Ze is geweldig (en ik vind je bewering dat ze niet de mooiste vrouw in de popmuziek is in niet te staven). Maar ze heeft zichzelf in 2013 echt gecementeerd als Queen Bey. Eerst zette ze tijdens de Super Bowl van dat jaar in februari een geweldige halftime show neer (in een zaal waar dat extreem moeilijk is), en meteen daarna viel de stroom in het stadion uit. Het leek wel iets uit een film, zoals de quickening uit Highlander. Haar uitmuntendheid was te groot om in toom te worden gehouden. Maar wat haar onstopbaar maakte was het geheime album dat in december van dat jaar uitkwam. Er was geen promotie, zelfs geen geruchten, eigenlijk. Op een dag verscheen er een album op iTunes, maar niet zomaar een album. Ten eerste was het ook functioneel een anthologiefilm, met bij elk nummer een begeleidende video. Ten tweede was het in alle opzichten een geweldig album – muzikaal, ja, maar ook doordacht, confessioneel, verbluffend sexy, en gewoon leuk op een manier waar veel popalbums niet eens aan kunnen tippen. Door zo’n werk te creëren en het vervolgens volledig gevormd uit het niets te laten verschijnen als Athena uit de schedel van Zeus, domineerde ze onmiddellijk maandenlang het gesprek over popmuziek.

In 2016 maakte ze opnieuw een uitstekend visueel album, dit keer een nog emotioneler eerlijk, in een periode waarin populaire muziek in grote mate was weggeraakt van het onderzoeken van de menselijke conditie ten gunste van het bieden van ongecompliceerd entertainment, zoals het periodiek doet. En natuurlijk is er een sterke spanning tussen de moeite die ze duidelijk doet in haar persoonlijke presentatie en de controle over haar imago om het te doen lijken alsof ze op dit hogere, onaantastbare, onberispelijke niveau bestaat, terwijl de inhoud van haar muziek zo bekentenisvol en ongegeneerd is. Ze is gewoon het neusje van de zalm.