door Dave Keneston

Toen de redacteur van Old School Record Review mij vroeg om dit artikel te schrijven was ik enigszins terughoudend omdat ik het gevoel heb dat mijn sterke kanten meer gericht zijn op de interactie met iemand één op één of in een kleine groep. Echter, mijn liefde en bijna belachelijke obsessie voor het zoete zingende geluid van slide gitaar verpletterde al snel elke notie die ik had om me terug te trekken. Ik moest jullie gewoon laten weten wat de meest huiveringwekkende, ijzingwekkende, goddelijke en duivelse liedjes zijn met slide gitaar.

Je ziet, slide gitaar heeft de mogelijkheid om emotie uit te drukken op zo’n unieke manier. Je hebt het meest delicate, melodieuze slidewerk van George Harrison naast de ronkende roadhouse blues van Johnny Winter. We kunnen ook het vroege, simplistische akoestische slidewerk van Robert Johnson vergelijken met de opwindend complexe hoogten van de elektrische slide die momenteel wordt verkend door jongens als Derek Trucks en Sonny Landreth.

Ik kan het niet helpen, slide gitaar raakt me gewoon in mijn buik; het kan het oerbeest in me wakker maken of me aan het huilen maken. Geen andere techniek komt in de buurt van het oproepen van dezelfde reeks van emoties voor mij. Misschien is het anders voor jou, maar godverdomme ik hou ervan.

Alright, het is tijd dat ik stop met poëtische waxen over hoeveel ik hou van slide en je gewoon de goederen geef. Hier is deel één van de countdown.

10. “Shake Your Moneymaker”- Elmore James

Opgenomen in 1961, belichaamt dit deuntje Elmore’s klassieke stijl die beroemd werd door zijn spel op “Dust my Broom.” James zet een echte boogie blues stomper neer, maar James gaat niet over de top met zijn slide werk. Hij speelt voor de song en beantwoordt zijn vocalen met smakelijke retorten. Wanneer hij zijn solo neemt, ontwikkelt hij een thema en schetst hij de akkoordenwisselingen heel eenvoudig, maar dit alles terwijl hij de bounce en het ritme behoudt om je aan het tikken te houden. James’s werk omvatte “Done Somebody Wrong” en “One Way Out” die beide bekende Allman Brother covers werden waar Duane Allman de evolutie van slide voortzette naar voorheen ongeziene pieken.

9. “Congo Square”- Sonny Landreth

Van zijn album Down in Louisiana uit 1985, heeft dit nummer een open D mineur stemming die volgens mij helpt om het dat spookachtige, moerassige geluid te geven. Gebaseerd op een gebied in de wijk Tremé in New Orleans, ademt dit nummer gewoon donkere, bovennatuurlijke heerlijkheid. De tonen en vibrato-techniek van Landreth op dit nummer zijn voortreffelijk en een studie op zich waard over hoe je slide-gitaar moet benaderen. Ik wil gewoon een voodoo drankje drinken en rond een vreugdevuur dansen als ik dit nummer hoor. Kijk ook eens naar de live-versies op YouTube; die laten echt zien wat Sonny kan als hij de vrijheid krijgt om buiten de beperkingen van de studio op te treden.

8. “I Don’t Know What You Come to Do” -Robert Randolph and the Family Band

Robert Randolph is een pedal steel gitarist, in tegenstelling tot de rest van de slide mannen op deze lijst die voornamelijk bottleneck stijl spelen. Dus, in plaats van een glazen of metalen buis te gebruiken, gebruikt hij een zogenaamde tone bar om over de snaren te glijden. De meeste mensen associëren pedal steel met country of bluegrass muziek, maar er bestaat ook iets dat bekend staat als “Sacred Steel” binnen veel Afro-Amerikaanse Pinksterkerken. Dit is waar Robert zijn start maakte en vervolgens blues en funk in zijn spel verwerkte, waardoor hij een geheel eigen geluid creëerde. Dit nummer heeft een paar van de smerigste, funkiest slide licks die ik ooit gehoord heb en de baslijn is toevallig ook buitengewoon ziek om op te starten. De band speelt dit nummer vaak als afsluiter om het huis naar beneden te halen met een stompfest crescendo. Als je niet met je geldbuidel wil schudden op dit nummer, ben je witter dan Jim Gaffigan. Dit nummer is puur plezier, en Robert’s leads zijn perfecte voorbeelden van wat een creatieve geest plus passie kan produceren. De live versies online zijn geweldig. In de versie in de YouTube-link hieronder spelen verschillende bandleden om beurten op verschillende instrumenten in het nummer. Deze band is te gek! Bekijk ze en sta verdomme op en dans in je huiskamer! Hell, get up and dance in your shitty cubicle while you’re at it.

7. “You Got to Move” – Mississippi Fred McDowell

Opgenomen in 1965, dit nummer is eigenlijk een oude geestelijke met zijn wortels stevig geplant in de slavernij. De betekenis kan op verschillende manieren worden geïnterpreteerd, waarbij de vrijheid van de dood en het ontvluchten van de slavernij twee van de meest populaire betekenissen zijn die aan het lied worden toegeschreven. Hoewel de versie van de Rolling Stones, die zes jaar later werd opgenomen, bekender is, is die van McDowell het meest authentiek en evocatief. Wat mij aan dit lied doodt, is de spookachtige slide-lijn die door de zang wordt verdubbeld. Deze traditie in slide spelen, samen met call and response frasering zijn kenmerken van de stijl die deze nummers echt laten aanvoelen als thuiskomen. De blues toonladder is zo vertrouwd klinkend en troostend. De meest eenvoudige licks en riffs resoneren op de een of andere manier dieper dan een zinderende Hongaarse Mineur loop die Yngwie Malmsteen en zijn soortgenoten ooit zouden kunnen hopen te kunnen bedenken. Songs als deze maken deel uit van een collectief Amerikaans erfgoed dat “that old feelin'” in je hart kan brengen en raciale en culturele grenzen kan overschrijden.

6. “Catch Hell Blues”-The White Stripes

Jack White’s slide spel wisselt af van heldere, goed gearticuleerde arpeggiated riffs naar schreeuwende, grommende wreedheid en weer terug. Dit gebruik van dynamiek is briljant en maakt me opgewonden elke keer als ik naar dit nummer luister. De riffs zijn bij momenten zo stuwend en razend dat ik het niet kan helpen te denken dat Jack’s mindset was “Ja, dat klopt… Ik bespeel deze gitaar als een gemene klootzak, wat ga je er aan doen? Oh, niets? Dat is wat ik dacht, dus hou gewoon je kop en luister hoe ik mijn ballen eraf knal!” Heb je al gezegd dat de riffs geweldig zijn? Het is slechts een van de vele redenen waarom dit nummer uit 2007’s Icky Thump mijn favoriete Whites Stripes nummer is.

Nou, dat is deel een van de countdown van mijn favoriete nummers met slide gitaar. Ik hoop dat je deze nummers net zo leuk vindt als ik. Ik kan niet wachten om jullie mijn top vijf te laten zien. Het was een zware dobber om mijn favorieten te beperken en helaas hebben sommige coole nummers de cut niet gehaald.

Hier zijn een paar eervolle vermeldingen die het geweldig doen:

Earl Hooker-“Blue Guitar”

Robert Johnson-“Come on in my Kitchen”

Derek Trucks Band-“Preachin’ Blues”

Seasick Steve- “Dog House Boogie”

North Mississippi Allstars- “Mean Old Wind Died Down”

Lynyrd Skynyrd- “The Ballad of Curtis Loew”

Kijk volgende week (vrijdag 2/7) terug voor de rest van de countdown. In de tussentijd, hier is een Spotify-afspeellijst om u te houden over.