Soms vertellen mensen me dat ADHD geen psychiatrische stoornis kan zijn, omdat ze een stereotype hebben van wat dat betekent – misschien dat iemand waanvoorstellingen heeft of niet in contact staat met de werkelijkheid. Maar ADHD is geclassificeerd als een psychiatrische stoornis, wat simpelweg betekent dat het een aandoening is waarbij sprake is van geestelijk functioneren dat een significante stoornis veroorzaakt.

ADHD is een van de meest onderzochte psychiatrische stoornissen; neuro-imaging en neuropsychologische studies wijzen op verschillen in de hersenen bij ADHD, dus er is zeer sterk bewijs dat het een biologische stoornis is. Wat we ervan weten is dat kinderen met ADHD verschillen vertonen in de prefrontale cortex en andere gebieden van de hersenen, die verantwoordelijk zijn voor motivatie en executief functioneren, zoals plannen, het remmen van reacties en impulsen, opletten, het bijhouden van de tijd, het evalueren van ideeën en reflecteren op ons eigen werk, en het blokkeren van afleidingen. En kinderen met ADHD kunnen die dingen niet zo goed. We hebben ook zeer solide onderzoek waaruit blijkt dat stimulerende medicijnen, die invloed hebben op de manier waarop de hersenen informatie doorgeven, een directe invloed hebben op de symptomen van ADHD.

Sommigen denken aan ADHD als een leerstoornis, zoals dyslexie, omdat het inderdaad van invloed is op hoe kinderen presteren op school als ze moeite hebben met opletten, stilzitten, of het afmaken van taken. Maar de symptomen van ADHD hebben een veel bredere invloed op het functioneren van een kind dan een leerstoornis, waarbij het gaat om problemen met een heel specifiek aspect van leren.