De diagnose van Valley Fever kan worden bevestigd door:
- microscopische identificatie van de schimmelsfolletjes in een geïnfecteerd weefsel-, sputum- of lichaamsvloeistofmonster
- het kweken van een kweek van coccidioides spp. uit een weefselmonster, sputum of lichaamsvloeistof
- detectie van antilichamen (serologische tests specifiek voor Vallei koorts) tegen de schimmel in bloedserum of andere lichaamsvloeistoffen
Een diagnose van coccidioidomycose wordt alleen vermoed als van een patiënt bekend is dat hij aan de ziekte is blootgesteld door reizen of verblijf in een endemisch gebied.
Als de serologische test op antilichamen tegen Vallei koorts positief is, voert het laboratorium vervolgens een titerbepaling uit.
- Een titer is een meting van de hoeveelheid of concentratie antistoffen die een patiënt maakt tegen de schimmel
- Een antilichaam is een eiwit dat door het immuunsysteem van de patiënt wordt aangemaakt als reactie op een antigeen (de schimmel)
- Een antilichaam is in staat zich te verbinden met het antigeen en het te neutraliseren
Een titer wordt verkregen door verdubbeling van verdunningen van het positieve bloed (1:4, 1:8, 1:16, 1:32 . . .) tot de test negatief wordt. De titer die aan uw arts wordt gerapporteerd is de laatste positieve verdunning.
Hoewel positieve serologische resultaten bijna altijd betekenen dat een patiënt vallei koorts heeft, kan een derde of meer van de patiënten met vallei koorts in feite negatieve resultaten hebben. Daarom kan het nodig zijn de serologische test periodiek te herhalen.
Valleykoorts huidtests (coccidioidine of spheruline)
wijzen op voorafgaande blootstelling aan de schimmel, maar omdat de reactiviteit levenslang is, zijn huidtests niet bijzonder nuttig bij het diagnosticeren van een huidige infectie. De huidtests zijn sinds juli 2014 weer in de handel verkrijgbaar.
Routine röntgenfoto’s van de borst
zullen vaak vallei koorts holten detecteren bij een persoon zonder symptomen en die zich er misschien niet van bewust is dat hij vallei koorts heeft gehad.