Romano kaas is een term die in de Verenigde Staten en Canada wordt gebruikt voor een klasse van harde, zoute kazen die voornamelijk geschikt zijn om te worden geraspt en die vergelijkbaar zijn met Pecorino Romano, waarvan de naam is afgeleid. Ondanks de naam mag deze kaas niet worden verward met de echte Pecorino Romano, een door de wetgeving van de Europese Gemeenschap erkend en beschermd Italiaans product, hoewel de wetgeving van de Verenigde Staten toestaat dat Romano die volledig uit schapenmelk is bereid, “Pecorino Romano” wordt genoemd.
Volgens de voorschriften van de Amerikaanse Food and Drug Administration mag Romano-kaas worden gemaakt van koeien-, geiten- en/of schapenmelk. De kaas moet minder dan 34% water en ten minste 38% melkvet bevatten. Room, magere melk en/of droge melk en water kunnen worden toegevoegd of verwijderd om het juiste melkvetgehalte te verkrijgen. Melk kan worden gebleekt met benzoylperoxide of een mengsel van benzoylperoxide met kaliumaluin, calciumsulfaat en magnesiumcarbonaat, maar in dat geval moet na de behandeling vitamine A worden toegevoegd. Veilige kunstmatige blauwe of groene kleurstoffen mogen alleen worden toegevoegd om een eventuele gele kleuring van de melk tegen te gaan. Stremsel hoeft niet te worden gebruikt en elk “geschikt melkklonterend enzym dat een gelijkwaardige wrongelvorming oplevert” mag worden gebruikt. De wrongel moet worden gebroken tot de grootte van maïskorrels, geroerd en verwarmd tot 120 °F (49 °C). De wrongel wordt uitgelekt, in vormen geperst en de kaas wordt vervolgens gedurende 24 uur in pekel geweekt. Na het pekelen wordt de kaas met zout ingewreven en verschillende keren gewassen. Vervolgens wordt de kaas droog gezouten. De kaas wordt af en toe gekeerd en geschraapt en kan met plantaardige olie worden ingewreven. Romano moet minstens vijf maanden rijpen.
Romano-kaas wordt vaak geraspt over pasta, vaak in combinatie met Parmezaanse kaas.