Tussen OJ Simpson en JonBenét Ramsey is 2016 een topjaar geweest voor tv-heronderzoeken van gerenommeerde strafzaken. De volgende in de rij is het proces van Amanda Knox, de in Seattle geboren studente die bijna vier jaar in de Italiaanse gevangenis zat voor de moord op haar kamergenote, Meredith Kercher.

Netflix’s nieuwe documentaire, Amanda Knox, kronieken de moordzaak en het omringende mediacircus, dat begon vanaf het moment dat Kercher’s lichaam in november 2007 werd ontdekt. Na haar arrestatie en veroordeling werd Knox in de media verguisd om onmiskenbaar geslachtsgebonden redenen – rapporten richtten zich op haar uiterlijk en promiscuïteit, haar “engelachtige” gezicht als een soort contrast met haar vermeende overactieve seksleven. Knox werd in 2011 vrijgelaten na een succesvol beroep, opnieuw veroordeeld in 2014, en vervolgens definitief vrijgesproken door het Italiaanse Hooggerechtshof afgelopen maart.

Hier is een opfrisser van de belangrijkste dingen om te weten over Knox’s acht jaar durende proces voordat je dit weekend bij de doc gaat zitten.

Knox vertelde de politie dat ze was teruggekeerd naar het huisje dat ze deelde met Kercher en twee andere kamergenoten op de ochtend van 2 november, nadat ze de nacht had doorgebracht in het appartement van haar vriend Raffaele Sollecito. Ze merkte verschillende dingen op die ongewoon leken – de voordeur stond op een kier en er waren opgedroogde bloedspatten in de wasbak van de badkamer die ze deelde met Kercher. “Ik nam aan dat Meredith misschien menstruatieproblemen had en zich nog niet had schoongemaakt,” schreef ze in een e-mail aan familie en vrienden. “Bah, maar niets om je zorgen over te maken.”

Nadat ze gedoucht had, werd Knox gealarmeerd toen ze niet-doorgespoelde uitwerpselen vond in het toilet van de andere badkamer van het appartement en ze verliet onmiddellijk het huis. Ze belde haar kamergenote Filomena Romanelli om haar te vertellen dat ze dacht dat er een indringer was geweest, en keerde kort daarna met Sollecito terug naar het huis om te zoeken naar tekenen van een inbraak. Nadat ze Kercher’s deur op slot hadden gevonden en een ingeslagen raam in Romanelli’s slaapkamer, belden ze de lokale carabinieri (de militaire politie van Italië).

De eerste agenten die reageerden waren niet van de carabinieri, maar waren in plaats daarvan meer junior “post politie,” die uiteindelijk Kercher’s deur openbrak en haar lichaam ontdekte.

HOE AMANDA EEN SUSPECT

Knox en Sollecito, een Italiaanse computerwetenschapper die studeerde aan de plaatselijke universiteit van Perugia, hadden op dat moment pas een week verkering. Ze hadden elkaar op 25 oktober ontmoet bij een concert van klassieke muziek. Getuigen op de ochtend van 2 november merkten op dat het paar buiten het appartement stond te zoenen – een detail dat later onverwacht belangrijk zou worden.

Knox en Sollecito werden drie dagen na de ontdekking van Kercher’s lichaam door de politie ondervraagd. Tijdens haar verhoor legde Knox een verklaring af waarin ze toegaf in het appartement te zijn geweest tijdens de moord en waarin ze Patrick Lumumba, de eigenaar van een bar waar Knox part-time werkte, valselijk beschuldigde. Knox en Lumumba hadden contact gehad op de avond van 1 november, toen Lumumba haar een sms stuurde om te zeggen dat ze die avond niet op haar werk hoefde te komen.

“Ze logen tegen me, schreeuwden tegen me, bedreigden me, ze sloegen me twee keer op mijn hoofd,” zou Knox jaren later aan een rechtbank vertellen. “Ze vertelden me dat ik mijn familie nooit meer zou zien als ik me niet kon herinneren wat er die nacht met Meredith was gebeurd.”

Knox en Sollecito werden in hechtenis genomen, en in juli 2008 klaagden de Italiaanse aanklagers hen formeel aan voor moord. Na een lange en koortsachtig gepubliceerde rechtszaak, werden beiden schuldig bevonden in december 2009 en veroordeeld tot meer dan 20 jaar elk.

De leidende aanklager: GIULIANO MIGNINI

Leider van de zaak tegen Knox en Sollecito was Giuliano Mignini, die sindsdien een controversiële en veroordeeld-figuur in zijn eigen recht is geworden. Mignini was in 2006 aangeklaagd wegens ambtsmisbruik, omdat hij telefoons zou hebben afgeluisterd tijdens zijn onderzoek naar de befaamde zaak Monster van Florence. Hij werd in 2010 schuldig bevonden, maar de veroordeling werd later vernietigd.

Mignini’s gedrag tijdens het onderzoek naar de moord op Kercher werd alom bekritiseerd. Veel van de meest bizarre theorieën over het motief van Knox – inclusief het idee dat ze “demonisch” was – kwamen van Mignini. Na de vrijspraken van Knox en Sollecito in 2015, werd Mignini door de Italiaanse Raad van Magistraten disciplinair gestraft wegens schending van de correcte procedure in de zaak.

DE DERDE MOORDENAAR: RUDY GUEDE

Een vraag die nog steeds met verrassende regelmaat wordt gesteld is “als Amanda Knox het niet heeft gedaan, wie dan wel?” Daar is een vrij duidelijk antwoord op, want drugsdealer Rudy Guede werd tegelijk met Knox en Sollecito aangeklaagd, en zit al sinds 2008 in de gevangenis voor de moord op Kercher.

Hier is slechts een deel van het bewijs tegen Guede: Hij gaf toe dat hij in Kercher’s kamer was op de avond van haar moord. Zijn DNA is gevonden op en in Kercher’s lichaam, en op haar tas. Zijn bebloede vingerafdrukken zijn gevonden op haar beddengoed. Hij zei aanvankelijk dat Knox niet in het appartement was op de avond dat Meredith stierf en veranderde later zijn verhaal om haar te beschuldigen.

Guede werd apart van Knox en Sollecito berecht in een “fast-track” proces, en werd schuldig bevonden aan moord en aanranding in 2008. Hij zit nu een straf van 16 jaar uit.

Het DNA-bewijs

Guede’s DNA werd overal op de plaats delict gevonden; dat van Knox en Sollecito niet. Zoals de verdediging later zou zeggen, is het onmogelijk om selectief je eigen DNA op te ruimen en dat van een ander intact te laten, omdat DNA onzichtbaar is voor het blote oog. Dus het is niet alsof Knox of Sollecito alleen hun DNA van de plaats delict hadden kunnen verwijderen.

Een belangrijk bewijsstuk van de aanklager was een gesp van Kercher’s beha, die sporen bleek te bevatten van Sollecito’s DNA – het enige spoor van Knox of Sollecito gevonden op de plaats delict. De verdediging betoogde dat de gesp niet-ontvankelijk zou moeten zijn als bewijs, omdat het 46 dagen na het eerste onderzoek werd gevonden en dus was besmet.

Het andere cruciale bewijsstuk was een keukenmes dat in beslag was genomen uit een lade in Sollecito’s appartement, waarvan rechercheurs beweerden dat het het moordwapen was. Knox’s DNA zat op het heft en bewijs van Kercher’s DNA werd gevonden op het lemmet. Tijdens het hoger beroep verklaarden forensische specialisten dat de kwaliteit van het DNA-monster van het lemmet te klein was om betrouwbaar te zijn als bewijs en dat het lemmet zelf onverenigbaar was met de wonden van Kercher.

HET “SEX GAME” THEORIE

Eén van de grootste mysteries in de zaak was, en is nog steeds, het motief. Aanklagers in het eerste proces onder leiding van Mignini-beweerden dat Knox en Sollecito Kercher vermoordden als onderdeel van een vier-weg “sex spel” met Guede. Volgens hun theorie van de zaak, was Knox een seks-gekke “she-devil” (dat is een citaat van Lumumba’s advocaat) die zich had overgegeven aan “lust, verdovende middelen en de consumptie van alcohol.”

Ter ondersteuning van deze theorie, bleef de aanklager terugkomen op het eerder genoemde feit dat Knox en Sollecito aan het kussen en knuffelen waren buiten het appartement nadat Kercher’s lichaam was gevonden. Sociopathisch gedrag? Twee bange kinderen die troost zoeken bij elkaar? Wie zal het zeggen? De media sloten zich aan bij het beeld van Knox als een seksuele afwijking, met veel Italiaanse en Britse verkooppunten die de bijnaam “Foxy Knoxy” gebruikten en haar seksleven in detail beschreven. Later zou blijken dat Knox, toen ze in de gevangenis zat, was misleid om te onthullen met hoeveel mannen ze had geslapen, nadat gevangenispersoneel ten onrechte had beweerd dat ze positief was getest op HIV.

Het vonnis

Vanaf de avond van haar eerste verhoor hield Knox vast aan haar onschuld, door te verklaren dat zij en Sollecito op de avond van de moord in zijn appartement waren geweest om wiet te roken en Amélie te kijken.

In november 2010 begon het hoger beroep van het paar. Forensische experts onderzochten de BH sluiting en het keukenmes opnieuw, en kwamen tot de conclusie dat geen van beide voldoende bewijs leverde om Knox of Sollecito aan de misdaad te linken. Later getuigden door de rechtbank aangestelde deskundigen dat het oorspronkelijke onderzoek door de politie zo ernstig was verknoeid dat het bewijsmateriaal ontoelaatbaar zou moeten worden verklaard.

Op 3 oktober 2011 werd de veroordeling van Knox en Sollecito officieel vernietigd. “Zelfs alles bij elkaar genomen”, schreef de rechter, “bewees het bewijsmateriaal op geen enkele manier de schuld van Amanda Knox en Raffaele Sollecito voor de misdaad.”

Knox vloog de dag na de uitspraak naar huis in Seattle, Washington, en gaf een emotionele persconferentie bij de landing op Seattle-Tacoma International Airport. “Ik ben echt overweldigd nu,” vertelde ze verslaggevers. “Ik keek vanuit het vliegtuig naar beneden, en het leek alsof alles niet echt was.”

“Wat voor mij belangrijk is om te zeggen is gewoon dank je wel, aan iedereen die in mij heeft geloofd, die mij heeft verdedigd, die mijn familie heeft gesteund.”

Maar er is meer. In maart 2013 oordeelde het hoogste Italiaanse gerechtshof, het Hof van Cassatie, dat Knox en Sollecito opnieuw terecht moeten staan en verwierp daarmee hun vrijspraak van 2011. Knox, niet verrassend, keerde niet terug naar Italië voor het nieuwe proces, maar Sollecito was aanwezig in de rechtbank in november 2013.

Op 30 jan. 30 januari 2014 werden Knox en Sollecito opnieuw veroordeeld voor moord, waarbij de straf van Knox werd verhoogd tot 28 jaar en zes maanden. Voorafgaand aan haar nieuwe veroordeling, vertelde Knox aan The Guardian: “Ik ga zeker niet vrijwillig terug naar Italië. Ze zullen me moeten vangen en me schoppend en schreeuwend terug moeten trekken in een gevangenis waar ik het niet verdien te zijn. Ik zal vechten voor mijn onschuld.” Na wijdverspreide speculaties bevestigde het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken dat het Knox niet zou uitleveren aan Italië.

Finitief, op 27 maart 2015, vernietigde het Hooggerechtshof van Cassatie definitief de veroordelingen van Knox en Sollecito. In een 52 pagina’s tellende verklaring hekelde een panel van rechters “verbijsterende fouten” in het oorspronkelijke onderzoek, eraan toevoegend dat de internationale media-gekte “zeker niet heeft geholpen bij de zoektocht naar substantiële waarheid.”

Volg Marie Claire op Facebook voor het laatste celeb nieuws, beauty tips, fascinerende lectuur, livestream video, en meer.

Van: Cosmopolitan