Terwijl de roep om de begrafenis van rock and roll steeds oorverdovender lijkt, dragen wij ons steentje bij om onze lezers te informeren over enkele van de grootste muzikanten en artiesten van het genre ooit. Hoewel sommige van deze acts terecht bekend staan als iconen, zijn wij een beetje bang dat ze alleen dat zullen blijven -iconen. Voor ons is het echte plezier van zulke sterren de kunst die ze creëerden, dus geven we een spoedcursus in enkele van de beste nummers van de muziek, deze keer brengen we je de zes definitieve nummers van B.B. King.

Als we een beetje inzicht willen geven in de rockiconen van de 20e eeuw, distilleren we hun oude catalogi in slechts zes van hun meest bepalende nummers. De nummers die de eerste stappen bieden in het leren kennen van de muziek en de persoon achter de legende, met B.B. King is er niet alleen veel muziek maar ook veel legende.

De gitarist en blueszanger is een van de onsterfelijke kopstukken van de genres en is dat gebleven, niet alleen vanwege zijn krachtige spel en aangrijpende voordracht, maar ook vanwege zijn tederheid en medeleven met zijn publiek. Of hij nu optrad in een stadion of een staatsgevangenis, B.B. gaf alles aan zijn optreden en hoewel hij charismatisch was off-mic, gaf hij er de voorkeur aan om zijn muziek te laten spreken.

Tussen 1951 en 1992 was B.B. King een productief artiest. De muzikant mag dan geboren zijn in Memphis, maar al snel ging hij de wereld over en bracht hij 75 R&B hitsingles uit gedurende zijn tijd in de schijnwerpers waarvan velen één ding bewezen, B.B. King speelde de blues als geen ander. Dat komt omdat hij wist dat de blues niet zijn eigen genre was, maar een rode draad die door het grootste deel van de muziek liep. Het stelde hem in staat zijn geluid uit te breiden naar soul en funk wanneer de tijd daar rijp voor was.

Frankly, we hadden om het even welke zes nummers in de lijst hieronder kunnen zetten en blij zijn dat het u zou aanmoedigen om meer van B.B. King te beluisteren. In plaats daarvan hebben we de zes definitieve nummers gekozen die het muzikale verhaal van B.B. King vertellen.

Zes definitieve songs van B.B. King:

‘Three O’Clock Blues’ (1951)

Hoewel dit niet King’s eerste single was, dat was acht release eerder, maar toen de eerste noten van King’s cover van Lowell Fulson’s ‘Three O’Clock Blues’ de ether bereikten, was het duidelijk dat hij een ster was. Dit was het nummer dat zijn carrière lanceerde en zijn eerste en grootste succes werd, en vijf weken lang de eerste plaats van de R&B chart innam.

De sound van de single laat veel te wensen over, zeker naar hedendaagse maatstaven. King’s zang en gitaar is veel luider dan al het andere op de plaat. Maar het doet niets af aan het plezier van deze release, want hij zette de toon van zijn carrière met een rijk geluid en een gesprek tussen zijn stem en zijn gitaar.

‘Every Day I Have The Blues’ (1955)

Toen B.B. King ‘Every Day I Have The Blues’ opnam, had hij moeite om de concurrerende opname te evenaren die in datzelfde jaar werd uitgebracht door Joe Williams en het Count Basie Orchestra. Maar zoals King zou bevestigen, is een lange levensduur het enige dat telt in rock en door het nummer te spelen als een regelmatige opener van zijn sets tot ver in de jaren zeventig, werd de blues standard gezien als een van zijn eigen.

Ontstaan bij de Sparks brothers in de jaren dertig en later gevormd door Memphis Slim’s ‘Nobody Loves Me’ in 1949, wordt King’s versie perfect aangevuld door het arrangement van Maxwell Davis wiens oor voor blazers het nummer doet zingen. Noem ons kieskeurig, maar wij verkiezen King’s live-versie van het nummer, live in Nick’s in 1983.

‘Why I Sing The Blues’ (1969)

Aan het slotcrescendo van King’s iconische album Live & Well staat misschien wel een van onze favoriete King-nummers, ‘Why I Sing The Blues’. Het album is een bonafide smash en zou de eerste haven van gesprek moeten zijn bij het afwerken van deze lijst, het talent van Al Kooper op piano voegt een extra portie klasse toe aan de procedure. Het nummer is een vastberaden beschrijving van wreedheden uit de zwarte Amerikaanse geschiedenis, geleverd met gusto en een weigering om verslagen te worden.

Die weigering komt als King in een couplet klaagt over zijn ouder wordende lichaam, misschien een tikkeltje afgeschrikt door het feit dat hij niet meer zo actief kan zijn in de strijd. Het lied is doordrenkt met een groove die past bij het einde van het decennium en benadrukt dat ondanks zijn eigen bewering dat hij over de heuvel tuurde (hij was begin veertig), King nog steeds even potent was als altijd.

‘The Thrill Is Gone’ (1970)

Om die potentie te bewijzen, bracht King het jaar daarop misschien wel zijn allergrootste pophit uit, de herwerkte versie van Roy Hawkins’ nummer ‘The Thrill Is Gone’ uit 1951. Niet alleen is het nummer een vernietigend knap stukje productie, niet in het minst dankzij producer Bill Szymczyk, maar het bevat ook het beste gitaarwerk van King, die moeiteloos tussen stijlen en genres glijdt.

Doordat te kunnen doen, kan de nieuwe ijzingwekkende ondertoon van het nummer opzettelijk worden uitgevoerd. King brengt zijn noten met een koelheid die past bij een seriemoordenaar en het werkt samen met het verhaal van het nummer, waarin een onrechtvaardige man zichzelf pusht in de richting van het vermoorden van zijn geliefde die zijn hart brak. Het is weer zo’n klassieker waarin gitaar en zang deel uitmaken van dezelfde dialoog en eindeloos doorkletsen.

‘To Know You Is To Love You’ (1973)

Wanneer je Stevie Wonder als co-writer op het nummer hebt dan kun je er vrij zeker van zijn dat het een van de glansmomenten van je carrière zal worden. Dat kan gezegd worden van ‘To Know You Is To Love You’, een nummer waarop niet alleen de jonge Wonder maar ook Syreeta Wright te horen was. Het is echter allesbehalve een popnummer en met zijn acht en een halve minuut is het een ruime titeltrack voor King’s album.

King gebruikte een band uit Philadelphia, met onder meer Earl Young en Norman Harris, voor het nummer en je hoort in hun productie het begin van wat het geluid van de disco zou worden. Het nummer opende weer wat meer kanalen voor King en ondanks dat hij nog steeds voornamelijk blues speelde op het podium, gaf het hem een nieuwe kans op een mainstream publiek. Hij kwam er zelfs mee op Soul Train.

‘Never Make a Move Too Soon’

Een nummer dat misschien het einde betekent van King’s bijdrage aan de studio is het album Midnight Believer uit 1978, maar hij zorgde ervoor dat hij er met een knal vandoor ging. Gesteund door een meer dan bewonderenswaardige jazz-fusion band genaamd de Crusaders, mocht King zich concentreren op zijn eigen werk binnen de groep. Een stralend moment op het album was de bewerking van het eerdere nummer ‘Greasy Spoon’ van de Crusaders, dat ‘Never Make a Move Too Soon’ werd.

Het nummer werd geüpdatet en gebracht met een beetje meer precisie en meer lyrische intentie en kreeg de draai van rock and roll die alleen King kon opbrengen. Een big band arrangement dat het publiek dat het hoort in een delirium brengt. Het nummer werd gecoverd door een groot aantal artiesten waaronder Bonnie Raitt en werd later zelfs opnieuw opgenomen door King als duet met Roger Daltrey.