In één oogopslag: In dit artikel worden tien populaire soorten of subgenres van horrorfictie opgesomd, met een aantal aanbevolen romans voor elke categorie.

Het verdelen van het horrorgenre in afzonderlijke subgenres is moeilijker dan je zou denken. (Geloof me maar.) Er is veel overlapping en crossover. Sommige romans houden het midden tussen twee of meer subgenres. Andere boeken slaan een eigen weg in en passen niet in één categorie.

Bijvoorbeeld: Zombies. Staan zij op zichzelf in hun eigen genre? Er is zeker genoeg materiaal om het te rechtvaardigen. Of moeten ze worden ondergebracht in de bovennatuurlijke categorie met vampiers, weerwolven en dergelijke? Waar trek je de grens? Zoals ik al zei, het wordt wazig.

Dus, omwille van de eenvoud, heb ik het opgesplitst in 10 primaire categorieën.

10 Horror Novel Subgenres With Recommended Reading

Horror romans, als een genre, dateren uit de jaren 1800. Ze hebben veel veranderd door de jaren heen, vertakking in nieuwe richtingen. Toch vallen de meeste boeken die tegenwoordig verkrijgbaar zijn, in een kleine groep subgenres. Hier is een blik op de meest voorkomende soorten horror fictie subgenres, met een aantal boek aanbevelingen voor elke categorie.

Comedy Horror

Deze horror roman subgenre richt zich op lezers die graag een goede schrikken, maar ook graag af en toe op te komen voor lucht. In plaats van 300+ pagina’s onophoudelijke angst te bezorgen, onderbreken deze boeken de horror met momenten van humor en oneerbiedigheid.

Het subgenre komedie-horror is goed vertegenwoordigd in de filmwereld. Films als Shaun of the Dead, Ready or Not, en Zombieland hebben genoten van kritische en commerciële succes.

Dat weet je waarschijnlijk al. Wat je misschien niet weet, is dat er ook veel horror-komedie romans zijn, die gewoon wachten om je te vermaken.

Aanbevolen romans in dit horror subgenre: John Dies at the End, door David Wong. Hou me vast, Necromancer, door Lish McBride. Gil’s All Fright Diner, door A. Lee Martinez. De Zombie Overlevingsgids, door Max Brooks. My Life as a White Trash Zombie, door Diana Rowland.

Dark Fantasy

Dit type horrorroman biedt lezers het beste van twee genres – horror en fantasy. Ze nemen gewone onderdelen van fantasyfictie, zoals wezens en magie, en voegen daar een donker laagje horror aan toe. Wat is er niet om van te houden?

Sommige van George R.R. Martin’s werk past in dit plaatje. Als de White Walkers uit zijn A Song of Fire and Ice-serie geen horror zijn, dan weet ik het ook niet meer. Die boeken bevatten ook zware fantasy-elementen, waaronder draken en magie.

Neil Gaiman doet ook veel aan dark fantasy (of fantasy-horror, zo je wilt). Anne Bishop is een andere uitstekende schrijver die in dit horror subgenre werkt.

Intessante boeken in deze categorie: De Citadel van de Angst, door Gertrude Barrows. The Black Company, door Glen Cook. Daughter of the Blood, door Anne Bishop.

Gothic

De oorsprong van gothic horror gaat terug tot het eind van de jaren 1700 en het begin van de jaren 1800. In mijn blogpost over de geschiedenis van griezelromans vertel ik over de oorsprong van gothic novels en hoe ze de weg hebben vrijgemaakt voor het horrorgenre dat we vandaag de dag kennen en liefhebben.

Eerdere schrijvers zoals Mary Shelley en E.T.A. Hoffman hielpen een tijdperk van donkere fictie in te luiden dat nog steeds sterk is.

De vroege gothic romans boden meestal een mix van romantiek en horror, met een beetje dood aan de zijkant. Dit waren diepe en complexe verhalen, vaak doordrenkt met zware sociale boventonen.

Lovecraftian

Het universum is groot en eng, en wij zijn klein en onbeduidend in vergelijking. Dat is een veelvoorkomend thema in het werk van H.P. Lovecraft en zijn opvolgers.

Ondanks zijn invloed op het moderne horrorgenre, beschouwde Lovecraft zichzelf in zijn tijd niet echt als een horrorschrijver. Hij verwees vaak naar zijn eigen werk als “vreemde fictie”, een term die tot op de dag van vandaag in gebruik is.

In een brief aan de redacteur van het tijdschrift Weird Tales schreef Lovecraft:

“Nu zijn al mijn verhalen gebaseerd op de fundamentele vooronderstelling dat gewone menselijke wetten en belangen en emoties geen geldigheid of betekenis hebben in de uitgestrekte kosmos-groot.”

Moderne “Lovecraftiaanse” horror schrijvers gebruiken veel van de ideeën die Lovecraft in zijn tijd populair maakte – ideeën zoals de angst voor het onbekende en de onbeduidendheid van de mensheid. Dit subgenre is ook bekend als “kosmische horror.”

Horror romans in deze categorie: At the Mountains of Madness, door H.P. Lovecraft. Songs of a Dead Dreamer en Grimscribe, door Thomas Ligotti. The Ballad of Black Tom, door Victor LaValle.

Paranormaal

Paranormale fictie is een losjes gedefinieerd subgenre van de horror. Deze verhalen en romans hebben de neiging om te overlappen met andere categorieën en subgenres. We moeten dus beginnen met het definiëren van de term “paranormaal” en van daaruit verder gaan.

Merriam-Webster definieert paranormaal als iets dat “niet wetenschappelijk verklaarbaar” is. Die definitie omvat een heleboel verschillende dingen – alles van telekinese tot hekserij tot demonische bezetenheid.

Maar als het op fictie aankomt, is het “paranormale” subgenre-label meestal van toepassing op verhalen met geesten, spookachtige plaatsen, demonische krachten en bezetenheid.

Terecht, die dingen zijn niet “wetenschappelijk verklaarbaar.” Ze kunnen ook angstaanjagend zijn, precies om die reden.

Intressante boeken in dit horror subgenre: The Exorcist, door William Peter Blatty. The Family Plot, door Cherie Priest. The Shining, door Stephen King. A Head Full of Ghosts, door Paul Tremblay. The Haunting of Hill House, van Shirley Jackson (het past hier, en ook in de “gothic” categorie).

Post-Apocalyptisch

De beschaving is verdwenen, vervangen door iets duisters en gevaarlijks. Ja, ik heb het over post-apocalyptische fictie, doomsday verhalen die “de lei schoonvegen” en opnieuw beginnen. De ultieme reboot!

Sommige post-apocalyptische verhalen vallen in de categorie dystopie. Andere kunnen worden beschouwd als een subgenre van horror, omdat ze gruwelijke en vaak angstaanjagende elementen bevatten (zombies, vampiers, dodelijke plagen, enz.). Om de zaken nog meer te vertroebelen, kunnen sommige post-apocalyptische romans op zichzelf staan binnen hun eigen genre.

Maar laten we het eenvoudig houden. In deze context hebben we het over verhalen waarin de beschaving wordt neergehaald door een angstaanjagende kracht of entiteit. Dat soort romans zijn zeker een subgenre van horror fictie.

Intessante boeken in deze categorie: Swan Song, door Robert McCammon. Monument 14, door Emmy Laybourne. Feed, door Mira Grant. The Road, door Cormac McCarthy. I Am Legend, door Richard Matheson. The Passage, van Justin Cronin.

Psychologisch

Leg de monsters en demonen even terzijde. We komen nu in een subgenre van horrorromans waar de terreur zich vaak in de geest afspeelt.

Een paar jaar terug stelde Bill Gibron een uitstekende definitie op van “psychologische horror” voor de website PopMatters. Gibron schreef:

“Het is het soort film waar de geest goedmaakt wat de regisseur niet direct laat zien. Het is het monster in de kast waar je alleen maar een paar gloeiende rode ogen ziet. Het is de suggestie dat het spookt in een huis en dat je vervolgens door dat huis loopt en allerlei verontrustende, griezelige geluiden hoort. Het is niet een gewelddadige moordenaar met een kettingzaag die je achtervolgt.”

Filmjournalist Ivy Lofberg doet ook goed werk met het definiëren van psychologische horror voor de Film Inquiry website: Lofberg schreef:

“In psychologische horror zijn achterdocht, wantrouwen, zelftwijfel en paranoia over zichzelf, anderen of de wereld aanwezig. Dit wordt in de Jungiaanse psychologie aangeduid als kenmerken van de archetypische schaduw. Dit zijn de emotionele en mentale angsten die mensen ’s nachts wakker houden en een gevoel van angst oproepen in het dagelijks leven.”

De hierboven genoemde filmconcepten zijn ook van toepassing op geschreven werken. Psychologische griezelromans geven de lezer vaak een dieper en verontrustender gevoel van angst, in vergelijking met spoken en geesten. Ze werpen ook licht op de menselijke conditie, door het incorporeren van emoties die we allemaal kunnen relateren aan.

Novels in dit horror subgenre: Rosemary’s Baby, door Ira Levin. Come Closer, door Sara Gran. Silence of the Lambs, door Thomas Harris. All That We Remember, door Elenor Gill.

Psychos, Slashers, Serial Killers

Maniacs. Gekken. Psychopaten. Sociopaten. Kannibalen? Noem ze wat je wilt. Deze menselijke “monsters” maken al heel lang deel uit van het horrorgenre.

Dit subgenre overlapt met de psychologische horrorcategorie hierboven, maar de twee kunnen elkaar ook uitsluiten. Je zou een “slasher” type roman kunnen hebben die niet past in het psychologische horror label, of vice versa.

Ik heb zelfs wat kannibalen in deze categorie gegooid, met Jack Ketchum’s Off Season. Het is een prachtig geschreven horrorroman, maar niet voor de zwakkeren van hart!

In dit soort romans, zijn het mensen die we vrezen – mensen met donkere gedachten en motivaties die we nauwelijks kunnen bevatten. Mensen die anderen willen of moeten zien lijden.

Romans in dit horror subgenre zijn onder andere: Psycho, door Robert Bloch. American Psycho, door Bret Easton Ellis. The Silence of the Lambs, door Thomas Harris (opnieuw). Off Season, door Jack Ketchum. Final Girls, door Riley Sager. (Er zijn niet veel vrouwelijke schrijvers in deze groep. Maar als je er een paar weet die ik over het hoofd heb gezien, laat dan hieronder een reactie achter.)

Sci-Fi Horror

Nu gaan we over naar een van mijn favoriete subgenres van horror. Ik veronderstel dat je het ook een subgenre van science fiction zou kunnen noemen. Het vermengt de twee genres, vaak met spannende resultaten.

Deze verhalen combineren sciencefictionelementen (zoals ruimtereizen en futuristische samenlevingen) met gewone horrorelementen (zoals wezens en buitenaardse wezens). Je krijgt het beste van twee werelden.

Sci-fi horror is een populair genre in de filmwereld (Aliens, The Invisible Man, Underwater). Maar er zijn niet zoveel schrijvers die tegenwoordig sci-fi horror romans produceren. Hopelijk komt daar in de toekomst verandering in.

Dit subgenre is wijd open, in termen van mogelijkheden. Het is een blanco lei voor schrijvers van speculatieve fictie die hun eigen pad willen banen en iets willen doen dat nog nooit eerder is gedaan.

Ik heb al eerder uitgebreid over dit subgenre geschreven, omdat ik er zo’n fan van ben. Dus check zeker deze lijst van sci-fi horror verhaal ideeën, samen met mijn shortlist van aanbevolen boeken in de categorie.

Intessante romans in dit subgenre: Blindsight, door Peter Watts. Contagion, door Erin Bowman. Nightflyers, door George R.R. Martin. Infected, door Scott Sigler. Carrion Comfort, door Dan Simmons. The Luminous Dead, door Caitlin Starling.

Supernatural

Eerder heb ik gezegd dat het verdelen van horrorromans in subgenres een lastige opgave was. Hier is nog een voorbeeld.

Volgens het Merriam-Webster woordenboek verwijst de term bovennatuurlijk naar dingen die “de wetten van de natuur lijken te ontstijgen”. Dat is een vrij brede definitie, een die overlapt met de “paranormale” categorie die eerder is behandeld.

Omwille van de eenvoud heb ik de spook / demon / spookachtige soorten horrorromans ingedeeld in het “paranormale” subgenre. In de categorie “bovennatuurlijk” zou ik boeken plaatsen die te maken hebben met vampiers, weerwolven, monsters en andere entiteiten die de wetten van de natuur tarten.

Intessante romans in dit subgenre: My Soul to Keep, door Tananarive Due. Dracula, door Bram Stoker. Salem’s Lot, door Stephen King. The Wolfen, door Whitley Strieber. Interview with the Vampire, door Anne Rice.

Ik hoop dat je genoten hebt van deze kleine verkenning van de verschillende subgenres van horror fictie. Laat gerust hieronder een opmerking, suggestie of aanvulling achter.