Disney heeft drie wensen nodig voor zijn live-action “Aladdin”-remake: een betere geest, een beter script en een beetje ziel.
Net als de tekenfilmklassieker uit 1992 vertelt Aladdin het verhaal van de verarmde dief (Mena Massoud) die verliefd wordt op de mooie prinses Jasmine (Naomi Scott) terwijl ze de stad Agrabah in het Midden-Oosten verkent onder de naam van haar dienstmeisje Dalia (Nasim Pedrad). Om Jasmine’s hart te winnen, gaat Aladdin akkoord om de mysterieuze Grot der Wonderen binnen te gaan (Frank Welker, de enige stemacteur van de hoofdcast van het origineel die zijn rol hier herhaalt) en een magische lamp te bemachtigen voor de sinistere koninklijke vizier Jafar (Marwan Kenzari), maar hij wordt al snel verraden en voor dood achtergelaten. Gelukkig voor hem heeft zijn aapje Abu (wederom Welker) de lamp van Jafar gestolen voor het verraad, waardoor Aladdin de geest kan ontdekken die binnenin gevangen zit (Will Smith) en drie wensen in ruil krijgt.
Er zijn een paar dingen om van te houden over “Aladdin.” Terwijl de tekenfilm controverse veroorzaakte omdat de hoofdrolspelers er blank uitzagen, koos regisseur Guy Ritchie (die het script schreef met John August) niet-blanke acteurs om de hoofdrollen te vervullen. De film kent ook een paar aardige momenten, zoals wanneer Smith en Massoud een humoristisch gênante introductie mogen improviseren tussen Massoud’s alias “Prince Ali” en Jasmine, of wanneer Scott Jasmine weet te ontwikkelen tot een politieke idealist met een karakterboog die verder gaat dan alleen het mogen kiezen van haar eigen man.
Dit zijn geen onbelangrijke details. Helaas worden ze aanzienlijk overtroffen door de gebreken van de film.
Voornaamste onder hen is Will Smith, die vreselijk miscast als de Genie. Het probleem is dezelfde voor de hand liggende dat online commenters gewezen sinds de dag dat zijn casting werd aangekondigd, en verdubbeld op bij het zien van hem voor de eerste keer in de onheilspellende trailers: Hij is geen Robin Williams, niet eens in de buurt. Robin Williams’ optreden in de originele film was iconisch en onnavolgbaar. Zijn tomeloze energie, manische komische verve en algehele briljante showmanschap waren meer verantwoordelijk dan welke andere factor dan ook voor het uitgroeien van die film tot een klassieker. Dit wil niet zeggen dat een “Aladdin” remake niet zou kunnen werken met een andere Genie, maar het zou ofwel een acteur moeten vinden met talenten vergelijkbaar met die van Williams, ofwel een compleet andere richting op moeten gaan met het personage.
Hoewel Smith charismatisch en charmant is, is hij nergens in de buurt van de komedie virtuoos als Williams, dus optie A was nooit realistisch voor hem – en, helaas, dat is de richting waarin “Aladdin” voor het grootste deel kiest om te gaan. Ik huiverde als ik Smith dezelfde zinnen hoorde zeggen die Williams in de originele film improviseerde, en die vallen plat als ze ontdaan zijn van Williams organische enthousiasme. Hetzelfde kan zelfs gezegd worden van de musicalnummers; Williams brulde ze uit op een manier die zowel cartoonesk als episch aanvoelde, terwijl Smith het zo goed als hij kan lijkt te doen. Dat zijn fatale tekortkomingen hier, aangezien de humor en showstopping tunes de grootste sterktes waren van het origineel.
Het tweede grote probleem met “Aladdin” is het script van Ritchie en August. Ondanks het feit dat de film een half uur langer is dan de originele film, voelen grote delen van het verhaal hier gehaast aan, met name de oorspronkelijke ontmoeting tussen Aladdin en Jasmine. Andere elementen die werden toegevoegd om dit verhaal te onderscheiden van de originele film voelen aan als toevoegingen of onderontwikkeld. Deze film geeft de Genie een romantisch subplot met Dalia dat charmant had kunnen zijn – Smith is een sympathieke romantische hoofdrolspeler – maar krijgt nauwelijks tijd om zich te ontwikkelen. Hetzelfde geldt voor Jafar, die een verholen tragisch achtergrondverhaal krijgt om zijn zucht naar respect en macht te verklaren. Dit had van hem een complexe schurk kunnen maken, vooral in een vroege scène waarin hij probeert mee te leven met Aladdin – maar, nogmaals, dat wordt snel achterwege gelaten en er wordt later slechts kort naar verwezen.
Het onderliggende probleem hier is dat “Aladdin” een film is die niet zou mogen bestaan. Dit is niet omdat remakes op zichzelf slecht zijn – veel grote films zijn eigenlijk remakes van eerdere films die ook heel goed waren, of zelf geweldig. Maar Disney maakt geen live action-versies van tekenfilmklassiekers als “The Jungle Book” en “Beauty and the Beast” omdat de filmmakers een diep creatief verlangen hebben om die verhalen opnieuw te vertellen. Ze doen dat omdat die films geld opbrengen aan de kassa, dus het is gemakkelijk om publiek te lokken als je een geliefde titel en de juiste verleidelijke sterren hebt.
Maar geen van die dingen garandeert dat een film een ziel zal hebben. Als een remake een fundamentele creatieve geest heeft, kan het de beperkingen van het zijn een kopie overstijgen en in plaats daarvan voelen als een plezierige onafhankelijke entiteit van zijn eigen. Zonder die visie wordt het niets meer dan spektakel, een nieuwigheid die een betere film inpikt zonder zelf iets zinnigs te bieden te hebben.
In die zin belichaamt de live-action “Aladdin” Hollywoods ergste impulsen: het is een wegwerpproduct, een handelswaar, een cinematografische non-entiteit waarvan het enige doel het maken van winst is. Weinig mensen zijn naïef genoeg om te geloven dat Hollywood-studio’s films maken uitsluitend voor hun artistieke waarde, maar de beste films zijn in staat om hun financiële verplichtingen in evenwicht te brengen met een echte visie. Deze film is zo commercieel dat, zelfs als hij geen deel uitmaakte van een overvloed aan live-action adaptaties (een live-action “Dumbo” remake kwam eerder dit jaar uit en een live-action versie van “The Lion King” wordt later verwacht), hij nog steeds cynisch en kleverig zou aanvoelen.