Guestblog door Tami Nantz

Als je in de war bent over het verschil tussen “stem” en “toon” bij het schrijven, ben je niet de enige. Veel schrijvers verwarren de twee.

Of je nu een roman, een blogpost, een artikel of een gedicht schrijft, het is belangrijk om het verschil te kennen, zodat je met lezers kunt communiceren op een manier die weerklank vindt.

Jouw schrijfstem weerspiegelt wie je bent, je unieke persoonlijkheid en karakter dat alles wat je schrijft op smaak moet brengen.

Toon is de houding waarmee je het schrijft.

Zo, stem is wat je zegt, en toon is hoe je het zegt.

Dat klinkt simpel, dus laten we wat dieper graven.

Wat is toon bij het schrijven?

We communiceren toon als we spreken (of we ons daar nu bewust van zijn of niet).

Stelt u zich eens voor dat we een afspraak hebben en dat u in de file staat en een half uur te laat komt.

“Ben je altijd zo punctueel?” Zeg ik met een grijns.

Mijn glimlach geeft een duidelijk signaal af: ik ben niet boos, ik ben sarcastisch. Dat is de toon.

Toon overbrengen in schrift is niet anders.

Vermijd de fout uw lezer te vertellen wat hij moet voelen. Breng in plaats daarvan uw houding of emotie over met zorgvuldig gekozen woorden die de perfecte toon voor uw verhaal creëren.

Types of Tone in Writing

De lijst is bijna eindeloos – laat me een menselijke emotie zien, dan laat ik u een toon zien-

maar hier zijn de basistypen:

1. Formal
2. Informal
3. Optimistic
4. Pessimistic
5. Joyful
6. Sad
7. Sincere
8. Hypocriet
9. Bang
10. Hopelijk
11. Humoristisch
12. Serieus

Tonen kunnen variëren per personage en per scène, de algemene toon van uw verhaal moet consistent blijven om uw lezer niet te verwarren en uw boodschap te belemmeren.

Voorbeelden van toon in de literatuur

Robert Frost begint zijn gedicht The Road Not Taken met een hoopvolle, contemplatieve toon.

Two roads diverged in a yellow wood,

And sorry I could not travel both

And be one traveler, long I stood

And looked down one as far as I could

To where it kned in the undergrowth;

By the end, he’s switched to reflection and positivity.

Ik zal dit met een zucht vertellen

Ergens eeuwen en eeuwen later:

Twee wegen divergeerden in een bos, en ik-

Ik nam de minst bereisde weg,

En dat heeft het verschil gemaakt.

In The Old Man and the Sea, zijn laatste gepubliceerde werk, Ernest Hemingway effect een toon van eenzaamheid, verdriet, nederlaag, en ontmoediging (althans van de kant van de jongen).

Maar je kunt ook lezen in wat niet wordt gezegd en een toon van moed of verwachting ontdekken van de kant van de oude man. Wie blijft er nou dag in dag uit vissen als hij niets heeft gevangen?

Hij was een oude man die alleen in een skiff in de Golfstroom viste en hij had nu vierentachtig dagen gedaan zonder een vis te vangen. De eerste veertig dagen was er een jongen bij hem geweest. Maar na veertig dagen zonder vis hadden de ouders van de jongen hem verteld dat de oude man nu definitief salao was, wat de ergste vorm van pech is, en de jongen was op hun bevel in een andere boot gegaan die de eerste week drie goede vissen ving.

Het maakte de jongen verdrietig om de oude man elke dag met een lege skiff binnen te zien komen en hij ging altijd naar beneden om hem te helpen met het dragen van de opgerolde lijnen of de gaffel en harpoen en het zeil dat om de mast was opgerold. Het zeil was opgelapt met meelzakken en, opgerold, zag het eruit als de vlag van een permanente nederlaag.

In The Horse and His Boy schrijft C.S. Lewis deze passage met een duidelijke toon van zelfmedelijden en droefheid die overgaat in angst.

‘Ik denk wel,’ zei Shasta, ‘dat ik de ongelukkigste jongen moet zijn die ooit in de hele wereld heeft geleefd. Alles gaat goed voor iedereen behalve voor mij… ik werd achtergelaten… ik was degene die werd doorgestuurd… ik werd buitengesloten.’ En omdat hij zo moe was en niets in zich had, had hij zo’n medelijden met zichzelf dat de tranen over zijn wangen rolden.

Wat aan dit alles een einde maakte, was een plotselinge schrik. Shasta ontdekte dat er iemand of iemand naast hem liep. Het was pikdonker en hij kon nauwelijks voetstappen horen. Wat hij wel kon horen was ademhaling. Zijn onzichtbare metgezel scheen op zeer grote schaal te ademen, en Shasta kreeg de indruk dat het om een zeer groot wezen ging. En hij was die ademhaling zo geleidelijk gaan opmerken dat hij werkelijk geen idee had hoe lang het al aan de gang was. Het was een vreselijke schok.

Hoe ontwikkel je je schrijftoon

Heb je ooit iets geschreven waarvan je later besefte dat het niets voorstelde? Dit is hoe u dat kunt voorkomen:

Denk aan uw publiek.

Iedere lezer telt. Schrijf op een ongecompliceerde, vriendelijke manier alsof u een gesprek voert. Wees echt en vermijd woorden waarvoor je een woordenboek nodig hebt.

Laag details toe.

Breng toon over door middel van beschrijvingen die het theater van je lezers geest triggeren in plaats van zo specifiek te zijn dat je niets aan zijn verbeelding overlaat.

Conflict is je vriend.

Vermijd een verhaal dat plat valt door het creëren van wat Bridget McNulty “een eb en vloed van spanning” noemt.

Dompel je hoofdpersoon van meet af aan in verschrikkelijke problemen en laat hem de rest van je verhaal proberen de situatie te verhelpen.

Toon kan dienen als een van de belangrijkste elementen in het schrijven, omdat het leven geeft aan een verhaal.

Tami Nantz is freelance schrijfster. Ze woont met haar gezin in de buurt van Washington, D.C. Meer van haar werk is te vinden op TamiNantz.com.