Dus hier is het, vierpuntsperspectief in al zijn glorie. Het doet me denken aan uit het raam kijken in New York City. Als je op de hoogte van ongeveer de dertiende verdieping was en de gebouwen om je heen waren dertig verdiepingen, dan is dit wat je zou zien. We hebben diepte geperst op zowel het verticale als het horizontale vlak met elk twee punten van convergentie. Dit is de wereld van het perspectief waarin we leven. Hoe dichter iets bij je oog komt, hoe meer je het effect van een fisheye lens zult zien. Het centrum van het object komt dichter bij je, terwijl de omtrek zich terug in de ruimte wringt.
Het probleem is dat we normaal gesproken niet dicht genoeg bij objecten zijn om ons bewust te zijn van een verhoogd perspectief en niet rond het midden van objecten die groot genoeg zijn om op en neer te kijken.
Wat je in de zijspiegel van een auto ziet, is waar je je elke dag overal om je heen bewust van wilt zijn. In de productiekunst zie je dit soms terug in camerakantelingen voor storyboards of een lay-out.
Hier een voorbeeld van hoe vierpuntsperspectief het model beïnvloedt. Het eerste waar ik leerlingen bewust van probeer te maken bij het leren toepassen van perspectief op hun tekeningen is dat ze zich bewust moeten zijn van hun ooghoogte en hun plaats ten opzichte van het model. In de tekening die ik heb gemaakt, bevindt de ooghoogte of horizonlijn zich halverwege de dij.
Ik heb deze volgende vier figuurtekeningen gekozen om u de reactie van het vierpuntsperspectief te laten zien. Maak uzelf bewust van waar de kunstenaar zijn ooghoogte had. De manier om dit te doen is te kijken waar het lichaam even plat lijkt te gaan, een plek waar je boven of onder niet kunt kijken, waar je met je hoofd naar het model kijkt. Kijk waar de dichtstbijzijnde rand van de ruimte die het model inneemt, zich bevindt ten opzichte van u. In de meeste staande poses valt mijn ooghoogte precies rond het midden van de dij van het model.
Deze tekening is geweldig om het perspectief te zien dat zich tussen de twee voeten van het model bevindt. Omdat ze met een lijn zijn verbonden, krijgen we een richting naar het linker verdwijnpunt. Als visuele herinnering, bij het tekenen van een modefs voeten, let op het hoogteverschil van de twee op de pagina (zoals ik heb getekend met de pijl). Van daaruit kun je zien hoe de rest van het lichaam wordt beïnvloed door de richtlijnen van het perspectief dat ik heb getekend. De dichtstbijzijnde rand van de ruimte die zij inneemt, wordt weergegeven door de contourlijn die over de rechterkant van haar lichaam loopt.
Zie de hoeken van zijn voeten, knieën, heupen, en kaak. Hier zijn het de heupen die zich op mijn ooghoogte bevinden. Kijk naar de lijn die over zijn linkerschenen loopt en die zijn vorm en krachtrichting bepaalt.
Hier hoppen de voeten op en de schouders om te vallen op de lijnen van het perspectief waarin het lichaam zich bevindt. Zie hoe de heupen het niet doen. De knieën van het model bevinden zich op mijn ooghoogte of horizonlijn. Het lichaam is complex en kan bewegen om verschillende perspectieven in één pose te presenteren. Je moet je bewust zijn van je ooglijn en hoe de hele pose in vier dimensies staat.
De treden waarop het model zit, zijn onze duidelijkste aanwijzing voor het perspectief van deze tekening. Kijk naar hun hoek ten opzichte van die van haar borsten en schouders, of de rechte lijn die de achterkant van haar hoofd voorstelt. Er is hier een sterke sensatie van omhoog kijken naar haar.
In mijn lessen tekenen de studenten, als huiswerk, vijf hoofden per week. De manier waarop ik ze dit laat doen is eerst een slachtoffer te vinden. (Teken niet uit een tijdschrift; dat is plat, wat het werk juist moeilijker maakt.) Dan moeten ze hun relatie tot die persoon zien om uit te vinden in welke perspectiefkubus het hoofd staat en het tekenen. Tenslotte moet het hoofd getekend worden met oppervlaktelijnen om structuur te tonen. Later in het jaar gaan ze verder met handen en voeten met dezelfde disciplines in gedachten.
B. Structuur 1. Oppervlaktelijnen
Vele ort-klassen leren de leerlingen de figuur te tekenen met kubussen en cilinders. Ik geloof dat dit een goede basis is voor kunstenaars. Het stelt je in staat om de hoeken en vlakken van het perspectief op het lichaam te zien zoals we ze zojuist hebben geleerd.
Het menselijk lichaam is echter iets ingewikkelder dan alleen maar kubussen en cilinders. In dit deel van hoofdstuk twee, zal ik u tekeningen laten zien die lijnen bezitten die kracht oproepen en vorm beschrijven. Dit zal gebeuren met het gebruik van oppervlaktelijnen.
In hoofdstuk één was het begin van het zien van kracht rond vorm. Nu zullen we ons richten op de vormen.
Hier zien we oppervlaktelijnen met eenvoudige structuren. De cilinder links toont lijnen die zich aan de vorm hechten en er omheen gaan. Sommige trekken langs het oppervlak van eind tot eind. Rechts zien we lijnen die het oppervlak van de cilinder niet verklaren. Zij lijken er in plaats daarvan in te kerven. Het kader onderaan toont ons hoe we een plat vlak kunnen beschrijven met lijnen. Je kunt ook een verandering in vlakken beschrijven met oppervlaktelijnen. Net als bij de cilinders snijden oneigenlijke lijnen in het oppervlak van de rechterkant van de doos.
Dit deel van het boek zal je ook helpen om weg te komen van de rand van het lichaam, of de omtrek ervan. Het model neemt ruimte in en je wilt kunnen uitleggen hoe. U leert kracht te zien in de hele vorm en dit zal u op zijn beurt bewust maken van structurele en ritmische verbindingen. Vergeet niet dat de rand van het model bestaat door de plaats waar u zit ten opzichte van het model. Als u of het model van plaats of positie zou veranderen, zou de rand veranderen.
Let op de plaats van het natuurlijke middelpunt op de vormen die u begrijpt. Bijvoorbeeld de neus in het gezicht, het midden van de ribbenkast, of de navel op de buik. Voor de rug heb je natuurlijk de wervelkolom. Op de benen vind je de knieën van het model en de bovenkant van de voet. Voor de armen kun je het midden van de biceps of deltaspier gebruiken om elk van die verschillende vlakken uit te leggen.
Terugkomend op de hiërarchie, denk erover na om eerst de grotere structuren aan te pakken en dan de kleinere. Begrijp de richting en vorm van de ribbenkast voordat je de spieren tekent die eraan vastzitten. Ik herinner me dat toen ik voor het eerst het plezier ervoer van het zien van ruimte, dat kwam door een instructeur die me vertelde me voor te stellen dat ik een mier was die over het oppervlak van het lichaam van het model kroop. Alles is groot in vergelijking met jou. Het is een nieuw landschap dat je kunt verkennen. Heuvels, valleien en plateaus zullen op je reis verschijnen. Berijd de stroomversnellingen van de kracht in de figuur. Hoe meer u kunt geloven wat ik u vertel, uw geest openstelt en omhult wat u ziet, des te sneller zult u zich bewust worden van de ruimte.
Een andere oefening in het tekenen van de vorm is dat u doet alsof u het model beeldhouwt met uw potlood. Teken alsof u hem/haar streelt met de punt van het potlood. Voel de f ormen in je geest en druk ze uit op het blad.
Soms verwarren leerlingen deze oefening met het tekenen van schaduwen. We zijn niet op zoek naar schaduw; we zijn op zoek naar vorm door middel van kracht.
Michelangelo komt bij me op als ik denk aan lijn die kracht en vorm laat zien. Hij was de meester in het laten samenwerken van een complexe groep spieren, zoals de rug, als één geheel. Dit is geen gemakkelijke taak. De enorme zee van uitstulpingen en inzinkingen kan elke kunstenaar verward en verloren achterlaten.
In het begin van de twintigste eeuw leefde een man genaamd Charles Dana Gibson. Hij was vooral bekend door “The Gibson Girl.” Zijn lijnen waren vooral gericht op structuur. Alles nam ruimte in beslag toen hij scènes uit die tijd illustreerde. Dover geeft een uitstekend boek uit genaamd “The Gibson Girl and Her America: The Best Drawings by Charles Dana Gibson.” Ik struikelde gelukkig bijna over twee grote, oude delen van zijn werk op de vloer van een antiekwinkel in South Jersey. Zeker een kostbare vondst.
Heinrich Kley was een kunstenaar waar ik nog nooit van had gehoord totdat vertegenwoordigers van Disney mij over hem vertelden. In die tijd had ik geen vorm en de tekeningen van Kley waren dat niet. Kley was een Duitse tekenaar die satirische cartoons maakte voor Duitse kranten. Deze illustraties zitten vol leven en creativiteit. Hij tekent alles met degelijkheid in zijn achterhoofd en gebruikt daarvoor lijn. Hij tekent centauren en saters, dansende olifanten en krokodillen, reuzen en feeën, alles in dienst van zijn politieke mening. Zijn boek is gemakkelijk verkrijgbaar en het kost minder dan tien dollar. “The Drawings of Heinrich Kley” van Dover. Dit is een waardige investering.
Een hedendaagse meester in het geven van lijnkracht en vorm is Frank Frazetta. Sommigen van u kennen hem misschien als de grote fantasy schilder die hij is, maar zijn zwart-wit inkt werk is ook intelligent en mooi. Zijn penseelstreken roepen tegelijkertijd soliditeit en kracht op. Kijk eens naar “Frank Frazetta, The Living Legend” om daar een paar mooie voorbeelden van te zien.
Ga eens kijken naar de sculpturen van Richard MacDonald om een idee te krijgen van wat je tekeningen moeten oproepen. Zijn sculpturen zijn ongelooflijke voorstellingen van figuren die de ruimte innemen door ritme, vorm en poëtische kracht. Zijn werk is te zien op zijn gelijknamige website.
(Nogmaals, kopieer het model niet, maar recreëer hem of haar.) Je moet ze op het papier nabouwen. Ik geef de leerlingen meestal poses van tien minuten om deze oefeningen te doen. Begin ook consequent de handen en voeten te tekenen in elke tekening. Ze voegen een extra niveau van expressie toe aan de beelden die je maakt.
Zo, hier zijn we dan, het model in perspectief en vorm tonend door middel van sculpturale lijnen. Zie hoe de meeste lijnen de vorm van het model weergeven en ook bewegen in de richting van de kracht van dat deel van het lichaam. Zie als voorbeeld de oppervlaktelijnen langs de ribbenkast die ons de vorm geven, maar ook de opwaartse beweging die wordt veroorzaakt door de geheven arm van het model. Kijk ook hoe de oppervlaktelijnen van de ribbenkast en de heupen helpen om hun verschillende richtingen in de ruimte te verklaren, wat helpt om een duidelijker verhaal te vertellen over de ideeën van de pose.
Ik heb dit getekend als eenvoudigere massa’s aan de rechterkant. Het rechterbeen in relatie tot de heup is ernstiger in perspectief. Het komt sneller naar ons toe dan de heup. Ook de kuit zakt snel terug in de pagina. Het vermogen om driedimensionaliteit of een gevoel van diep papier te creëren is een wonder van tekenen.
Ik laat studenten zo veel mogelijk van het lichaam van het model in krachtige lijn overbrengen om hun proces van begrip te versnellen. Hoe vaker je het doet, hoe sneller je het zult leren.
Hier snijdt Seung op effectieve wijze een nogal moeilijke perspectivische situatie aan. Seung’s tekening laat ons zien hoe we het lichaam met lijn kunnen modelleren en toch de krachten ervan kunnen bespreken. Aan het oppervlak van de ribben zien we hun rondheid en de naar buiten gerichte druk die ze verdragen. Let op het concept van een uitgerekte buik dat hier wordt getoond, evenals het oppervlak ervan. Terzijde, zie ook hoeveel diepte er hier in deze tekening is. De grootte van de hand van het model is merkbaar kleiner dan die van zijn voet.
Kijk rond in deze tekening en zie hoe de lijnen van structuur ook kracht beschrijven. Ik ben deze tekening begonnen met het zwaaien van de rug. Let op de rechte, harde momenten van de schouder, de hand en het hoofd.
Hier is er minder fysieke tekening. De lijnen worden op een efficiënte manier gebruikt om ons te helpen de stevigheid van de vormen van het model te voelen. De dikte van de voeten en de druk die door het gewicht van het model op de voeten wordt uitgeoefend, worden hier door alle lijnen aan de oppervlakte onthuld. Kijk naar de knieën en de ronding van de ribbenkast voor meer structuur.
Hier ziet u hoe de plek waar de ribbenkast en de heupen bij elkaar komen het verst van ons af is in perspectief voor die structuren. Zie hoe ik het haar heb behandeld om soliditeit te tonen.
Volgende pagina: Overlap en raaklijnen
Was dit artikel nuttig?