Dit is een gastartikel van Adrian Daniel, een singer/songwriter/producer uit Brooklyn, New York. Daniel’s onlangs uitgebrachte single, “Near You,” is hier te streamen.

Historisch gezien is R&B een code voor “urban black music,” maar voor mij heeft R&B nooit te maken gehad met de kleur van je huid; het is iets dat uit de ziel kwam; een gevoel diep van binnen dat je tot in je emotionele kern zou doen schudden. R&B, wat staat voor Rhythm and Blues, is precies dat-muziek die ritmisch is en de soulvolle pijn van de blues heeft. In de jaren ’90 was het makkelijker om te bepalen of een stuk muziek wel of niet R&B was. Vandaag de dag is het echter een uitdaging om het genre te definiëren.

Lange R&B hoofden willen dat het genre terugkeert naar de “goede tijden,” of, meer specifiek, de jaren ’90. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik over Twitter dwaalde en iemand zag zeggen: “Ik mis die ‘Singing in the rain, I want my baby back’ R&B.'” In feite lijkt het erop dat zoveel traditionele R&B-fans het huidige geluid van R&B verachten, dat het me doet afvragen, hoe wordt het genre verondersteld te klinken in 2019?

Nineties R&B was vol luxueuze loopjes, verzekerde zangkarakters, botte seksuele avances, en een ton van zingen in de regen; het was een tijd waarin grote vocalisten indruk maakten op het publiek met hun vocale vaardigheden en lyrische kwetsbaarheden. Vandaag de dag is de benadering verschoven naar bewerkte en gecomputeriseerde geluiden in plaats van de vocale vaardigheden van een artiest. Dat betekent niet dat het zijn ziel heeft verloren, maar het is gemorforforeerd tot een kruising van genres, een die ruimte heeft gelaten voor artiesten die worden beschouwd als “hip-hop” om zich uit te leven in hun zangdromen.

Net als het leven zelf, moet muziek met de tijd meegaan, wat helpt om de evolutie van R&B te verklaren. Van Frank Ocean, die zijn versie van rhythm and blues uitdrukt met melancholische, folkgetinte, hartverscheurende slaapkamerjams tot Drake, die de formule van het combineren van hiphop en R&B beheerst, tot de alt-rock rebel angst van SZA of de hyper elektronische zware bas van Joji, artiesten blijven de geluiden van het genre vooruit duwen. Sommigen geloven dat deze evolutie is wat het genre nodig heeft om fris te klinken en te blijven, terwijl anderen geloven dat het het einde betekent van “kwaliteit R&B.” Als beoefenaar van R&B muziek zelf, geloof ik dat we alle vormen moeten accepteren.

Voor de fans die zijn opgegroeid met ’90s R&B, begrijp ik waarom deze sonische verschuiving zo verontrustend is. Maar dat betekent niet dat jaren ’90 R&B niet nog steeds het muzikale landschap van vandaag beïnvloedt; van Drake (“Bria’s Interlude”) tot Tame Impala (“Cause I’m A Man”), jaren ’90 R&B is aanwezig, levend en wel. Voor mij ging R&B nooit over een geluid; het ging over hoe een vocaal je kon laten voelen. Ooit beschouwd als twee verschillende genres, hebben artiesten met succes R&B en hip-hop samengevoegd tot een hybride genre.

Weetje nog wanneer een hip-hop act en een R&B act samenkwamen voor een nummer? Dat was (meestal) magisch. Nu is het algemeen aanvaard wanneer een rapper zijn eigen hook zingt. Vanuit een label- en publishingstandpunt is deze aanpak kosteneffectief; minder mensen hebben een stuk van de taart nodig. Migos’ rapper Quavo tweette onlangs zijn interesse in het maken van een R&B album, wat, gezien zijn gastrol track record, niet zo obscuur zou zijn. XXXTentacion, de artiest uit Zuid-Florida die werd geconfronteerd met 15 aanklachten wegens huiselijk geweld voordat hij in 2018 werd vermoord, is een ander voorbeeld van een “hiphopartiest” die voornamelijk zingt op zijn tracks. In de afgelopen twee jaar nam XXXTentacion Beste R&B Album mee naar huis en kreeg hij nominaties in de categorieën Beste R&B Artiest en Beste R&B Mannelijke Artiest bij de Billboard Music Awards.

Ik weet wat je denkt: “Quavo en XXXTentacion zijn geen echte R&B artiesten.” Nou, dat zijn ze nu wel. Sinds Lauryn Hill op de scène stapte met “Lost Ones,” zijn de lijnen tussen hiphop en R&B vervaagd. In 2009 gebruikte Drake die winnende combinatie om zijn opgang in de stratosfeer te beginnen, en legde hij de blauwdruk voor talloze hiphopacts die zijn voorbeeld volgden. Tyler, The Creator’s onlangs uitgebrachte zesde album, IGOR, met zijn meerderheid zang en vocale loopjes, is een voorbeeld.

R&B’s evolutie is geen “slechte” zaak; het heeft meer artiesten geholpen om de massa’s te bereiken. Zeg wat je wilt over de zuiverheid van het genre, maar Drake’s R&B getinte materiaal heeft wonderen gedaan voor het genre – en nee, het zijn niet dezelfde harmonische, super soulvolle vocalen waar zo velen van ons verliefd op werden, maar het houdt R&B levend in de mainstream. Hopelijk, gezien de cyclische aard van de muziekindustrie, betekent dit dat niet-rapping R&B vocalisten, zoals Kehlani, Ari Lennox, NAO, Jacob Banks, Miguel, Mahalia, en Pink Sweat$, weer naar de top van de hitlijsten zullen stijgen. Een opkomende vloed tilt alle boten op.

Er is plaats aan de top voor elke vorm van R&B. Het maakt niet uit hoe we het definiëren.