De onderzoekers die haar bestudeerden, kenden haar alleen als Nummer 16. Weinig aan haar gedrag of uiterlijk was ongewoon. Maar Nummer 16 was wel bijzonder – ze was de oudst bekende spin ter wereld.

Nummer 16, een valdeurspin (Gaius villosus), werd in 1974 voor het eerst gezien als een klein spinnetje. Tot 2016 kwam ze voor in onderzoek naar spinachtigen op een plek in het North Bungulla Reserve in Australië. Terwijl de jaren voorbijgingen, leefde de spin voort – door Watergate, de release van de eerste IBM personal computer, en het debuut van het World Wide Web.

Maar wetenschappers ontdekten onlangs dat Nummer 16 was overleden.

Ze verklaarden haar overleden op 43-jarige leeftijd, waardoor ze de langstlevende spin tot nu toe werd en de vorige recordhouder – een 28-jarige tarantula in de Theraphosidae-familie – die in gevangenschap leefde en stierf, onttroonde, schreven onderzoekers in een studie die 19 april online werd gepubliceerd in het tijdschrift Pacific Conservation Biology.

“Voor zover wij weten is dit de oudste spin die ooit is geregistreerd,” studie hoofdauteur Leanda Mason, een promovendus aan de School of Molecular and Life Sciences van de Curtin University in Perth, Australië, zei in een verklaring.

“Haar aanzienlijke leven heeft ons in staat gesteld om het gedrag en de populatiedynamiek van de valdeurspin verder te onderzoeken,” voegde Mason eraan toe.

Verborgen onder de grond

Gedurende meer dan vier decennia heeft Nummer 16 niet veel meer gezien dan de binnenkant van haar ondergrondse hol. Trapdeurspinnen bouwen en onderhouden individuele holen, bekleden hun tunnels met zijde en maken beschermende deksels; ze overvallen hun insectenprooi vanachter deze gecamoufleerde deuren. De spinnen vergroten de gaten om hun lichaam te passen als ze vervellen en groeien, en wanneer vrouwtjes spinnenkuikens broeden, versterken ze de openingen van hun holen met modderpluggen voor extra bescherming, volgens de studie.

De spinnen zijn erg bezitterig over hun holen, en zullen niet verhuizen naar de verlaten tunnel van een buurman, schreven de onderzoekers. Wetenschappers die deze spinachtigen in het wild bestuderen, sporen populaties op – en volgen individuele spinnen zoals Nummer 16 – door holen te controleren en te noteren welke nog een spin in zich hebben.

Wanneer de mannetjes geslachtsrijp zijn, ongeveer 5 jaar oud, verlaten ze hun holen om een partner te zoeken en de ingangen achter hen te verzegelen. Maar eens de vrouwtjes hun holen graven, blijven ze daar hun hele leven. Zelfs als een spinnenhol wordt beschadigd, zal de spin ervoor kiezen het te repareren in plaats van een nieuw hol te zoeken dat door iemand anders is gebouwd, meldden de wetenschappers.

Nummer 16 maakte deel uit van de eerste groep spinnejongen die studie co-auteur Barbara York Main, een nu gepensioneerde arachnoloog voorheen van de Universiteit van West-Australië, tientallen jaren geleden observeerde bij het bouwen van hun holen. (York, die als eerste met het onderzoek begon, volgde de luikspinnen 42 jaar lang.)

Jaar na jaar bewoonde Nummer 16 haar ondergrondse huis. Maar op 31 oktober 2016 vonden de onderzoekers grimmig bewijs dat suggereert dat de spin dood was – en dat ze waarschijnlijk een gewelddadig einde had.

Een parasitoïde wesp had het deksel van haar hol doorboord, en het hol viel in puin, schreven ze. Nummer 16 was waarschijnlijk aangevallen en geparasiteerd, een gruwelijk proces waarbij een wesp haar ei implanteert in een levende spin. Dan, zodra de wespenlarve uitkomt, consumeert het de spin van binnenuit over een periode van weken.

Nummer 16 mag dan een griezelig einde hebben gekend, maar haar lange leven verschafte onderzoekers tientallen jaren waardevolle gegevens over de gewoonten en biologie van valdeurspinnen, en toont aan dat lange termijn studies grote verrassingen over de natuurlijke wereld aan het licht kunnen brengen.

Oorspronkelijk artikel op Live Science.