De stam van Noord-Amerikaanse Indianen die bekend staat onder de naam Hurons lijkt, toen zij voor het eerst ter kennis werd gebracht van de binnendringende Fransen, gevestigd te zijn geweest in gepalissadeerde dorpen rond het Simcoe-meer, in West-Canada. Zij noemden zichzelf Ouandots of Wyan-dots. Zij bestonden uit vier sekten of naties; de Attignaouentans, of de Natie van de Beer, het belangrijkste lid van de liga, de Attvgnenonghaes, de Ahrendarr-honons, en de Tohotaenrats. Zij bewoonden tweeëndertig dorpen toen zij in 1639 door de missionarissen van de Jezuïeten werden bezocht. Brcbeuf rekende hen in 1635 in totaal op 30.000, en in de Relation van 1660 werden zij op 35.000 geschat. De Hurons en andere stammen die in die tijd in Canada woonden, waren, zoals Dr. Wilson aantoont, volledig onafhankelijk van Europese invloeden, vertrouwd met de landbouw. De Hurons werden pas bekend bij de beschaafde wereld toen zij in verval raakten en vlak voor hun uitroeiing. Zij vormden toen een bondgenootschap met de Adirondacks en andere Algonquins, tegen hun gemeenschappelijke Iroquois vijand. Deze laatste is de naam van een verbond van stammen dat vaak wordt aangeduid als de Indianen van de Vijf of van de Zes Naties. Deze confederatie van stammen was gedurende de zeventiende eeuw de grote agressieve nationaliteit van het Amerikaanse continent, die de andere stammen waarmee zij in contact kwamen onderwierp, uitroeide of inlijfde. Cartier ontdekte Canada in 1535. Champlain verkende het en vestigde zich er later. Hij bezocht het Huron-gebied in 1615, en schijnt het hele gebied tussen de rivier Ottawa en het Simcoe-meer bijna ontvolkt te hebben aangetroffen, wat moet worden toegeschreven aan de onverbiddelijke vijandschap van de Iroquois. Dit gebied “werd in het laatste deel van de zeventiende eeuw het toneel van de onvermoeibare activiteiten van een opeenvolging van paters missionarissen, van wie sommigen hun zelfverloochenende arbeid verdeelden tussen hen en hun Iroquois-vijanden, en van wie er verscheidene het martelaarschap ondergingen door toedoen van de woeste volken wier bekering zij beoogden. Nauwkeurig gedetailleerde kaarten en verhalen van ontdekkingsreizen en zendingsarbeid, registreren de vooruitgang van de ontdekking in de streek rond de Georgian Bay, en illustreren de topografie van de Huron-dorpen zo nauwkeurig, dat de meeste van hun plaatsen in de afgelopen jaren zijn geïdentificeerd. Dr. J. C. Taché wijdde gedurende een periode van vijf jaar, voorafgaand aan 1865, zoveel vrije tijd als hij kon besteden aan een minutieuze verkenning van het Huron-land. In navolging van vroege schrijvers wier verslagen bewaard zijn gebleven in de Relaties van de Paters Jezuïeten, die van 1611 tot 1672 werden doorgegeven aan de Provinciaal Overste van de Orde te Parijs, was hij in staat de plaatsen van hun voornaamste dorpen vast te stellen en hun begraafplaatsen te onderzoeken, die vol liggen met werktuigen, wapens en talrijke andere archæologische getuigenissen van inheemse kunsten en gewoonten.