Ik heb mensen horen zeggen dat ze om verschillende redenen verpleegster zijn geworden; om anderen te helpen, omdat ze altijd een baan zullen hebben, omdat het een gerespecteerd beroep is, omdat er veel carrièrekeuzes zijn, enzovoort. Ik geloof niet dat ik besloot verpleegster te worden; ik geloof dat de verpleging mij koos.

Ik herinner me dat ik een getrouwde vrouw van middelbare leeftijd verzorgde met een liefhebbende echtgenoot en drie kinderen. Ze was plotseling ingestort als gevolg van een reizende klonter en kort daarna ontwikkelde ze een anoxisch hersenletsel. Later die dag werd ze hersendood verklaard. Hoewel volledig overdonderd door deze onverwachte gebeurtenis, besloot haar familie haar organen te doneren, waardoor uiteindelijk zeven andere mensen weer hoop op leven kregen. Nooit heb ik zo’n pijnlijke gebeurtenis omgezet zien worden in zoveel hoop voor zoveel anderen. Verpleging is hoop.

Op een nacht verzorgde ik een jonge Latijns-Amerikaanse man die hier alleen in het land was en geen familie had. Hij had een agressieve vorm van kanker ontwikkeld en ging snel achteruit. Hij had geen bezoek, en er was niemand om te bellen. Deze man zou sterven. Ik stond aan zijn bed en hield zijn hand vast terwijl hij worstelde om te ademen. Voordat hij stierf, bedankte hij me dat ik bij hem was. Ik realiseerde me wat een voorrecht het was om hem te kunnen troosten in zijn grootste tijd van nood. Verplegen is troosten.

Ik had eens een patiënt met de ergste vorm van psoriasis die ik ooit had gezien. Hij was bedekt met schilferende plekken van droge, jeukende huid. Hij had in de loop der jaren een nare inborst ontwikkeld, een mechanisme om mensen op afstand te houden, veronderstelde ik. Na een leven lang bespot te zijn geweest, leek het alsof hij de mensheid had opgegeven. Nadat ik enige tijd met hem had doorgebracht, werd ik me diep bewust van zijn lijden en ongeluk. Ik bracht de volgende drie uren door met hem te baden en met het aanbrengen van medicijnen op zijn littekens, zowel fysiek als emotioneel. Toen hij zich realiseerde hoe anders hij eruit zag, begon hij te huilen; hij zei dat hij zich voor het eerst in zijn leven “mens voelde.” Ik kan me niet herinneren dat ik in mijn hele carrière zo’n verdriet heb gevoeld voor een individu. Verplegen is medeleven.

De mensen die mijn carrière als verpleegkundige het meest hebben beïnvloed, zijn andere verpleegkundigen die ik in de loop der jaren heb bewonderd; mensen die ervoor zorgen dat ik een betere verpleegkundige en een beter mens wil zijn. Ik bewonder de verpleegkundigen met eindeloos geduld, echte pleitbezorgers voor de zieken, degenen die niet bang zijn om hun handen op te leggen en de gewonden te troosten, en te huilen met de verlorenen. Ik word geïnspireerd door de verpleegkundigen die geloven dat verandering niet altijd van bovenaf hoeft te komen, maar van mensen die om hen geven, die gepassioneerd en vastberaden zijn. Verpleging verbindt zich met deze helden.

Als Florence Nightingale ons nu zou kunnen zien, zou ze blij zijn met hoe ver de verpleging is gekomen als beroep en als kunst. Hoewel verpleging in haar tijd werd gezien als een minder dan begerenswaardig beroep, wist Nightingale dat het zoveel meer was, en ik ben het met haar eens toen zij zei,

“Verpleging is een kunst: en als men er een kunst van wil maken, vereist het een exclusieve toewijding die even hard is als het werk van een schilder of beeldhouwer; want wat is het te maken hebben met dood doek of dood marmer, vergeleken met het te maken hebben met het levende lichaam, de tempel van Gods geest? Het is een van de Schone Kunsten: ik had bijna gezegd, de mooiste van de Schone Kunsten.”

Sherry Evans is een stafverpleegkundige op de spoedeisende hulpafdeling van het Floyd Memorial Hospital, New Albany, Indiana.

Van onze lezers geeft verpleegkundigen de kans om ervaringen te delen die nuttig zouden zijn voor hun verpleegkundige collega’s. Vanwege dit formaat, zijn de verhalen minimaal geredigeerd. Als u een artikel wilt insturen voor Van onze lezers, klik dan hier.