Toen New York City burgemeester Bill de Blasio eerder dit jaar zijn kandidatuur voor de Democratische nominatie voor president aankondigde, droeg hij de mogelijkheid in zich om de tweede zwarte First Lady van het land in de Verenigde Staten in te luiden. Maar First Lady is geen geheel nieuwe titel voor Chirlane McCray, de huidige First Lady van New York City.

McCray maakte meer dan veertig jaar geleden voor het eerst naam als schrijfster, redactrice en dichteres bij het tijdschrift Redbook. Haar jeugd in Springfield, Massachusetts (en later in het nabijgelegen Longmeadow) is van invloed geweest op veel van haar vroege schrijfsels en haar huidige politieke activisme. En ondanks dat ze zich een groot deel van haar leven identificeerde als lesbienne, vond ze liefde in Bill de Blasio, en uiteindelijk trotseerde ze de etiketten rond haar seksualiteit helemaal.

Chirlane McCray begon al op jonge leeftijd te schrijven, haar reactie op racisme en pesterijen.

Geboren in 1954 in Springfield, Massachusetts, verhuisden McCray en haar familie een decennium later naar Longmeadow, waarmee ze pas de tweede zwarte familie werden die ooit in het stadje woonde. Ze werden al snel het slachtoffer van petities die werden rondgestuurd om hen te vragen te verhuizen. Later, toen ze naar een middelbare school ging waar ze een tijd lang de enige zwarte leerling was, werd McCray blootgesteld aan racisme en pesterijen door medeleerlingen. Ze wendde zich tot het schrijven, met name poëzie, als een opluchting en uitlaatklep voor een onbelemmerde zelfexpressie. Uiteindelijk schreef ze een column voor de schoolkrant waarin ze haar klasgenoten hekelde om hun racistische gedrag, een teken dat McCray in staat en bereid was om onrechtvaardigheid recht in de ogen te kijken.

Jaren later, tijdens haar studie aan het Wellesley College, werd McCray lid van het Combahee River Collective, een groep zwarte feministen die, volgens de website van de organisatie, al sinds 1974 bij elkaar kwamen, twee jaar nadat McCray zich op de school had ingeschreven. “Onze politiek kwam aanvankelijk voort uit de gedeelde overtuiging dat zwarte vrouwen inherent waardevol zijn, dat onze bevrijding een noodzaak is, niet als een aanvulling op die van iemand anders, vanwege onze behoefte als menselijke personen aan autonomie,” luidt een verklaring op hun site.

Ze kwam uit de kast als lesbienne in Essence-en gebruikt vandaag geen labels.

Vijf jaar later, nadat ze was afgestudeerd en naar New York was verhuisd om een baan te nemen bij Redbook, werd een van McCray’s meest besproken schrijfsels, een 5.000 woorden tellend essay getiteld “I Am a Lesbian,” gepubliceerd in Essence. “Ik vond het belangrijk om de mythe te ontkrachten dat er geen homoseksuele zwarte mensen zijn, dat zwarte mensen dat soort dingen gewoon niet deden,” zei McCray over het essay in een interview met Essence in 2013. “Dat artikel was mijn manier om zwarte vrouwen in het hele land te vertellen: ‘Je bent niet alleen.'”

Terugkijkend op het essay in een interview uit 2004 met de Village Voice, vroeg McCray zich af waarom het stuk niet meer aandacht kreeg, gezien het feit dat “er zo weinig – of geen – homoseksuele vrouwen van kleur waren die zich uitspraken.” En hoewel New York Magazine McCray in een profiel uit 2014 een “voormalig lesbienne” zou noemen, heeft ze zelf doelbewust labels vermeden. “Ik geloof dat er een vloeibaarheid is waar we nu pas meer acceptatie voor krijgen en ons bewust van worden,” vertelde McCray in 2016 aan Broadly, “want mensen houden er wel van om mensen in hokjes te stoppen. (…) Ik leef gewoon mijn leven.”

Ze ontmoette haar toekomstige echtgenoot, burgemeester Bill de Blasio, in 1991.

Het werk hield nooit op. Ze was speechschrijfster voor toenmalig burgemeester David Dinkins, voor staatssecretaris Carl McCall en voor stadssecretaris Bill Thompson. In 2004 verliet ze het kantoor van Thompson om in de particuliere sector te gaan werken, voordat ze een baan kreeg bij Maimonides Medical Center.

In 1991, meer dan tien jaar na de publicatie van het essay, werd McCray, die toen in de regering Dinkins werkte, naar het stadhuis gestuurd om informatie in te winnen voor een persbericht. Daar ontmoette ze voor het eerst Bill de Blasio, toen een assistent op het stadhuis. McCray, die West-Afrikaans geïnspireerde kleding en een neusring droeg, beschrijft haar eerste indruk van haar dichtgeknoopte toekomstige echtgenoot als grappig en slim, volgens een 2013 New Yorker profiel. De Blasio, ondertussen, beschrijft het als liefde op het eerste gezicht. Drie jaar later trouwden ze in Prospect Park.

Op de vraag van Essence in 2013 of ze zich zorgen maakte over het feit dat hij een man was – en blank, antwoordde McCray: “Het enige waar ik aan kon denken was: Hij is zes jaar jonger dan ik!”

Chirlane McCray en Bill de blasio hebben samen twee kinderen.

Seven maanden na hun huwelijk werd hun dochter Chiara geboren. Drie jaar later, in 1997, werd hun zoon Dante geboren. In die tijd begon de Blasio te werken voor de regering Clinton als regionaal directeur voor het Amerikaanse ministerie van Huisvesting en Stedelijke Ontwikkeling, waarmee hij de basis legde voor zijn uiteindelijke burgemeesterscampagne. McCray nam op dat moment afstand van haar werk om de kinderen op te voeden en voor de zieke moeders van haar en haar man te zorgen.

“Sommige koppels zijn echt intens en putten je uit,” merkte McCray’s vriendin Carol Joyner op in New York, “maar Bill en Chirlane zijn niet zo. Met Bill zo vaak op het werk, Chirlane bouwde rond zichzelf een ander soort vrouwenwereld, gecentreerd op haar kinderen, hun vrienden, en andere moeders in de buurt.”

Zij werkt nauw samen met de Blasio als First Lady van New York City.

In 2013, toen de burgemeesterscampagne van haar man in volle gang was naar zijn uiteindelijke verkiezing later dat jaar, werkte McCray achter de schermen mee aan het redigeren van toespraken en het interviewen van potentiële campagnemedewerkers. Ze gaf ook prioriteit aan het diversifiëren van het personeel van haar man, onvermurwbaar dat de administratie van haar man de meest diverse in de geschiedenis van New York City zou zijn.

Kort na zijn ambtsaanvaarding benoemde de Blasio McCray tot voorzitter van het Mayor’s Fund to Advance New York City. In 2015 lanceerde ze ThriveNYC, een initiatief van $ 1,2 miljard dollar dat zich moet richten op geestelijke gezondheid. De afgelopen maanden heeft ze haar man vergezeld op zijn campagne voor een mogelijk presidentieel ambt. Op Essence Fest in New Orleans begin juli 2019, voegde McCray zich bij haar man om te praten over de gesprekken die ze hebben gehad met hun zoon “hem voorbereiden op het leven als een jonge zwarte man in Amerika.”

Zal ze de politiek in gaan? Het is niet uitgesloten.

Hoewel de mogelijkheid bestaat dat ze First Lady van de Verenigde Staten wordt, heeft McCray geheel eigen politieke ambities. “Ik heb tijd om erover na te denken,” vertelde ze in februari aan Politico toen haar dat werd gevraagd. “Ik moedig andere vrouwen altijd aan om zich kandidaat te stellen, omdat ik denk dat het belangrijk is dat we meer van onze stemmen hebben in het publieke discours en het maken van wetgeving en het stellen van prioriteiten die zo hard nodig zijn voor onze gezinnen. Dus, ik denk erover na, maar geen plannen op dit moment.”

Ongeacht haar toekomst, door de beperkingen van definitie te weigeren, is Chirlane McCray erin geslaagd onze erfenis te kerven die geworteld is in het doen van dingen op haar voorwaarden, niet buigend voor, of vaak verschuivend, maatschappelijke normen.

Voor meer manieren om je beste leven te leiden plus alle dingen van Oprah, schrijf je in voor onze nieuwsbrief!