stadia
Stadiumbepaling is het proces waarbij de omvang van het myeloom van een persoon wordt vastgesteld. Er zijn twee stadiëringssystemen die myeloma-artsen raadplegen.
“Ik wist dat er iets heel erg mis met me was. Toen kreeg ik eindelijk de diagnose multiple myeloma. Toen zocht ik contact met een familievriend die patiënt was en hij zei me: ‘Laat niemand je hier in Miami aanraken. Het is 10 jaar geleden sinds mijn laatste transplantatie.” –Maria Delavega
Durie-Salmon Staging
In dit systeem, zijn er drie stadia van myeloma: Stadium I, Stadium II, en Stadium III. Het stadium hangt af van factoren zoals:
- De hoeveelheid myelomacellen in het lichaam
- De hoeveelheid schade die de myelomacellen aan het bot hebben toegebracht
- Hoeveelheden M-eiwit in het bloed of de urine
- Bloedcalciumspiegels
- Albumine- en hemoglobinespiegels
Myeloom kan ook verder worden ingedeeld in groep A of groep B, op basis van de schade aan de nieren. Groep A wijst op een normale nierfunctie, terwijl Groep B wijst op een abnormale nierfunctie. Iemand kan bijvoorbeeld worden ingedeeld in stadium IIB.
International Staging System (ISS)
Dit stadiëringssysteem is gebaseerd op het albuminegehalte (meer of minder dan 3,5 mg/dL) en het B2-microglobulineniveau (< 3,5; 3,5-5 of > 5 mg/dL). Hoe hoger het stadium, hoe slechter het resultaat. Dit stadiëringssysteem is gebaseerd op de resultaten van meer dan 10.000 kankergevallen.
Types
Er zijn verschillende vormen van myeloom-gerelateerde aandoeningen. Sommige vereisen behandeling, andere niet, maar allemaal vereisen ze regelmatige controles om na te gaan of de ziekte voortschrijdt.
Monoklonale Gammopathie van Onbepaalde Significantie (MGUS)
Mensen met MGUS hebben een klein aantal myelomacellen in het beenmerg, maar deze cellen vormen geen tumor en er zijn geen symptomen van het myeloom aanwezig. Deze aandoening wordt meestal ontdekt tijdens een routine-bloedonderzoek dat ongewone eiwitniveaus in het bloed aantoont.
MGUS is een pre-kankerachtige aandoening. Daarom moeten er om de zes maanden controles plaatsvinden om de aandoening te controleren en ervoor te zorgen dat deze zich niet ontwikkelt tot multipel myeloom, ook al gebeurt dit slechts bij een klein aantal patiënten.
Een diagnose van MGUS mag niet worden gesteld zonder een chromosoomanalyse, genarray, MRI en/of een PET/CT-scan te hebben uitgevoerd.
Asymptomatisch (smeulend/indolent) myeloom
Asymptomatisch myeloom valt ergens tussen MGUS en openlijk, symptomatisch multipel myeloom in. Bij deze aandoening heeft een persoon een groter aantal myeloomcellen dan een persoon met MGUS. De ziekte veroorzaakt echter geen schade aan het lichaam en de typische myeloomsymptomen zijn niet aanwezig, hoewel patiënten bloedarmoede kunnen vertonen door andere oorzaken dan het myeloom.
Asymptomatisch myeloom kan vele maanden of jaren stabiel zijn, maar heeft uiteindelijk de neiging om vooruit te gaan. Behandeling zal waarschijnlijk op een gegeven moment nodig zijn. Patiënten moeten in de gaten worden gehouden om te zien of de ziekte voortschrijdt en of er symptomen optreden.
Symptomatisch (actief) myeloom
Dit type myeloom is een openlijke vorm van kanker. Iemand met symptomatisch myeloom heeft meer myeloomcellen dan iemand met asymptomatisch myeloom of MGUS.
Op dit moment veroorzaakt de ziekte schade aan het lichaam, zoals schade aan de botten, bloedarmoede, nierproblemen of hypercalciëmie (hoge calciumwaarden in het bloed).