De muziekscene van Londen werd in het begin van de jaren 1960 getransformeerd door een explosie van zelfbenoemde rhythm-and-bluesbands die begonnen in pubs en kelders in de voorsteden, waar studenten, oud-studenten en potentiële studenten zowel het publiek als de performers vormden. In korte tijd maakten veel van deze bands platen en vervingen zij de jazz bands in jazz clubs in het midden van de stad. Hun managers met een hoog profiel veranderden het karakter van de Britse muziekbusiness, waarbij ze vaak een grotere flair voor entertainment en controverse toonden dan hun artiesten. Verscheidene gingen succesvolle onafhankelijke labels oprichten, met name Andrew Oldham (manager van de Rolling Stones), die Immediate Records oprichtte en een paar succesvolle acts overhaalde om de labels te verlaten die hen hadden gelanceerd (de Small Faces, Fleetwood Mac); Chris Stamp en Kit Lambert (managers van de Who), die de Jimi Hendrix Experience tekenden voor hun Track label; Robert Stigwood (manager van de Bee Gees), die Cream lanceerde op zijn Reaction label; en Chris Wright en Terry Ellis (managers van Jethro Tull), die Chrysalis lanceerden, aanvankelijk onder licentie van Chris Blackwell’s Island Records, het pionier onafhankelijke label van die tijd.