Posted by William Snyder on Tuesday, February 10, 2015 in Related Content, Winter 2015 .

Een dieet dat is ontworpen voor gewichtsverlies helpt mensen niet alleen ongewenste kilo’s kwijt te raken en eraf te houden, het kan ook het risico op hartaandoeningen, diabetes en andere degeneratieve aandoeningen verminderen, deels door “de hitte te verlagen” van chronische ontsteking die wordt gegenereerd door overtollig vetweefsel (vet).

Verrassend genoeg is het misschien niet nodig om alle voedingsmiddelen met een hoger vetgehalte te vermijden of een grote hoeveelheid gewicht te verliezen om deze gezondheidsvoordelen te bereiken. Dat is wat onderzoekers van de Vanderbilt University vonden in een recente klinische studie.

In een paper gepubliceerd in 2014 in het tijdschrift Metabolism, Heidi Silver, Ph.D., R.D., Kevin Niswender, M.D., Ph.D., en hun collega’s meldden dat het consumeren van een uitgebalanceerd vetrijk dieet de lichaamssamenstelling, ontsteking en vasculaire functie bij 144 vrouwen met overgewicht verbeterde.

De vrouwen aten een dieet bestaande uit een derde verzadigde vetten (te vinden in voedingsmiddelen zoals kaas, margarine en vlees), een derde enkelvoudig onverzadigde vetten (te vinden in olijfolie en noten), en een derde meervoudig onverzadigde vetten (te vinden in vette vis, saffloer- en maïsolie, evenals notenboter).

Na 16 weken nam de vetmassa af, de vetvrije massa (spieren) nam toe, en de bloedspiegels van ontstekingsbevorderende cytokinen daalden aanzienlijk. De bloeddruk daalde ook aanzienlijk.

“Hoewel de langetermijneffecten nog niet zijn vastgesteld, biedt de bruikbaarheid van deze aanpak een gemakkelijk aan te nemen dieetstrategie die niet alleen leidt tot gewichtsverlies, maar ook de potentie heeft om de cardiometabolische gezondheid te verbeteren,” concludeerden Silver en haar collega’s.

Jennifer Gilbert en Andrea Hedley-Williams waren er niet op uit om ontstekingen te verminderen toen ze zich in 2011 inschreven voor de klinische proef in het Vanderbilt Center for Human Nutrition. Ze probeerden vooral een gemakkelijk aan te nemen afslankplan te vinden dat hen geen ontberd gevoel zou geven.

Gilbert, coördinator systeemondersteuning bij het Vanderbilt Clinical Staffing Resource Center, zei dat ze gewicht verloor en haar cholesterol daalde terwijl ze aan de studie deelnam.

Maar de grootste verandering was haar benadering van voedsel. “Ik richt me op het eten van meer hele, gezonde voedingsmiddelen. Ik vermijd … vetten niet meer zoals ik deed,” zei ze. “En mijn gewicht is stabiel gebleven.”

Hedley-Williams, een audioloog uit Vanderbilt, zei dat de hoeveelheid vet in elke maaltijd haar verraste, en haar hielp zich aan het regime te houden – vooral toen ze een diner kon bereiden dat “iedereen in het gezin kon eten.”

Er was nog een verrassing. Voordat ze aan het onderzoek begon, dacht Hedley-Williams dat ze behoorlijk gezond was. Dat beeld veranderde na een paar weken, zei ze, toen “ik me realiseerde hoeveel beter ik me voelde.”

Dit is echter misschien niet het geval voor elk afslankplan. In feite kunnen sommige benaderingen van diëten – vooral “jojo-” diëten – eigenlijk meer kwaad dan goed doen.

In een 2013 Vanderbilt-studie uitgevoerd bij muizen, Alyssa Hasty, Ph.D., en collega’s dat het herhaaldelijk wisselen tussen standaard vetrijke en vetarme diëten het aantal van bepaalde “T” witte bloedcellen en de expressie van ontstekingsbevorderende factoren in vetweefsel verhoogde.

Deze gewichtsgefietste muizen hadden ook een verminderde systemische glucosetolerantie en een verminderde insulinegevoeligheid in het vetweefsel in vergelijking met muizen die aankwamen maar niet “jojoden” tussen vetrijke en vetarme diëten. Dit suggereert dat een overdreven immuunrespons in vetweefsel kan bijdragen aan metabolische disfunctie tijdens gewichtsveranderingen.

Een andere Vanderbilt studie ontdekte dat aan obesitas gerelateerde ontsteking zelfs de hersenen kan beïnvloeden. Muizen die een standaard vetrijk dieet kregen, werden zwaarlijvig en hadden een toename van 30 procent van het aantal fluorescent gelabelde immuuncellen in het centrale zenuwstelsel in vergelijking met muizen die een standaard controledieet kregen.

De bevindingen suggereren dat perifere immuuncellen kunnen worden gerekruteerd in het centrale zenuwstelsel en kunnen bijdragen aan de ontstekingsreactie en de pathofysiologie van zwaarlijvigheid.

Naast de hoeveelheid vet, kan een cruciaal verschil tussen de menselijke en muizenstudies de evenredige afweging zijn van het type vet dat wordt geconsumeerd.