Voordat Neil Armstrong op 20 juli 1969 zijn “kleine stap voor een man” kon zetten, ondergingen hij en de rest van de Apollo 11-bemanning een rigoureus trainingsregime om zich voor te bereiden op hun missie naar de maan. Terwijl een groot deel van hun instructie plaatsvond in het klaslokaal en op testfaciliteiten, belastte de NASA de astronauten ook met taken zoals het verzamelen van geologische monsters en het in- en uitstappen van de maanmodule om spiergeheugen op te bouwen om deze activiteiten op de maan na te kunnen doen. Om hun training zo realistisch mogelijk te maken, trainde de bemanning op plaatsen hier op aarde die griezelig veel leken op de topografie van de maan.

” was op zoek naar plaatsen die de geologische kenmerken van de maan ruwweg zouden benaderen, “zegt Stephen Garber, een beleidsanalist in het NASA History Program Office, “maar omdat we daar nog niet eerder waren geweest, was het een beetje een gokspel.”

Tijdens hun training ondergingen astronauten Neil Armstrong, Buzz Aldrin en Michael Collins frequente veldreizen, zowel nationaal als internationaal, hoewel het grootste deel van hun veldwerk was gebaseerd in het Amerikaanse zuidwesten op locaties in Arizona, Texas en Nevada.

“De reden dat ze op zoveel locaties trainden, was om een waardering te krijgen voor de verschillende aspecten van verschillende geologische kenmerken “, zegt Garber. “Ze hadden ook een combinatie van klassikale training en veldtraining, hoewel de veldtraining echt veel nadruk kreeg omdat ze de procedures in het spiergeheugen van de astronauten wilden prenten, zodat ze niet veel tijd hoefden te besteden aan piekeren over hoe ze een monster moesten nemen of hoe ze een foto moesten maken. Wetenschappers op aarde konden de monsters en foto’s later analyseren; de astronauten hadden genoeg te doen en het ging erom hen veilig thuis te krijgen.”

Met hun handen en kleine schoppen oefenden de astronauten herhaaldelijk het verzamelen en analyseren van rots- en bodemmonsters op verschillende plaatsen, zodat het proces in hen zou worden ingebakken als ze eenmaal op de maan waren aangekomen. Andere even belangrijke simulaties die zij uitvoerden betroffen het selecteren van locaties, het graven van geulen en het verzamelen van monsters op verschillende niveaus, het in de grond drijven van boorbuizen voor het verzamelen van monsters, het beschrijven van geologische kenmerken zowel mondeling als schriftelijk, het documenteren van locaties met behulp van fotografie, en het adequaat labelen van de monsters die zij verzamelden.

Het zien van de voordelen van het trainen op maananalogi, die worden gedefinieerd als gebieden op aarde die worden gebruikt om de topografie en geologie van de maan te simuleren, NASA maakte analoge missies een gemeenschappelijk trainingsmiddel voor astronauten die zich voorbereiden op toekomstige ruimtereizen, inclusief voor de daaropvolgende Apollo-missies.

Nu, met de 50e verjaardag van Apollo 11 snel naderend, dienen deze trainingslocaties als een fysieke herinnering aan een van de grootste prestaties van de mensheid. Hier zijn vijf locaties in de Verenigde Staten die u kunt bezoeken:

Cinder Lake Crater Field, Arizona

Tussen juli en oktober 1967 was de NASA op een missie om een terrein van 500 bij 500 voet net buiten Flagstaff, Arizona, te veranderen in een spiegelbeeld van een deel van het oppervlak van de maan. Gewapend met tonnen TNT en ammoniumnitraat werkte de NASA samen met de U.S. Geological Survey (USGS) om kraters op te blazen in dit stuk land dat was uitgekozen vanwege de vele lagen vulkanische sintels, die het uiterlijk en het gevoel van het maanoppervlak benaderden. De arbeiders gebruikten satellietbeelden als gids om de topografie op een schaal van 1:1 na te bootsen. In de loop van de volgende 120 dagen creëerden de arbeiders 47 kraters met diameters tussen 5 voet en 43 voet, die Mare Tranquillitatis (Sea of Tranquility) benaderden, de geplande maanlandingsplaats van Apollo 11.

Tijdens hun veldtraining bezocht de bemanning dit door de mens gemaakte kraterveld in de maanmodule en werden ze getest op hun vermogen om hun locatie te noemen door alleen uit de ramen van de LM te kijken naar de topografie om hen heen en deze aan te wijzen op satellietbeelden. In de loop der jaren zouden de NASA en de USGS nog meer kratervelden creëren om astronauten te trainen voor toekomstige Apollo-missies. Hoewel de kraters door verwering en menselijk gebruik (ze zijn vooral populair bij off-roaders en ATV’s) niet meer zo uitgesproken zijn als 50 jaar geleden, zijn ze nog steeds zichtbaar en toegankelijk voor het publiek.

Grand Canyon, Arizona

Terwijl de drie Apollo-astronauten goed bekend waren met de bediening van de Command Module Columbia, het ruimtevaartuig dat hen de ruimte in zou schieten, en de LM die hen veilig naar de maan zou brengen, moesten zij hun geologische vaardigheden opfrissen. Aangezien een van de hoofddoelen van hun missie het verzamelen van maanmonsters was, werkte de bemanning nauw samen met geologen hier op aarde over het verzamelen en bestuderen van gesteentemonsters. Eén plaats in het bijzonder waar ze veldtraining kregen was in de Grand Canyon. Twee dagen lang, begin maart 1964, leerde de bemanning geologische basisprincipes zoals het identificeren en verzamelen van verschillende soorten gesteenten. De groep wandelde over de South Kaibab Trail naar de bodem van de canyon en moest dan hun locatie bepalen met behulp van topografische kaarten en satellietbeelden, alvorens de volgende dag de Bright Angel Trail te beklimmen. Beide paden blijven populaire dagwandelingen en geven bezoekers de kans om de voetstappen van de astronauten te volgen.

Astronauten in opleiding merkten op dat hun tijd doorgebracht in de Grand Canyon tot de meest heilzame van hun opleiding als geheel behoorde, waarbij een niet bij naam genoemde astronaut tegen de geologen zei dat, “we twee weken naar jullie hebben geluisterd en het niet hebben begrepen. En één excursie heeft ons het belang en de redenen van alle discussies laten zien.”

Sierra Blanca, Texas

Ligt ongeveer 90 mijl ten zuidoosten van El Paso, Sierra Blanca, in de buurt van de Quitman Mountains, is bezaaid met vulkanisch gesteente, waardoor het een goede locatie was voor Apollo 11 missietraining. Op 24 februari 1969 sloten Armstrong en Aldrin, de twee astronauten die de maanwandeling moesten voltooien, zich aan bij een team van geologen in een oefening die hen opdroeg rotsmonsters op de juiste wijze te identificeren en te beschrijven met behulp van bandrecorders en VOX microfoons en hun werk op camera vast te leggen, handelingen die zij op de maan zouden moeten herhalen. Hoewel de oefening eenvoudig klinkt, moesten de astronauten een groot aantal monsters van verschillende plaatsen in het gebied nauwkeurig identificeren en elk monster de juiste naam geven. Hoewel veel van de rotsen er visueel hetzelfde uitzagen, waren ze bij het openbreken verschillend, wat de taak nog moeilijker maakte.

Nevada National Security Site, Nevada

Van alle testlocaties die de astronauten bezochten, in opnames van hun missie naar de maan, noemde de bemanning de Nevada National Security Site (ook bekend als de Nevada Test Site) als de meest nuttige voor hun training. In feite zou de site, gelegen net ten oosten van Death Valley National Park, een terugkerende plek worden voor toekomstige Apollo-astronauten om te trainen, omdat het door geologen werd beschouwd als “een ideale trainingslocatie.”

Tijdens een driedaagse excursie in februari 1965 voerde de Apollo 11 bemanning talrijke geologische en geofysische studies uit bij Sedan en Schooner kraters en Buckboard Mesa, waarbij ze hun vermogen om monsters te verzamelen verfijnden. Ze onderzochten ook oude vulkanische formaties die sterk leken op het oppervlak van de maan, waaronder de Timber Mountain caldera. Tegenwoordig biedt de NNSS maandelijkse rondleidingen in het gebied aan (helaas is de toegang tot de caldera beperkt), en reserveren is vereist.

Various Locations, Hawaii

Hoewel het meeste veldwerk van de astronauten in de loop van een dag of twee werd gedaan, besteedde de Apollo 11-bemanning in januari 1965 veel tijd aan training op de grond in Hawaii, dankzij de overvloed aan vulkanen. Het was tijdens deze excursies, zowel te voet als per vliegtuig, dat de astronauten de kans kregen om de verschillende fysieke aspecten van vulkanen te bestuderen, waaronder gas- en lava-openingen, lavameren, putkraters en meer. Tijdens de laatste dagen van hun verblijf wandelden ze naar de top van de 13.677 voet hoge Mauna Loa, bekend als ’s werelds grootste vulkaan, om de topkrater te observeren. Vier jaar later zouden ze Hawaï opnieuw bezoeken na afloop van hun maanmissie, waarbij ze met de commandomodule Columbia in de Stille Oceaan neerstortten. Om in hun voetsporen te treden, zijn er twee manieren om naar de top van Mauna Loa te klimmen. Voor de ene moet een vergunning worden aangevraagd, maar de andere is een meer geleidelijke rondwandeling van 13 mijl.