De omstandigheden in de Eerste Wereldoorlog waren afschuwelijk en de dood was nooit ver weg. Als de soldaten de vijandelijke beschietingen en de geniepige sluipschutterkogel wisten te overleven, konden ze net zo goed worden verslagen door een ziekte als loopgraafvoetbal of de ziekte van Wiel. Vlooien, luizen en knaagdieren waren wijdverbreid en teisterden de mannen met ziekten.
Luizen veroorzaakten loopgravenkoorts, een nare en pijnlijke ziekte die plotseling begon met hevige pijn gevolgd door hoge koorts. Hoewel meestal niet levensbedreigend, was loopgravenkoorts slopend en vergde een herstelperiode van twee tot drie maanden. Pas in 1918 ontdekten artsen dat luizen loopgravenkoorts overbrengen. Luizen zogen het bloed op van een gastheer die besmet was met loopgravenkoorts en verspreidden de koorts vervolgens naar een volgende gastheer.
Sloopgraven overstroomden vaak met regen waarin kikkers zwommen. Rode slakken sijpelden uit de modder. s Nachts kropen opportunistische ratten naar buiten. Afgedankte voedselblikken rammelden als de ratten naar binnen kropen om de resten op te likken. Nog gruwelijker was dat de knaagdieren soms lijkratten werden genoemd. Ze plantten zich met miljoenen tegelijk voort en zwermden door niemandsland, knagend aan de lijken van gesneuvelde soldaten.
De ratten trokken slapende soldaten aan en kropen ’s nachts over hen heen. Er waren lange periodes van verveling en de rattenjacht werd een sport. Om munitie te sparen werd het schieten op ratten verboden, maar het doorboren van ratten met een bajonet werd een tijdverdrijf voor sommige soldaten. Deze foto toont Canadese troepen bezig met een rattenjacht in Ploegsteert Bos bij Ieper in maart 1916.
De omstandigheden in de loopgraven waren ideaal voor ratten. Er was genoeg voedsel, water en beschutting. Zonder een goed afvoersysteem deden de ratten zich tegoed aan voedselresten. De ratten werden groter en brutaler en stalen zelfs voedsel uit de hand van een soldaat. Maar voor sommige soldaten werden de ratten hun vrienden. Ze vingen ze en hielden ze als huisdier, als korte vergelding voor de gruwel die overal om hen heen lag.