Op een koude, winderige Thanksgiving-dag precies 121 jaar geleden, vertrokken zes auto’s vanuit Chicago. Slechts twee van hen haalden het terug, maar ze schreven allemaal geschiedenis.
De winnaar van de race in 1895 was Frank Duryea, rijdend in een auto die hij en zijn broer ontwierpen en produceerden, schreef de Saturday Evening Post. Hij reed 52,4 mijl in 10 uur en 23 minuten. Om dat getal in perspectief te plaatsen, Lewis Hamilton, de winnaar van de Grand Prix van Monaco dit jaar, legde in totaal 161,9 mijl af in minder dan twee uur.
Je hebt misschien nog nooit gehoord van de Duryea’s, maar ze behoren tot de grondleggers van de Amerikaanse auto-industrie, en de Chicago Times-Herald “motorfiets” race is een groot deel van hun geschiedenis. Na de race richtten ze in 1896 de Duryea Motor Wagon Company op en produceerden ze hun auto in massaproductie (nou ja, 13 exemplaren) – de eerste onderneming die dat deed. Een Duryea voertuig was ook betrokken bij het eerste auto-ongeluk in de Verenigde Staten, volgens Keith Barry in een artikel voor Wired.
Toen de Grand Prix van Monaco in 1929 voor het eerst werd verreden, was autobezit al meer gemeengoed aan het worden en waren veel fabrikanten bezig met het innoveren van manieren om veel identieke kopieën van dezelfde auto te maken – met andere woorden, de massaproductie van auto’s die kenmerkend is voor de auto-industrie van vandaag.
In 1895 was de automarkt nog open. De innovaties van Henry Ford – het Model T en de lopende band – waren nog meer dan een decennium verwijderd. Auto’s waren met de hand gebouwde ambachtelijke werken die vrij waren voor individuele innovatie. H.H. Kolsaat, de uitgever van de Times-Herald die op het idee kwam om de race te houden na gehoord te hebben over ’s werelds eerste autorace in Frankrijk, schreef dat hij belegerd werd met pitches van beginnende “paardloze koets” makers die wel het idee hadden maar niet de middelen om een voertuig te financieren.
Uiteindelijk haalden slechts zes voertuigen de startlijn. De Duryea Wagon was de enige Amerikaanse auto die op gas reed. De drie andere gas-aangedreven kanshebbers werden allemaal gebouwd door Karl Benz, volgens de Post. Ze reden voor de De La Verne Refrigerator Machine Company, Macy’s Department Store en een privé-familie, met de zoon van de Amerikaanse fabrikant Hieronymous Mueller aan het stuur. De andere twee wagens waren elektrisch, en begaven het snel in de kou.
Als de race op 4 juli had plaatsgevonden, zoals Kolsaat oorspronkelijk van plan was, zou de Chicago-Waukegan-Chicago misschien een jaarlijkse traditie zijn geworden. Maar hij werd verreden op Thanksgiving dat jaar, 28 november. Het weer was 30 graden en winderig bij het meer – een slechte atmosfeer om auto’s aan te moedigen, laat staan ze te besturen.
De Duryeas werden geen grote naam in de naoorlogse autoboom, maar hun moment van overwinning hielp het Amerikaanse autotijdperk in te luiden door de Verenigde Staten een race te geven die kon wedijveren met de Parijs-Rouen race van 1894 en bewees dat auto’s ook in slecht weer konden racen. Wat Hieronymus Mueller betreft, zijn bedrijf bestaat nog steeds, maar zijn belangstelling voor auto’s was slechts een rage. Zijn blijvende uitvinding was de Mueller Water Tapper, een apparaat dat in stedelijke afvoersystemen wordt gebruikt. De concepten achter die technologie worden vandaag de dag nog steeds door zijn bedrijf gebruikt.