Andrea, 25, was verward en gedesoriënteerd op een politiebureau verschenen. Ze had één vraag, en bleef die maar herhalen: “Kunt u me alstublieft helpen met het zoeken naar een baan?” Ik was de “verantwoordelijke volwassene” toen ze later die dag werd gearresteerd. De politie was naar Andrea’s huis gekomen om het haar moeder te laten weten, maar ze was weg. Ik was op bezoek bij mijn moeder, toen een agent op de deur klopte. Omdat ik met Andrea was opgegroeid, bood ik aan om mee te gaan naar het bureau.

“Ik ben echt moe,” zei ze tegen me, toen ik haar zag. “Je bent niet de enige,” dacht ik. Ik slik Prozac en antipsychotica; een van mijn beste vrienden neemt een hoge dosis Venlafaxine. Twee meisjes waar ik mee opgroeide zijn opgenomen, één meerdere keren. Nog vijf anderen slikken antidepressiva en mijn zus heeft regelmatig paniekaanvallen. Een andere oude vriend, heb ik gehoord, heeft schizofrenie. Afgezien van geestelijke gezondheidsproblemen hebben we allemaal één ding gemeen: we zijn allemaal zwarte vrouwen in de 20 en 30, en we kunnen allemaal getuigen dat we “moe” zijn.

Volgens het Mental Health Bulletin maakten in 2014-2015 bijna 5.000 “zwarte” of “zwarte Britse” mensen per 100.000 gebruik van de geestelijke gezondheidszorg; 12,7% van degenen die in contact kwamen met diensten voor geestelijke gezondheid en leermoeilijkheden, bracht dat jaar ten minste één nacht in het ziekenhuis door. Dat is meer dan het dubbele van het percentage in de blanke bevolking.

Maken zwarte vrouwen een verhoogd risico in termen van hun geestelijke gezondheid? “Het simpele antwoord is ‘ja'”, zegt Marcel Vige, hoofd verbetering gelijkheid bij Mind. “De cijfers rond zwarte mannen zijn hoog, maar ze zijn ook erg hoog voor zwarte vrouwen.” Ik startte een WhatsApp-groep genaamd “HELP!” en voegde alle zwarte vrouwen die ik ken toe. Ik wilde erachter komen wat ons gek maakte. Situaties kunnen vaak depressies uitlokken bij mensen van elke achtergrond, maar zijn er culturele en sociale problemen die een slechte geestelijke gezondheid kunnen veroorzaken bij zwarte vrouwen in het bijzonder? Ik wilde dat de groep me zou helpen begrijpen wat er aan de hand was.

Ik werd onmiddellijk overspoeld met berichten: “Waarom moet ik veranderen wie ik ben, zodat mensen me niet intimiderend of agressief vinden?” schreef Michelle, een 27-jarige lerares. “Het is vermoeiend om je altijd te moeten conformeren om vooruit te komen.”

“Ik kan niet omarmen wie ik ben, volledig,” typte Grace, een 24-jarige PA. “Ik moet ervoor zorgen dat mensen zich altijd op hun gemak voelen bij mij.”

“Ik moet bewijzen dat ik hetzelfde kan doen als een blanke,” berichtte Naomi, die 31 is en werkt als marketing executive in de stad. “Vaak wordt wat ik zeg genegeerd, dan zegt iemand die niet zwart is het en opeens is het logisch!”

Zoe, een 27-jarige apotheker, schreef: “Ik word behandeld alsof ik vreemd ben alleen maar omdat ik mezelf ben en de dingen doe die ik leuk vind om te doen. Ik word altijd bekeken door de ogen van de bekrompen verwachtingen van mensen.” En Maya, een 25-jarige evenementenmanager vertelde ons: “Ik zou zeggen, behandeld worden alsof ik dankbaar moet zijn voor alles – omdat ik zwart ben en een vrouw, het laagste van de stapel. Daarom is al het positieve dat ik heb bereikt niet gebaseerd op mijn academische of fysieke capaciteiten – maar op de hulp en het medeleven dat ik heb gekregen. Er wordt van mij verwacht dat ik altijd dankbaar ben; en in ruil daarvoor, bereid ben om een slaaf van de man te zijn. Blank of zwart.” Elk van deze vrouwen is opgeleid tot universitair niveau of meer. Elk van hen heeft bekend “een rol te spelen” om een baan te krijgen en geaccepteerd te worden terwijl ze daar zijn. Als gevolg daarvan hebben zij het gevoel dat zij opzettelijk datgene wat zij als hun “zwarte zelf” beschouwen, verminderen om vooruit te komen. “Voor zwarte vrouwen gaat het denk ik om het tonen van een proxy-zelf,” zegt klinisch psycholoog Anu Sayal-Bennett van de British Psychological Society. Een rol spelen is leuk als je een acteur bent, neem ik aan, maar voortdurend buigen voor hoe anderen vinden dat je moet zijn, moet je psyche aantasten.

Een van de meisjes in de “HELP!”-groep vertelde een verhaal over hoe ze een verhitte ruzie had gehad met een collega; ze hadden allebei hun stem verheven, maar omdat ze aan het gebaren was, vertelde haar collega haar dat ze moest “stoppen met agressief zijn.” Ze legt uit hoe: “Ik was vergeten wie en waar ik was. Ik was diep teleurgesteld dat ik werd gelabeld met een van de populairste termen die met zwarte vrouwen worden geassocieerd en ik heb sindsdien geen punt meer gemaakt.”

Het feit dat zwarte vrouwen elke dag te maken hebben met worstelingen met perceptie kan vaak betekenen dat het constante gevecht normaal lijkt. Het werd duidelijk dat deze vrouwen berustten in hun lot. Als zwarte vrouw ben je eng, ontoereikend, lelijk of hypergeseksualiseerd – en dat moet je maar accepteren.

“Ik praat niet met mensen die zeggen dat ze psychische problemen hebben,” zegt Dr Victoria Showunmi, een docent aan het UCL Institute of Education. “Ik praat vooral met zwarte vrouwen en nadat ik met hen in een discussiegroep heb gesproken, zeggen ze dat ze dan het feit zullen erkennen dat ze hebben geleden onder problemen die verband houden met een slechte geestelijke gezondheid.” Ze speculeert dat dit zou kunnen zijn “de behoefte om sterk te zijn, veerkrachtig, angst om een boze zwarte vrouw genoemd te worden.”

Onderzoek van de Mental Health Foundation suggereert dat Afrikaans-Caribische mensen die in het Verenigd Koninkrijk wonen, meer kans hebben om gediagnosticeerd te worden met ernstige psychische aandoeningen dan enige andere etniciteit in het Verenigd Koninkrijk. Dit kan te wijten zijn aan het feit dat zij aarzelen om een beroep te doen op de diensten en dus veel meer ziek zijn tegen de tijd dat zij dat doen. Geestesziekten zijn een stigma binnen de zwarte gemeenschap en door een gebrek aan participatie bij de geestelijke gezondheidsinstanties geven deskundigen toe dat er een enorme kloof is in de statistieken voor dit groeiende probleem.

“Er is weinig bekend over zwarte vrouwen en geestelijke gezondheid, omdat deze individuen grotendeels afwezig zijn geweest in onderzoek,” zegt Josefien Breedvelt, onderzoeksmanager bij The Mental Health Foundation. “Het merendeel van het onderzoek heeft gekeken naar etnische minderheden als geheel, in plaats van een focus te bieden op de uitdagingen waarmee zwarte vrouwen worden geconfronteerd.”

Ik vroeg mijn moeder wat ze dacht toen ik haar voor het eerst vertelde dat ik de diagnose depressie had gekregen. Ze zei dat de familie eensgezind was in hun medeleven met mij, maar zich afvroeg wat ik te klagen had. “Ik begreep het niet,” zei ze. “Voor ons ben je opgevoed met meer dan je ouders en andere kinderen in Ghana. Voor ons heb je alles – wat heb je om verdrietig over te zijn? ” Hun toon is sindsdien veranderd – ik heb het geluk een liefdevolle familie te hebben die onderzoek deed naar depressie en alles deed wat ze konden om me te begrijpen.

Van de berichten die ik op WhatsApp ontving, was schuld een gemeenschappelijk thema. “Er is een bewustzijn dat je overal volgt,” zei Grace. “Als je je blauw of verdrietig voelt, moet je jezelf eraan herinneren dat een familielid ergens anders misschien honger lijdt.” Uit ervaring weten we dat als je het niet meer weet, je familie je er zeker aan zal herinneren. Waar overleven de noodzaak is, zal geestelijke gezondheid niet per se een prioriteit zijn. Maar dat schuldgevoel zit vaak diep ingeworteld.

Tussen de episodes in het ziekenhuis was een van Andrea’s grootste zorgen dat ik haar moeder zou vertellen dat ze onwel was. Zelfs door de verwarring die ze voelde, was ze heel duidelijk dat ze niet wilde dat haar moeder wist wat er aan de hand was. Andrea is nog steeds opgenomen onder de Mental Health Act. De laatste keer dat ik haar bezocht, waren de meeste vrouwen op de afdeling zwart.

Alle namen zijn veranderd.

{{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragrafen}{highlightedText}}

{#cta}{{text}{{/cta}}

Houd me in mei op de hoogte

We nemen contact met u op om u eraan te herinneren dat u een bijdrage moet leveren. Kijk uit naar een bericht in uw inbox in mei 2021. Als u vragen heeft over bijdragen, neem dan contact met ons op.

• Delen op Facebook
• Delen op Twitter
• Delen via E-mail
• Delen op LinkedIn
• Delen op Pinterest
• Delen op WhatsApp
• Delen op Messenger