Nauwelijks voor zonsopgang op donderdagochtend verdween Richard Code in de duisternis en vertrok naar de wildernis van Ontario, met niet veel meer bij zich dan wat proviand en de vaardigheden die hij had geleerd van het kijken naar Survivorman, een realityshow over overleven in de wildernis.

De 41-jarige liet een briefje achter met het verzoek aan zijn hospita om de politie te bellen als hij zondagavond nog niet was teruggekeerd. Op maandag gaf ze hem als vermist op en woensdagmiddag werd het lichaam van Code gevonden in een moerassig, ingesneeuwd gebied even ten noorden van Huntsville.

De politie zegt dat de dood van Code op dit moment niet als verdacht wordt beschouwd en zijn broer Stephen Code zei dat OPP hem heeft meegedeeld dat de doodsoorzaak onderkoeling was.

Het blijft onduidelijk of Code ooit een formele wildernistraining heeft gehad, maar familieleden zeggen dat veel van zijn kennis afkomstig was van het kijken naar Survivorman. In het programma van Discovery Channel was survivalexpert Les Stroud te zien die in de wildernis leefde zonder voedsel, onderdak of uitrusting en Code probeerde vaak soortgelijke tochten te maken, waarbij hij zich in de bossen van de Muskoka waagde zonder voedsel of tenten.

Voor sommige deskundigen op het gebied van outdoor-educatie hebben “survivalistische” realityshows de perceptie van het publiek over hoe gevaarlijk het werkelijk is om van het land te leven scheefgetrokken, waardoor onervaren kampeerders zich met een versterkt gevoel van vertrouwen in de bossen wagen.

Voor overlevingsinstructeur Gino Ferri zijn shows als Survivorman uitstekend vermaak, maar ze mogen nooit in de plaats komen van echte training.

“TV abstraheert de echte lelijkheid van overleven,” zei Ferri, die een school runt genaamd Survival in the Bush en in het verleden Stroud opleidde. “Ze laten de wildernis eruit zien alsof het een romantische plek is. Nou, het is romantisch, zolang je al je uitrusting hebt en je kampeert en ervan geniet. In een overlevingssituatie is het een nachtmerrie.”

Stephen Code, die in Kitchener woont, zei dat zijn broer gepassioneerd was over overlevingstochten, maar dat het hem, voor zover hij wist, ook ontbrak aan enige formele opleiding.

“Ik begrijp dat Richard wat zelfstudie heeft gedaan, training, door het videowerk dat deze meneer (Stroud) heeft gedaan,” zei Code.

Hij zei dat hij en zijn vader zich zorgen maakten over Richards tochten en hem vaak waarschuwden voor de risico’s.

“Mijn vader had in het verleden gesprekken met hem over de gevaren van kamperen met weinig uitrusting,” zei hij.

Code’s hospita Barbara Ellis zei dat haar huurder vaak boeken las over overleven in de wildernis en haar zou vergallen met verhalen over zijn avonturen. Ze zei dat Code kon “houtbewerken” en schors van bomen kon rukken, en de stukken in geïmproviseerde touwen kon draaien.

“Hij vertelde me hoe hij takken omhakte om een schuilplaats te maken,” herinnerde ze zich. “Hij zou vissen voor voedsel en hij zei dat er bepaalde bomen waren waarvan hij de schors kon eten.”

Ellis zei dat ze haar huurder via de kerk had ontmoet en dat Code ongeveer twee jaar geleden in haar Scarborough-woning introk. De 86-jarige beschreef Code als aangenaam en zachtaardig, die de kost verdiende door haar te helpen boodschappen rond het huis te doen.

Ze zei dat Code vorig jaar drie survivaltochten deed, maar de meeste waren tijdens de zomermaanden. Hij probeerde alleen een wintertrip afgelopen november, maar hij werd ziek en hield het maar één dag vol, voegde ze eraan toe. Ellis zei dat ze vorige week een slecht gevoel had toen Code zich voorbereidde op deze laatste trip. “Ik zei gewoon: ‘Ik vind deze niet leuk,'” zei ze. “Hij lachte alleen maar een beetje… Ik ben een beetje bang voor deze uitstapjes, maar ik weet dat ze zo belangrijk voor hem zijn.”

Code vertrok rond 4 uur ’s ochtends van huis en liet, zoals hij vaak doet, een briefje achter bij Ellis waarop stond wanneer hij terug zou zijn. Hij voegde een kaart bij met zijn GPS-coördinaten en een checklist met de materialen die hij bij zich had, waaronder een multitool, een bijl, lucifers, een aansteker, een nooddeken, visgereedschap, een kompas, een overlevingsboek, kaarten en wat geld. Hij gebruikte geen mobiele telefoon.

Ellis belde de politie toen Code maandagochtend niet was teruggekeerd en de politie begon vanuit de lucht het gebied te doorzoeken waar Code aangaf dat hij heen ging, in de buurt van Burks Falls.

Code stond erom bekend dat hij liftend naar zijn kampeerbestemmingen ging en volgens zijn broer ontving de politie begin woensdag een tip die erop wees dat Richard in Aurora was opgepikt en bij een truckstop in de buurt van Bradford was afgezet.

Aan het begin van de woensdagmiddag had Code nog hoop dat zijn broer veilig zou opduiken, maar een paar uur later maakte de provinciale politie bekend dat ze het lichaam van zijn broer hadden gevonden, net tussen Horn en Bear Lakes.

Toronto politie zegt dat een post-mortem zal plaatsvinden, waarschijnlijk vrijdag.

OPP zei Code werd gevonden door een helikopter in een gebied dat niet langer te voet bereikbaar was, dankzij zware sneeuwval in het gebied en de omliggende moerassen.

De politie deed geheimzinnig over verdere details, waaronder wat hij droeg, maar Code werd voor het laatst gezien in een beige cargo-broek, een donkere jas, wandelschoenen en een zwarte “Yukon”-achtige hoed.

Det. Const. Jeff Emms zei dat Code geen “groentje” was op het gebied van outdooravonturen en duidelijk voorbereid was op zijn reis. Maar tegelijkertijd laten zulke survivor-excursies agenten als hij “op ons hoofd krabben.”

“Ik zou het nooit doen,” zei hij. “Deze tv-programma’s die op, rechts, Survivorman en al dit soort shows, zou dit soort gedachten in iemands hoofd om het te doen.”

Toen hij werd bereikt in Madagaskar, waar hij is het filmen van een nieuwe tv-serie, Stroud zei dat hij altijd benadrukt een goede training op zijn show, evenals in zijn boek.

“Je moet die tijd in de bush en er is geen vervanging,” zei Stroud, spreken met de Star voordat Code’s lichaam werd gelokaliseerd. “Ik zou geen solopoging doen voordat ik minstens een half dozijn of 10 cursussen had gedaan . . . in de bush met mensen die wisten wat ze deden.

Voor Stroud is zijn show een “documentaire” programma en geen “reality-based” show, waarvan hij zegt dat ze wildernis overleven portretteren op een opzichtige manier die mensen “helemaal opgewonden” maakt.”

Hij verdedigde Survivorman als een educatieve show die overbrengt hoe ellendig het werkelijk is om in de wildernis te overleven. Hij merkte op dat hij niet kan controleren hoe kijkers zijn show interpreteren, eraan toevoegend dat mensen zijn lessen in het verleden hebben gecrediteerd voor het redden van hun leven in overlevingssituaties.

Maar voor Ferri, maakt hij zich zorgen over de effecten van dergelijke overlevingsrealityshows en heeft hij een piek in de belangstelling voor overleven in de wildernis opgemerkt. Studenten hebben nu ook de neiging om een opgeblazen gevoel van zelfvertrouwen in zijn klaslokalen te brengen, zei hij.

“Denk niet dat je dingen als overleven kunt leren door alleen maar naar een show te kijken,” zei hij. “Ik bedoel, hoe vaak hebben we dat gezegd?”

Voor Stephen Code, hij heeft nog nooit Survivorman bekeken, maar zei dat hij niet tegen dergelijke reality-programma’s is, zolang de shows hun amusementswaarde in veiligheidsinformatie steken.

Maar voor Code erkent hij ook de potentiële gevaren van dergelijke shows, misschien nu beter dan wie dan ook.

“Ik denk dat we als leken altijd bezorgd zijn over risicovolle ondernemingen die op tv worden gepubliceerd en de samenleving die dingen oppikt en probeert ze in de echte wereld uit te voeren,” zei hij. “Het is verontrustend.”