Wat hebben Humphrey Bogart, Marlon Brando, en Al Pacino met elkaar gemeen? Ondanks dat ze filmlegendes zijn, stralen ze alle drie alfa uit. We kennen allemaal het stereotype alfamannetje – een man die een natuurlijke leider is, sterk, charismatisch en onverbloemd. Gewoonlijk associëren we alfatrekken met dominante eigenschappen en vaak met agressieve neigingen. Wetenschappelijk onderzoek naar de eigenschappen van alfawolven en hun roedels schetst echter een ander beeld.

De afgelopen twintig jaar heeft wolvenonderzoeker Rick McIntyre wolven geobserveerd in vrijlevende roedels in Yellowstone National Park. McIntyre is methodisch in zijn aanpak. Elke ochtend staat hij vroeg op, gebruikt radiotelemetrie om de locatie van de roedels vast te stellen via een met een radio-collar gemarkeerd roedellid, en gaat dan op pad met een spotting scope om de dieren te observeren. Tijdens elke observatie maakt McIntyre zorgvuldig aantekeningen van de activiteiten van de wolven.

Tijdens zijn tijd met de grijze wolven, begonnen bepaalde eigenschappen en gedragingen naar voren te komen. In tegenstelling tot wat wij associëren met de term “alfamannetje”, was het ranghoogste lid van de roedel niet krachtig, heerszuchtig of agressief tegen andere leden van de roedel. In plaats daarvan vertoonde de alfawolf kenmerken als rustig vertrouwen en zelfverzekerdheid. De alfa’s van de grijze wolf leken het goede voorbeeld te geven, en hadden in de meeste gevallen een kalmerend effect op hun clan.

Kijk ook: 12 Charmante gedragingen die je kunt ontwikkelen om mensen voor je te winnen

Voor McIntyre was dit gedrag niet geheel verrassend. In het rijk van de menselijke interactie, denk aan hoe een emotioneel veilige man van een grote kampioen zich gedraagt. Ze puffen niet. Ze vallen niet aan. Het is niet nodig iets te bewijzen, want zij hebben het al bewezen.

Achter het gedrag van de alfa-wolven lijkt een soort evolutionaire logica te schuil te gaan. Als een roedel gewelddadig is en de leden voortdurend met elkaar wedijveren, is de kans op overleven kleiner dan bij een meer vreedzame, coöperatieve en delende eenheid. In al de jaren dat McIntyre de grijze wolven heeft geobserveerd, heeft hij zelden een alfa mannetje agressief zien doen tegen andere roedelleden. De rest van de roedel is zijn familie.

Dit doet niets af aan het feit dat alfa wolven hun roedel fel beschermen. Alfa wolven zijn hard als het nodig is, zoals bij het verdedigen van hun roedel tegen een rivaliserende roedel. Maar dit gedrag strekt zich gewoon niet uit tot elke interactie met de roedel. McIntyre merkte op dat een alfa-man weliswaar een belangrijke rol speelt bij een succesvolle jacht en het vangen van een prooi, maar dat hij zich terugtrekt en slaapt tot zijn roedel heeft gegeten en vol is.

En laten we het spelen niet vergeten. Zelfs de sterkste alfa’s van de grijze wolven besteedden tijd aan de pups van de roedel, of het nu worstelen was of het verzorgen van de kleintjes. De veronderstelling zou zijn dat dit de taak van de vrouwelijke wolven was, maar dat is niet zo. In feite hebben de wolvin-vrouwtjes een andere belangrijke rol – de show runnen.

Zoals elke getrouwde man je zal vertellen, achter elke succesvolle man staat een vrouw. Hetzelfde geldt voor grijze wolven. Volgens McIntyre, nemen de vrouwtjes in de roedels het grootste deel van de beslissingen. Zij beslissen waarheen te reizen, wanneer te jagen, wanneer te rusten. De persoonlijkheid van de matriarch zet de toon voor de hele roedel.

Het lijkt er dus op dat ons alfa mannetje stereotype wel wat herziening kan gebruiken, en mannen kunnen leren hoe ze succesvol kunnen zijn van in het wild levende wolven. Denk aan het goede voorbeeld geven, toewijding in de zorg en verdediging van gezinnen, respect voor vrouwen, en het delen van verantwoordelijkheden. Koppel dat aan minder snauwen en meer rustig vertrouwen, en je hebt een winnend alfa-recept. Maar dames, vergeet niet wie echt de baas is.

Check Out: Waarom hondenbezitters zo’n sterke band voelen met hun huisdieren