zo duidelijk en efficiënt vertellen. Bruce C Thompson, van het departement van visserij en wilde dieren aan de Oregon State University, schreef alles wat hij te zeggen had in een gewone twee pagina’s.

Het bevat weinig jargon of lingo, en geen slimme metaforen. Wanneer in de studie wordt gesproken over kreupele coyotes, wordt precies dat bedoeld: coyotes die kreupel zijn.

Thompson begint met wat geschiedenis, net genoeg zodat je leert dat andere mensen, in vroegere dagen, tijd besteedden aan het nadenken over hoe snel coyotes rennen. Hij zinspeelt op tientallen jaren oude studies, door wetenschappers genaamd Cottam, Sooter, en Zimmerman, die “snelheden rapporteerden van vermoedelijk niet gewonde coyotes die werden achtervolgd door auto’s”.

Thompson bracht iets nieuws op tafel (om het zo te zeggen): “Op 21, 22 en 23 oktober 1974 registreerde ik loopsnelheden van drie in het wild gevangen coyotes die het gebruik van één voet hadden verloren door schade van een stalen val”.

Hoe heeft Thompson dit precies bereikt? Hij vertelt het u in een paar zinnen: “Tijdens de tests werden de coyotes afzonderlijk uit hun kooien losgelaten en mochten ze langs de omheining van de omheining rennen. Elke dag werden de coyotes getimed met een stopwatch terwijl ze drie afgemeten parkoersen langs de omheining liepen. Als een coyote het beginpunt van elk parcours naderde, achtervolgde ik het dier te voet op een afstand van 45 meter tot 70 meter.”

Thompson mat ook de loopsnelheid van een coyote die al zijn oorspronkelijke uitrusting had. Op zijn beste ren, had dat dier een snelheid van iets minder dan 32 mijl per uur. Een van de kreupele dieren evenaarde dat bijna exact, ondanks het ontbreken van een rechtervoet. De andere drievoetige coyotes haalden snelheden van respectievelijk 22,5 en 25,4 km per uur. (De volbenige coyotes die tientallen jaren eerder door auto’s met vier wielen werden achtervolgd, liepen overigens veel sneller dan de coyote die in de jaren zeventig door de tweebenige Bruce Thompson werd achtervolgd.)

Thompson besteedde ook aandacht aan stijl. “Hoewel de kreupele coyotes af en toe de grond raakten met hun beschadigde aanhangsel”, schreef hij, “pasten zij gewoonlijk hun pas aan om contact met de grond te voorkomen. De aangepaste pas resulteerde in een merkbare stuiterende beweging wanneer de kreupele coyotes renden.”

Bruce Thompson’s monografie verwijst, terloops, naar een studie uit 1939 genaamd “Food habits of peg-leg coyotes,” door Charles C. Sperry van het U.S. Biological Survey’s Food Habits Laboratory in Colorado. Sperry wist ook hoe hij een verhaal moest vertellen. Wie kon dit begin weerstaan: “In de afgelopen twee jaar werden 164 magen van de coyote met voedselresten verkregen en onderzocht in het laboratorium in Denver. Ik zal de andere goede stukken van Sperry overslaan en meteen naar zijn spannende conclusie gaan: “Het zal worden opgemerkt dat twee peg-leg coyotes evenveel vee eten als drie normale coyotes.”

(Met dank aan Sally Shelton om dit onder mijn aandacht te brengen.)

– Marc Abrahams is redacteur van de tweemaandelijkse Annals of Improbable Research en organisator van de Ig Nobelprijs

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{highlightedText}}

• Delen op Facebook
• Delen op Twitter
• Delen via E-mail
• Delen op LinkedIn
• Delen op Pinterest
• Delen op WhatsApp
• Delen op Messenger