Het was, en blijft, een van de meest spectaculaire dingen die ik ooit heb gezien. Een dozijn vrouwen, waaronder mijn toenmalige partner, spoten voor de allereerste keer een boog van vloeistof vanuit hun genitaliën de lucht in, in unisono. Wat 90 minuten eerder was begonnen als een vrij korrelige anatomieles in een Brooklyn herenhuis was naadloos overgegaan in iets dat leek op de fonteinenshow in het Bellagio.

Hoewel ik me intens concentreerde op het plotselinge schijnbare vermogen van mijn partner om te “squirten” – zoals vrouwelijke ejaculatie algemeen bekend staat – was ik me er zeer van bewust dat de andere nieuwe squirters in de kamer dezelfde twee dingen leken uit te drukken als zij: een ongebreidelde ontlading van opgekropte emotie en volstrekt ongeloof over het vermogen van hun lichaam om iets compleet nieuws en bijna magisch te doen.

Tot op dit moment had ik ernstige twijfels of de goed gespierde man met zijn kleurrijke slipje en het kapsel van een Lenape-krijger deze diverse groep vrouwen en hun partners voor het eerst de sluisdeuren kon laten openen, laat staan op hetzelfde moment. Ik was er vrij zeker van dat er mensen waren die konden spuiten en mensen die niet konden spuiten, en dat de verhouding ongeveer dezelfde was als die tussen rechts- en linkshandigen.

Bovendien had ik in een 15-jarige carrière waarin ik voornamelijk over seks en seksualiteit schreef, veel wetenschappelijke artikelen gelezen waarin werd geconcludeerd dat vrouwelijke ejaculatie zeker een ding is en een aantal waarin werd benadrukt dat het zeker geen ding was. Een paar andere betoogden dat het een ding was, maar niet het ding dat je zou denken dat het is als Pornhub is waar je je informatie vandaan haalt. Er werd nog meer onderzoek gedaan naar waar het vandaan kwam, waaruit het ejaculaat bestond en hoe wijdverbreid het was. Toen we toegang kregen tot het herenhuis, hadden al deze genuanceerde conclusies literatuur me berust in het onbewogen en droog naar huis gaan.

Ik verliet die ruimte-Kenneth Play’s Squirting “PlayLab”-ruim twee jaar geleden, een stevige en aangenaam vochtige gelovige in het idee dat de meeste vrouwen het vermogen hebben om te squirten. Ik ben er sindsdien vele malen getuige van geweest. Maar terwijl squirten is uitgegroeid tot een zeer populair subgenre in porno en een ton van apparatuur om zowel te vergemakkelijken en te beheren seksueel spel dat resulteert in een plas is gemakkelijk beschikbaar op Amazon, de wetenschappelijke literatuur, op het eerste gezicht, is zo onbeslist als altijd.

Meer van Tonic:

De belangrijkste kwestie is rond de manier waarop vrouwelijke ejaculatie – waarover al millennia wordt geschreven in zowel de Oosterse en Westerse wereld – wordt gedefinieerd. In sommige documenten wordt geconcludeerd dat de uitstoting van koppen heldere vloeistof die vaak in porno wordt afgebeeld en waarvoor de lakens moeten worden verschoond, voornamelijk urine is. De term vrouwelijk ejaculaat, zo stellen zij, zou moeten worden beperkt tot veel kleinere hoeveelheden van een melkwitte vloeistof die ook uit de urethra kan komen.

Voordat zij seksuologe, seksconsulent en seksuele opvoedster werd, was Anita Hoffer professor in de urologie aan het Brigham and Women’s Hospital. Zij bevestigt dat vrijwel al het ejaculaat dat ik de lucht in heb zien vliegen, even daarvoor nog in een blaas zat en verklaart dat het nergens anders vandaan kan komen.

Studies hebben gesuggereerd dat wat wordt gezien als “echt” vrouwelijk ejaculaat, ontspringt uit de klieren van Skene. Deze klieren, die naast de urinebuis lopen, worden vaak de vrouwelijke prostaat genoemd omdat ze, net als de mannelijke versie, prostaat-specifiek antigeen (PSA) en prostaatzuurfosfatase (PAP) produceren. “Het is belangrijk om te beseffen dat de klieren van Skene erg klein zijn en er is geen manier waarop ze 150 of zelfs 30 ml vrouwelijk ejaculaat helemaal zelf kunnen maken,” zegt Hoffer.

Een Franse studie ging op zoek naar waar de enorme hoeveelheden vloeistof vandaan komen die je zou kunnen zien in het Squirting PlayLab of in volwassen films zoals ‘Squirt Squad,’ ‘Liquid Lesbians,’ en ‘White Water Shafting’. Onderzoekers rekruteerden zeven zelfbenoemde super soakers van wie het spuiten samenviel met een orgasme en vroegen hen een urinestaal te geven. De vrouwen ondergingen vervolgens een echografie om te bevestigen dat hun blaas leeg was. De zeven deden vervolgens alles wat nodig was om het te laten regenen. Sommigen deden het alleen, anderen lieten hun partner een handje helpen.

Voordat de vrouwen la petite mort beleefden, werd een tweede echo gemaakt en op het moment van het orgasme werd het vrijgekomen vocht opgevangen in een zakje en werd een derde en laatste onderzoek uitgevoerd. Het tweede dat de onderzoekers ontdekten was dat de blazen van de vrouwen zich volledig hadden gevuld voordat ze alles hadden losgelaten. Het derde dat zij ontdekten was dat, terwijl de urinemonsters van twee van de zeven vrijwilligsters identiek waren aan de vloeistof die zij uitscheidden bij hun orgasme, de andere vijf vrouwen een kleine hoeveelheid PSA in hun squirt hadden die niet aanwezig was in hun oorspronkelijke urinemonster. De eerste conclusie van de wetenschappers was waarschijnlijk dat ze niets doen om de ideeën van de Amerikanen over hoe het eigenlijk is om een Franse academicus te zijn op een dagelijkse basis, te ontkrachten.

Hoffer legt uit dat als urine door de plasbuis gaat tijdens seksuele stimulatie, het de afscheidingen van de naburige Skene’s klieren meeneemt op zijn weg naar buiten. Hoffer zegt dat, terwijl sommige mensen in zijn klassen een kleine hoeveelheid witte vloeistof uitstoten, de meesten een veel groter volume heldere vloeistof uitstoten. Hij denkt dat terwijl een paar van zijn duizenden coachees alleen “echt” ejaculaat of alleen plas uitstoten, de meeste squirters – zoals een voorzichtige consensus binnen de wetenschappelijke gemeenschap suggereert – een cocktail van beide produceren: een beetje uit kolom A en veel uit kolom B.

“Ik ontdekte dat waar dit spul ook van gemaakt is, het eigenlijk niet zo belangrijk is voor iemand die het heeft ervaren,” zegt Play, eraan toevoegend dat het heel gewoon is voor nieuwe squirters om te huilen, te lachen of te schreeuwen bij het loslaten. Hij denkt dat gevoelens van schaamte of bezorgd zijn over het feit dat ze normaal zijn of gewoon een natte plek maken wanneer je masturbeert, leidt tot verkramping wanneer ze een onvrijwillige drang voelen om te plassen tijdens het seksspel. “Hoewel het aanleren van techniek en de ergonomie van het faciliteren van een zaadlozing aan de partner belangrijk is, is het belangrijker om de squirter te helpen zich fysiek en emotioneel te openen wanneer het gevoel van moeten plassen zich begint te manifesteren.”

“Vrouwen melden dat ejaculatie gepaard kan gaan met seksuele opwinding, maar dat het ook kan optreden tijdens seksuele activiteit zonder gelijktijdig te zijn met een orgasme,” zegt Hoffer; ze heeft ooit een “informeel” onderzoek gedaan naar de perceptie van 160 vrouwen van G-spot stimulatie, die vaak wordt geassocieerd met vrouwelijke ejaculatie. Ze ontdekte dat ruwweg de helft van hen er helemaal niet om gaf. “Iedereen is anders.”

Hoffer merkt op dat er een hele industrie is gegroeid rond de G-spot en de vrouwelijke ejaculatie die het kan uitlokken, verwijzend naar speelgoed, boeken, andere spullen en, naar ik aanneem, squirting workshops zoals die Play aanbiedt in levende lijve en online. Ze zegt dat het vermogen om te spuiten voor sommige vrouwen een marker voor seksueel succes is geworden en dat ook mannen “hun seksuele bekwaamheid zullen afmeten aan de grootte van de natte plek op de lakens na seksuele activiteit.”

“Dit is ongelukkig en gebaseerd op emulatie van het mannelijke model waar ejaculatie wordt geassocieerd met plezier,” zegt ze, “en kan beide partners het gevoel geven onnodig niet succesvol te zijn als de vrouw niet op deze specifieke manier reageert.”

Natuurlijk, zelfs als een vrouw niet spuit of kan spuiten, betekent dit niet dat ze niet geweldig is in seks en er niet grondig van geniet. Inderdaad, hoewel de partner die gutste in het PlayLab onder de indruk was van haar vermogen om te squirten, ontmoedigde ze me om onnodige moeite te doen om het opnieuw uit te lokken.

“Nah, ik ben goed,” zou ze tsjirpen, toen ik aanbood om wat ik had geleerd in mijn rol als facilitator in actie te brengen. Volgens een intrigerende studie kan mijn voormalige vriendinnetje echter iets van een uitbijter zijn geweest. Uit het onderzoek, gepubliceerd in het British Journal of Urology, bleek dat 78,8 procent van de vrouwen die squirten vonden dat het hun seksleven verrijkte. Hun partners waren zelfs nog enthousiaster toen het er nat en wild aan toe ging – maar liefst 90% van hen was er helemaal weg van. Op voorwaarde dat mijn partners enthousiast zijn over het openen van de sluizen, ben ik er ook super in.

Teken in op onze nieuwsbrief om het beste van Tonic in uw inbox te krijgen.