Oprichting (1989-1993)Edit
Opeth werd opgericht als een death metal band in 1989 in Stockholm, Zweden, door leadzanger David Isberg. De bandnaam werd afgeleid van het woord “Opet”, afkomstig uit de roman The Sunbird van Wilbur Smith. In deze roman is Opet de naam van een fictieve Fenicische stad in Zuid-Afrika, vertaald als “Stad van de Maan”.
In 1990 vroeg Isberg voormalig Eruption-bandlid Mikael Åkerfeldt, die toen net 16 jaar oud was, om zich als bassist bij Opeth aan te sluiten. Toen Åkerfeldt kwam oefenen op de dag nadat Isberg hem had uitgenodigd, werd duidelijk dat Isberg de bandleden, inclusief de huidige bassist van de band, niet had verteld dat Åkerfeldt bij de band zou komen. Een daaropvolgende ruzie leidde ertoe dat alle leden behalve Isberg en Åkerfeldt vertrokken om een nieuw project te vormen.
Isberg en Åkerfeldt rekruteerden drummer Anders Nordin, bassist Nick Döring, en gitarist Andreas Dimeo. Ontevreden over de trage vorderingen van Opeth verlieten Döring en Dimeo de band na hun eerste optreden, en werden vervangen door gitarist Kim Pettersson en bassist Johan De Farfalla. Na het volgende optreden verliet De Farfalla Opeth om tijd door te brengen met zijn vriendin in Duitsland, en werd aanvankelijk vervangen door Mattias Ander, voordat Åkerfeldt’s vriend Peter Lindgren de rol van bassist op zich nam. Ritmegitarist Kim Pettersson vertrok na het volgende optreden van de band, en Lindgren stapte over op gitaar, terwijl de rol van bassist werd overgenomen door Stefan Guteklint. Het jaar daarop verliet David Isberg de band vanwege “creatieve verschillen”.
Na Isbergs vertrek nam Åkerfeldt de vocale taken over en hij, Lindgren en Nordin besteedden het volgende jaar aan het schrijven en repeteren van nieuw materiaal. De groep begon minder te vertrouwen op de blast beats en agressie die typisch zijn voor death metal, en integreerde akoestische gitaren en gitaar harmonieën in hun muziek; het ontwikkelen van het kerngeluid van Opeth. Bassist Guteklint werd door de band ontslagen nadat ze hun eerste platencontract tekenden bij Candlelight Records in 1994. Opeth nam aanvankelijk voormalig lid De Farfalla in dienst als sessie-bassist voor hun demo-opnamen, en hij ging op full-time basis aan de slag na de release van Opeth’s debuutalbum, “Orchid”, in 1995.
Orchid, Morningrise, and My Arms, Your Hearse (1994-1998)Edit
Problemen met het afspelen van dit bestand? Zie media help.
Opeth nam zijn debuutalbum, Orchid, op met producer Dan Swanö in april 1994. Vanwege distributieproblemen met het pas opgerichte Candlelight Records werd het album pas op 15 mei 1995 uitgebracht, en alleen in Europa. Orchid testte de grenzen van de traditionele death metal, met akoestische gitaren, piano, en schone zang.
Na een paar live shows in het Verenigd Koninkrijk, keerde Opeth terug naar de studio in maart 1996 om te beginnen aan een tweede album, opnieuw geproduceerd door Dan Swanö. Het album, getiteld Morningrise, werd uitgebracht in Europa op 24 juni 1996. Met slechts vijf nummers, maar met een duur van 66 minuten, bevat het Opeth’s langste nummer, het 20 minuten durende “Black Rose Immortal”. Opeth toerde door het Verenigd Koninkrijk ter ondersteuning van Morningrise, gevolgd door een 26-daagse Scandinavische tour met Cradle of Filth. Tijdens de tour trok Opeth de aandacht van Century Media Records, die de band tekende en de eerste twee albums in 1997 in de Verenigde Staten uitbracht.
In 1997, na de tour, ontsloegen Åkerfeldt en Lindgren De Farfalla om persoonlijke redenen, zonder de toestemming van Nordin. Toen Åkerfeldt Nordin, die op vakantie was in Brazilië, op de hoogte bracht, verliet Nordin de band en bleef om persoonlijke redenen in Brazilië. Voormalige Eternal-leden, drummer Martín López (voorheen van Amon Amarth) en bassist Martín Méndez, reageerden op een advertentie in een muziekwinkel van Åkerfeldt. López en Méndez waren fans van de band en haalden zelf de advertenties weg, zodat geen andere muzikanten konden solliciteren. Åkerfeldt en Lindgren wilden eerst niet dat de Martíns erbij kwamen, omdat ze elkaar al kenden; ze vonden dat ze twee onbekenden wilden, zodat er geen twee kampen in de band zouden zijn, maar namen uiteindelijk toch beiden aan. López maakte zijn debuut bij Opeth door te spelen op een coverversie van Iron Maiden’s “Remember Tomorrow”, die werd opgenomen op het album A Call to Irons: A Tribute to Iron Maiden.
Met een groter opnamebudget van Century Media begon Opeth in augustus 1997 in Studio Fredman te werken aan zijn derde album, met de bekende Zweedse producer Fredrik Nordström. Hoewel Opeth Méndez had, speelde Åkerfeldt vanwege tijdgebrek bas op het album. My Arms, Your Hearse werd op 18 augustus 1998 tot lovende kritieken uitgebracht.
Still Life en Blackwater Park (1999-2001)Edit
Problemen met het afspelen van dit bestand? Raadpleeg de mediahulp.
In 1999 veranderde Candlelight Records van eigenaar en vriend van de band Lee Barrett verliet het bedrijf. Opeth tekende bij het Britse label Peaceville Records in Europa, dat werd gedistribueerd door Music for Nations. Opeth reserveerde tijd in Studio Fredman om te beginnen werken aan een volgend album, maar de opnames werden uitgesteld terwijl de studio werd verplaatst. Door de tijdsdruk kon de band slechts twee keer repeteren voor ze de studio ingingen. Vertragingen met het artwork van het album duwden de release een extra maand en Still Life werd uitgebracht op 18 oktober 1999. Door problemen met het nieuwe distributienetwerk van de band, werd het album pas in februari 2001 uitgebracht in de Verenigde Staten. Still Life was het eerste album opgenomen met Méndez, en ook het eerste Opeth album dat een bijschrift droeg op de voorkant van de hoes bij de eerste release, inclusief het logo van de band. Allmusic noemde Still Life een “formidabele mix van harde, vaak gekartelde gitaarriffs met sierlijke melodieën”. Zoals Åkerfeldt uitlegt, is Still Life een conceptalbum: “Het hoofdpersonage wordt als het ware verbannen uit zijn geboortestad omdat hij niet hetzelfde geloof heeft als de rest van de inwoners daar. Het album begint zo’n beetje op het moment dat hij na een aantal jaren terugkeert om zijn oude ‘babe’ aan de haak te slaan. De grote bazen van het stadje weten dat hij terug is… Een heleboel slechte dingen beginnen te gebeuren.”
Na een paar live optredens in Europa, keerde Opeth terug naar Studio Fredman om te werken aan het volgende album, met Porcupine Tree’s Steven Wilson als producer. De band probeerde de opname-ervaring van Still Life na te bootsen, en ging opnieuw de studio in met minimale repetities, en zonder geschreven teksten. “Deze keer was het moeilijk,” zei Åkerfeldt, “maar ik ben aangenaam verrast door het immense resultaat. Het was inderdaad de moeite waard.” Wilson pushte de band ook om zijn geluid uit te breiden, door nieuwe geluiden en productietechnieken toe te voegen. “Steve leidde ons in de sferen van ‘vreemde’ geluiden voor gitaren en stem”, aldus Åkerfeldt.
Opeth bracht op 21 februari 2001 zijn vijfde studioalbum uit, Blackwater Park. AllMusic stelt dat het album “de traditie van Opeth voortzet door de grenzen van death/black metal te overschrijden en herhaaldelijk de fundamenten van conventionele songwriting te verbrijzelen”. Ter ondersteuning van Blackwater Park, Opeth begonnen met zijn eerste wereldtournee, headlined Europa voor de eerste keer, en maakte een verschijning op de 2001 Wacken Open Air festival in Duitsland, spelen voor een publiek van 60.000.
Deliverance en Damnation (2002-2004)Edit
Problemen met het afspelen van dit bestand? Raadpleeg de mediahulp.
Opeth keerde terug naar Zweden na een tournee ter ondersteuning van Blackwater Park, en begon te schrijven voor het volgende album. In het begin had Åkerfeldt moeite met het samenstellen van nieuw materiaal: “Ik wilde iets heaviers schrijven dan we ooit hadden gedaan, maar toch had ik al die geweldige zachte stukken en arrangementen die ik niet verloren wilde laten gaan.” Jonas Renkse van Katatonia, een oude vriend van Åkerfeldt, stelde voor om muziek te schrijven voor twee afzonderlijke albums – een heavy en een soft.
Opgetogen over het vooruitzicht stemde Åkerfeldt in zonder zijn bandleden of platenmaatschappij te raadplegen. Terwijl zijn bandleden het idee om twee aparte albums op te nemen wel zagen zitten, moest Åkerfeldt het label zien te overtuigen: “Ik moest een beetje liegen (…) door te zeggen dat we deze opname heel snel konden doen, het zou niet meer kosten dan een gewoon enkel album.” Met het meeste materiaal geschreven, repeteerde de band slechts één keer voordat ze de Nacksving Studios in gingen in 2002, en opnieuw met producer Steven Wilson in Studio Fredman. Åkerfeldt stond onder druk om beide albums tegelijkertijd af te werken en zei dat het opnameproces “de zwaarste beproeving uit onze geschiedenis” was. Na het opnemen van basistracks verhuisde de band de productie naar Engeland om het zware album Deliverance eerst te mixen met Andy Sneap in de Backstage Studios. “Deliverance was zo slecht opgenomen, zonder enige organisatie,” beweerde Åkerfeldt, dat Sneap “als een ‘redder’ in de hoes wordt genoemd, omdat hij zeker een groot deel van de opname heeft gered.”
Deliverance werd uitgebracht op 4 november 2002, en debuteerde op nummer 19 in de US Top Independent Albums chart, en markeerde daarmee de eerste verschijning van de band in de US chart. AllMusic verklaarde: “Deliverance is subtieler dan al zijn voorgangers, benadert luisteraars met beklijvende nuances en meesterlijke dynamiek in plaats van ze te overweldigen met pure massa en complexiteit.”
Opeth gaf een eenmalig concert in Stockholm, keerde daarna terug naar het Verenigd Koninkrijk om in de No Man’s Land Studios van Steven Wilson de zangopnames voor het tweede van de twee albums, Damnation, te voltooien. Hoewel Åkerfeldt dacht dat de band beide albums niet zou kunnen afmaken, voltooide Opeth Deliverance en Damnation in slechts zeven weken studiotijd, wat evenveel was als de tijd die aan Blackwater Park alleen was besteed. Damnation werd uitgebracht op 14 april 2003, en bezorgde de band zijn eerste plaats op de US Billboard 200 op nummer 192. Het album won ook de Zweedse Grammy Award 2003 voor Beste Hard Rock Optreden. Op 1 januari 2016, Opeth opnieuw uitgebracht zowel Deliverance en Damnation in een pakket, met CD-en DVD-versies, samen met nieuwe mixage.
De band begon aan zijn grootste tournee tot nu toe, het spelen van bijna 200 shows in 2003 en 2004. Opeth deed drie speciale shows in Europa met elk twee songlijsten – een akoestische set en een heavy set. De band nam zijn eerste DVD op, Lamentations (Live at Shepherd’s Bush Empire 2003), in Shepherd’s Bush Empire in Londen, Engeland. De DVD bevat een twee uur durend optreden, inclusief het volledige Damnation album, verschillende nummers van Deliverance en Blackwater Park, en een één uur durende documentaire over de opnames van Deliverance en Damnation. Lamentations werd in Canada goud gecertificeerd.
Opeth stond gepland om zonder crew in Jordanië op te treden vanwege de angst voor terroristische aanslagen in het Midden-Oosten. De tourmanager van Opeth verdeelde 6.000 kaartjes voor het concert, maar voordat de band naar Jordanië vertrok, belde drummer Lopez Åkerfeldt dat hij een angstaanval had en niet kon optreden, waardoor de band genoodzaakt was de show te annuleren. Begin 2004 werd Lopez uit Canada naar huis gestuurd na meer angstaanvallen tijdens de tour. Opeth besloot de rest van de tournee niet te annuleren, waarbij Lopez’s drumtechnicus voor twee concerten inviel. Lopez beloofde dat hij zo snel mogelijk zou terugkeren naar de tour, maar twee shows later vroeg Opeth Strapping Young Lad drummer Gene Hoglan om in te vallen. Lopez keerde terug naar Opeth voor de show in Seattle op de laatste etappe van de Deliverance and Damnation tour. Per Wiberg voegde zich ook bij de band op tournee om keyboards te spelen, na meer dan een jaar op tournee te zijn geweest.
Ghost Reveries (2005-2007)Edit
Opeth keerde in 2004 terug naar huis om te beginnen met het schrijven van nieuw materiaal voor het achtste album, en tegen het einde van het jaar waren ze klaar met het schrijven ervan. Het Europese label van Opeth, Music for Nations, sloot in 2005 zijn deuren en na onderhandelingen met verschillende labels tekende de band bij Roadrunner Records. Åkerfeldt zei dat de voornaamste reden om bij Roadrunner te tekenen de brede distributie van het label was, waardoor het album verkrijgbaar zou zijn bij de grotere winkelketens. Toen het nieuws uitlekte dat de band was getekend bij Roadrunner, dat voornamelijk werkte met trendgeoriënteerde rock en metal, beschuldigden sommige fans de band van uitverkoop. “Om eerlijk te zijn,” zei Åkerfeldt, “is dat zo’n belediging na 15 jaar als een band en 8 platen. Ik kan niet geloven dat we na al die jaren nog niet de geloofwaardigheid van elke Opeth-fan hebben verdiend. Ik bedoel, onze nummers zijn 10 minuten lang!” De band heeft drie weken gerepeteerd voordat ze de studio ingingen, de eerste keer dat de band repeteerde sinds het album uit 1998, My Arms, Your Hearse. Tijdens de repetitie voegde toetsenist Wiberg zich bij Opeth als een voltijds lid. Opeth nam op in de Fascination Street Studios in Örebro, Zweden, van 18 maart tot 1 juni 2005, en bracht het resulterende Ghost Reveries uit op 30 augustus 2005, tot grote bijval van de critici en commercieel succes. Het album debuteerde op nummer 64 in de VS, en nummer negen in Zweden, hoger dan elke vorige Opeth release. Keith Bergman van Blabbermouth.net gaf het album tien uit tien, één van slechts 21 albums die een perfecte beoordeling van de site kreeg. Rod Smith van Decibel magazine noemde Ghost Reveries “achingly beautiful, sometimes unabashedly brutal, often a combination of both”.
Op 12 mei 2006 kondigde Martin Lopez aan dat hij officieel afscheid nam van Opeth vanwege gezondheidsproblemen, en werd vervangen door Martin Axenrot. Opeth toerde op het hoofdpodium van de Gigantour in 2006, naast Megadeth. Ghost Reveries werd opnieuw uitgebracht op 31 oktober 2006, met een bonus cover song (Deep Purple’s “Soldier of Fortune”), een DVD met een 5.1 surround sound mix van het album en een documentaire over het maken van de plaat. Een opname van Opeth’s live optreden in het Camden Roundhouse, in Londen, op 9 november 2006, werd uitgebracht als het dubbele live album The Roundhouse Tapes, dat de Finse DVD chart aanvoerde.
Op 17 mei 2007 kondigde Peter Lindgren aan dat hij Opeth na 16 jaar zou gaan verlaten. “De beslissing is de moeilijkste die ik ooit heb genomen, maar het is de juiste beslissing op dit punt in mijn leven,” zei Lindgren. “Ik heb het gevoel dat ik simpelweg een deel van het enthousiasme en de inspiratie heb verloren die nodig zijn om deel te nemen aan een band die is uitgegroeid van een paar jongens die de muziek spelen waar we van houden tot een wereldwijde industrie.” Ex-Arch Enemy gitarist Fredrik Åkesson verving Lindgren, zoals Åkerfeldt verklaarde “Fredrik was de enige naam die opkwam bij het nadenken over een vervanger voor Peter. Naar mijn mening is hij een van de top drie gitaristen uit Zweden. We kunnen het allemaal goed met elkaar vinden omdat we elkaar misschien al vier jaar kennen en hij heeft al de ervaring om de circusachtige levensstijl die we als leden van Opeth leiden op zich te nemen.”
Watershed en In Live Concert at the Royal Albert Hall (2008-2010)Edit
Opeth ging in november 2007 de Fascination Street Studios binnen om hun negende studioalbum op te nemen, waarbij Åkerfeldt produceerde. In januari 2008 had Opeth 13 nummers opgenomen, waaronder drie covers. Het uiteindelijke album, Watershed, bevat zeven nummers, waarvan de covers als bonustracks op verschillende versies van het album zijn gebruikt. Watershed werd uitgebracht op 3 juni 2008. Åkerfeldt beschreef de nummers op het album als “een beetje energieker”. Opeth toerde ter ondersteuning van Watershed, waaronder de UK Defenders of the Faith tour met Arch Enemy, een optreden op Wacken Open Air, en de Progressive Nation tour met headliner Dream Theater. Watershed was Opeth’s hoogst genoteerde album tot nu toe, met een debuut op nummer 23 in de US Billboard 200, op nummer zeven in de Australische ARIA album charts en op nummer één in Finland’s officiële album chart. Opeth ging op een wereldwijde tournee ter ondersteuning van Watershed. Van september tot oktober toerde de band door Noord-Amerika, gesteund door High on Fire, Baroness en Nachtmystium. Ze keerden terug naar Europa voor de rest van het jaar met Cynic en The Ocean.
In 2010, Opeth schreef en nam het nieuwe nummer, “The Throat of Winter”, dat verscheen op de digitale EP soundtrack van de video game, God of War III. Åkerfeldt beschreef het nummer als “vreemd” en “niet erg metal”. Om hun 20-jarig bestaan te vieren, deed Opeth een wereldwijde tournee van zes shows, genaamd Evolution XX: An Opeth Anthology, van 30 maart tot en met 9 april 2010. Blackwater Park werd in zijn geheel uitgevoerd, samen met verschillende nooit eerder uitgevoerde nummers. Het concert van 5 april 2010 in de Royal Albert Hall in Londen, Engeland, werd gefilmd voor een DVD en live album pakket getiteld In Live Concert at the Royal Albert Hall. De set werd uitgebracht op 21 september 2010, in 2-DVD en 2-DVD/3-CD configuraties. Voor de DVD werd het concert opgesplitst in twee sets. De eerste set bestaat uit het volledige Blackwater Park album, terwijl de tweede set een nummer bevat van elk album behalve Blackwater Park, in chronologische volgorde die de twintig jaar van “evolutie” in hun muziek vertegenwoordigt. Åkerfeldt verklaarde: “Ik kan het niet geloven, maar verdomme, we vieren 20 jaar. Ik zit al in deze band sinds ik 16 was. Het is waanzinnig.” Een speciale editie van Blackwater Park werd uitgebracht in maart 2010 om samen te vallen met de tour.
Heritage (2011-2013)Edit
In september 2010 verklaarde Mikael Åkerfeldt dat hij aan het schrijven was voor een nieuw Opeth album. De band kondigde op hun website aan dat ze op 31 januari 2011 zouden beginnen met de opnames van hun tiende album, in de Atlantis/Metronome studio’s in Stockholm, opnieuw met Jens Bogren (engineering) en Steven Wilson van Porcupine Tree als co-producer.
Kort nadat het mixen van het nieuwe album in april 2011 was voltooid, kondigde Opeth aan dat Per Wiberg werd ontheven van zijn taken in de band.In de persverklaring, verklaarde Mikael Åkerfeldt de beslissing, zeggende: “Mendez, Axe en Fredrik en ik kwamen tot de beslissing dat we een vervanger voor Per moesten vinden direct na de opnames van het nieuwe album, en dit kwam niet als een verrassing voor Per. Hij had op zijn beurt overwogen om te vertrekken, dus je zou kunnen zeggen dat het een wederzijdse beslissing was. Er is geen kwaad bloed, gewoon een relatie die tot een einde kwam, en dat is dat.”
Opeths tiende album, Heritage, werd uitgebracht op 14 september 2011, tot over het algemeen gunstige recensies. Het album verkocht 19.000 exemplaren in de Verenigde Staten in de eerste week van release en debuteerde op nummer 19 in de Billboard 200 chart. Heritage debuteerde op nummer vier in het thuisland van de band, Zweden.
Heritage werd het tweede Opeth album dat geen death growls bevatte en had een veel progressievere stijl dan voorgaande albums van de band, iets wat Åkerfeldt al enige tijd wilde doen.
De eerste twee nummers die Åkerfeldt schreef voor Heritage waren in de stijl van Watershed. Nadat hij de nummers voor de eerste keer had gehoord, zei Martín Méndez tegen Åkerfeldt dat hij teleurgesteld zou zijn als het album in die richting verder zou gaan. Opgelucht over het feit dat Méndez niet geïnteresseerd was in nog een conventioneel Opeth-album, schrapte Åkerfeldt de twee nummers en begon hij opnieuw aan het schrijfproces in een andere stijl. In het persbericht voor Heritage onthulde Mikael Åkerfeldt dat hij het gevoel had dat hij al sinds zijn 19e aan het schrijven van dit album aan het bouwen was. In een recensie voor Allmusic noemde Thom Jurek Heritage het meest avontuurlijke album van de band, en beschreef hij de songs als “doordrenkt van instrumentale intermezzo’s, knoestige sleutel- en akkoordwisselingen, verschuivende maatsoorten, heldere zang, en een keyboard-zwaar instrumentarium dat Mellotrons, Rhodes piano’s en Hammond orgels omvat”.
Opeth ondersteunde Heritage met een tournee die meer dan 200 tourdata zou duren. De tour was de band’s eerste met nieuwe toetsenist, Joakim Svalberg, die speelde op het openingsnummer van het album. Tijdens de tournee speelde Opeth met bands als Katatonia, Pain of Salvation, Mastodon, Ghost en Anathema over de hele wereld in landen als de Verenigde Staten, Europa, Turkije, India, Japan, Griekenland, Israël, Latijns-Amerika en Zweden. De tournee werd afgesloten met “Melloboat 2013”.
Pale Communion (2014-2015)Edit
Op 26 augustus 2014 bracht Opeth zijn elfde studioalbum uit, getiteld Pale Communion. Åkerfeldt begon al in augustus 2012 te werken aan nieuw materiaal. In januari 2014 verklaarde hij: “We hebben gekeken naar Rockfield Studios in Wales waar Queen “Bohemian Rhapsody” heeft opgenomen, maar we hebben nog geen beslissing genomen, maar het zal een duur album worden. Er komt veel bij kijken, veel strijkersarrangementen die we in het verleden niet hebben gehad.” Ondanks de vrees dat de nieuwe muzikale richting van de band de fanbase van Opeth zou splijten, antwoordde Åkerfeldt op de vraag of het album zwaarder of zachter zal zijn dan Heritage: “Misschien een beetje zwaarder, niet death metal heavy, maar hard rock/heavy metal heavy. Er zijn ook veel progressieve elementen en akoestische gitaren, maar ook meer sinister klinkende riffs.” Åkerfeldt produceerde ook het nieuwe album dat strijkinstrumenten zal bevatten, iets waarin hij geïnteresseerd raakte toen hij aan Storm Corrosion werkte. De bandleden van Opeth voelden zich verjongd na het maken van Heritage, wat resulteerde in hechtere onderlinge relaties.
The Guardian recenseerde Pale Communion positief en noemde het “vreemde, ingewikkelde prog-metal genialiteit”, enigszins tekort gedaan door Åkerfeldt’s toegeeflijke vocale stijl. Het album kende Opeth’s hoogste hitparadeposities in de geschiedenis van de band: Pale Communion debuteerde op nummer 19 in de VS, nummer 3 in Zweden, en nummer 14 in het Verenigd Koninkrijk. Het verkocht 13.000 exemplaren in de eerste week van release in de VS.
Pale Communion werd ondersteund met meer tournees van Opeth. In 2015 speelde Opeth verschillende concerten om het 25-jarig bestaan van de band te vieren. Bij deze speciale shows deed de band twee sets. De eerste set is Ghost Reveries uit 2005 als viering van het tienjarig bestaan van het album. De tweede set beslaat de rest van de carrière van de band, ter ere van hun 25-jarig jubileum. Åkerfeldt toonde zich enthousiast over de concerten.
Sorceress en In Cauda Venenum (2016-heden)Edit
Op 15 juni 2016 kondigde Nuclear Blast Entertainment het tekenen van Opeth aan. Drie dagen later, op 18 juni, bracht Opeth een 30-seconden teaser uit voor hun nieuwe album, Sorceress. Een maand later, op 18 juli, bevestigde de band dat het album op 30 september zou verschijnen, naast het onthullen van het artwork en de tracklist. Mikael Åkerfeldt omschreef het als, “Een fijne kleine plaat. Mijn favoriet in onze discografie op dit moment. Natuurlijk. Zo hoort het toch te zijn? Het is zowel fris als oud, zowel vooruitstrevend als opnieuw uitgebracht. Zwaar en kalm. Precies zoals we het graag horen.” Het album was het eerste project onder Moderbolaget Records, een joint venture tussen Opeth en Nuclear Blast. Moderbolaget betekent “het moederbedrijf” in het Zweeds.
Op 25 juli 2016, in de aanloop naar de albumrelease, plaatste de band het eerste Sorceress: Studio Report op hun YouTube-kanaal. In de studiotour achter de schermen wordt bevestigd dat de band was teruggekeerd naar de Rockfield Studios waar ze eerder Pale Communion opnamen. Aan het einde van de video is er een 20-seconden durend fragment van een track waarvan wordt aangenomen dat het van het album is met zwaar naar beneden gestemde gitaren. Op 1 augustus 2016 bracht de band een lyric video voor de titel-track ‘Sorceress’ uit op hun YouTube-kanaal. Op 4 september 2016 bracht Opeth een lyric video uit voor de tweede single getiteld ‘Will O the Wisp,’ opnieuw via hun YouTube-kanaal en website. Opeth’s video voor “Era” werd genomineerd voor “Video of the Year” op de 2017 Progressive Music Awards, waar ze uiteindelijk “International Band of the Year” wonnen.
Op 2 oktober 2017 zei Åkerfeldt dat hij erover heeft nagedacht om iets “twisted” en anders te doen voor het volgende studioalbum, dat halverwege tot laat 2019 zou kunnen worden uitgebracht. Op 20 november 2017 verklaarde gitarist Fredrik Åkesson dat de band de komende maanden geen optredens zal hebben, tot aan de zomerfestivals van 2018. Tijdens deze pauze zal de band zich richten op het schrijven van nummers voor het nieuwe album. Op 11 juli 2018, tijdens een interview met FaceCulture, zei Åkesson: “Ik heb tot nu toe veel solo’s opgenomen. En Mikael Åkerfeldt heeft bijna al 12 nummers geschreven voor het nieuwe album, dus we hebben meer materiaal dan genoeg voor een album”. Op 22 mei 2019 kondigde de band hun dertiende studioalbum aan, In Cauda Venenum, dat op 27 september 2019 moet verschijnen. Op 12 juli 2019 bracht Opeth de eerste single uit van In Cauda Venenum getiteld “Heart In Hand” in zowel het Engels als het Zweeds.