Zoals de titel al zegt, voor het eerst in ons 5 jarige huwelijk heeft mijn man mij geslagen. Ik weet dat dit niet echt de juiste sub hiervoor is en dat er waarschijnlijk een subreddit is voor slachtoffers van huiselijk geweld. Maar ik geloof niet dat ik daar thuis hoor. Die plek is voor vrouwen die er al jaren onder lijden. Dit is de eerste keer dat het me overkomt

Hij heeft nog nooit zijn hand naar me uitgestoken, hij schreeuwt bijna nooit tegen me. Maar vandaag merkte ik dat er iets niet klopte. Zoals elke zaterdagochtend was ik in de keuken ontbijt aan het maken voor ons beiden, en zoals elke ochtend komt hij achter me staan, legt zijn twee grote sterke handen op mijn middel, kust me in mijn nek en vraagt wat ik aan het maken ben, ook al zijn het al 5 jaar lang altijd pannenkoeken.

“Pannenkoeken, zoals elke zaterdag schat” antwoord ik hem, terwijl hij doorgaat met zijn kleine kusjes in mijn nek. Hij weet verdomme dat ik hier gek van word en dat het altijd mijn concentratie verbreekt en meestal eindigt in het verbranden van een kant.

Hij stopt met me te kussen en vraagt opnieuw “Babe? Ontbijt? Pannenkoeken zeker?” Ik weet niet zeker waarom hij het een tweede keer vraagt.

“Ja schat, pannenkoeken” Nog steeds met mijn hoofd schuin opzij, wachtend tot hij zijn mond houdt en weer zijn gebruikelijke dartele ochtend-zelf wordt. Maar zijn handen verlieten mijn middel en hij stapte achteruit. Deze keer met een bezorgde toon sprak hij: “Steph, wat is er? Ben je in orde?”

Ik richtte mijn hoofd op, niet langer bezorgd over zoenen of onze pannenkoeken. Er is iets mis met mijn man. Ik draaide me om en keek hem aan, met tranen in mijn ogen. Had hij een beroerte? Is hij vannacht doof geworden? Ik sprak luid tegen hem. “Ik ben in orde! Wat is er? Kun je me niet horen?”, nu met tranen die over mijn ogen rolden, mijn onderlip trillend, proberend niet te huilen.

De blik van bezorgdheid verliet zijn gezicht en veranderde in het vermoeide gezicht van een man die net wakker is, alleen om te worden opgeroepen om te werken op zijn vrije dag.

“Waar is dat gezicht voor? Wat heb ik gedaan?” Zei hij met een toon van ergernis.

“Ik trek geen gezicht. Ik ben bang, schat. Alsjeblieft, zeg me dat je in orde bent. Mijn stem breekt, ik kan me niet bewegen, bevroren van angst. Echt Steph? De stille behandeling? Je gaat het me niet eens vertellen, echt volwassen. Dan ga ik maar terug naar bed.” Hij draaide zich om en liep terug naar onze kamer en sloeg de deur achter zich dicht. “Je laat de pannenkoeken weer aanbranden!” schreeuwde hij door de deur.

Hij heeft nog nooit tegen me gevloekt, zeker hij heeft een vieze mond en vloekt maar NOOIT tegen mij. Ik rende naar onze slaapkamer, ging om de deur te openen. Hij deed hem op slot, sloot me uit onze kamer, sloot me weg van hem. Ik rammelde aan de deurklink, duwde zo hard als ik kon tegen de deur.

“Joey PLEASE, open de deur. Laat me naar je kijken, er is iets mis met je.” Het was zinloos, hij kon me niet horen en er was geen manier waarop ik in staat zou zijn om die deur open te breken. Ik viel op mijn knieën. Oncontroleerbaar huilend. Mijn hoofd raasde, probeerde een manier te bedenken om met hem te praten, op de een of andere manier door de chaos die mijn hersenen doormaakten rende ik terug naar onze keuken. Gooide onze lade open, pakte pen en papier.

“JOEY, je hebt hulp nodig, je kunt me niet horen. Doe alsjeblieft de deur van het slot!” Ik rende terug naar onze deur en schoof het papier onder de deur. Ik hoorde zijn voetstappen naar de deur komen, het geluid van hem het papier oppakken. Er was een lange periode van stilte. Ik kon hem horen mompelen, hij klonk zo boos, ik kon hem het papier horen verfrommelen. Ik klopte weer op de deur, woorden konden nauwelijks mijn mond verlaten “Joey….please” Mijn hart bonsde, doe alsjeblieft de deur open dacht ik bij mezelf.

Relief overspoelde me toen ik de klik hoorde van de deur die van het slot ging. De deur ging snel open, de blik op zijn gezicht…knalrood, mijn vader had die blik op zijn grote gezicht als ik of mijn zussen iets vergaten te doen, voordat hij ons zou slaan, een gezicht waarvan ik wenste dat ik het nooit meer zou zien.

Zijn gezicht werd alleen maar roder toen hij me aankeek. Hij gooide het papier naar me toe, ik deinsde terug toen het me in mijn schouder raakte.

“Wat? Is dit een soort grap Steph, stop gewoon. STOP FUCKING WITH ME” Zijn tanden op elkaar geklemd, ademhaling zo hard, vuist gebald samen. “PRAAT TEGEN ME! WAAROM ZEG JE NIETS!? STEPH! ZEG IETS!” Ik keerde terug naar dat bange kleine meisje dat ik 17 jaar geleden was, bevroren van angst, een zinkend gevoel in mijn maag, koud bloed stroomde door mijn aderen, mijn hele lichaam trilde. Ik kon hem nog steeds horen, ziedend van woede.

“STOP MET DAT GEZICHT TE MAKEN!” en toen gebeurde het. Hij sloeg me. Hij sloeg me in m’n gezicht, zo hard dat ik niet wist hoe ik niet omviel, of bij bewustzijn bleef.

Ik bedekte mijn oog waar zijn vuist tegenaan was gebotst. Ik keek hem verschrikt aan, verwachtend dat ik nog een klap zou krijgen. Hij zag er zo bang uit, geschokt door wat hij had gedaan. Zijn gezicht was wit, zijn ogen wijd open. Tranen liepen over zijn gezicht. “Oh mijn god Stephanie, het spijt me zo” Hij reikte naar me toe, ik sprong achteruit. “Blijf van me af! Raak me verdomme niet aan, vuile klootzak!” Ik schreeuwde zo hard als ik kon.

Ik weet niet wat ik moet doen, ik hou nog steeds van hem.