Van de ontdekkingsreiziger Vilhjalmur Stefansson wordt gezegd dat hij jarenlang uitsluitend van vlees en vis van wild heeft geleefd, zonder nadelige gevolgen. Hetzelfde geldt voor zijn collega-ontdekkingsreiziger Karsten Anderson. Als onderdeel van zijn promotie van een vlees-alleen-dieet naar het voorbeeld van de Inuit-keuken, en om de effecten aan te tonen, leefden en aten Stefansson en Anderson vanaf februari 1928 in New York City een jaar lang “op de afdeling stofwisseling van het Russell Sage Institute of Pathology van het Bellevue Hospital, New York”, waarbij hun metabolische prestaties nauwlettend in de gaten werden gehouden, dit alles gedeeltelijk gefinancierd door het Institute of American Meat Packers. Onderzoekers hoopten Stefansson’s ervaring met het verhongeren van konijnen in het veld na te bootsen en drongen er bij hem op aan de vetinname in zijn volledig op vlees gebaseerde dieet tot nul te reduceren. Hij deed dat, en ervoer een veel sneller begin van diarree dan in het veld. Toen het vet weer werd toegevoegd, herstelde Stefansson, hoewel hij daarna nog 10 dagen last had van constipatie. De studie rapporteerde geen eerdere medische literatuur te hebben gevonden die de effecten onderzocht van diëten met alleen vlees, die duurzaam lijken te zijn, of van verhongering van konijnen, die fataal is.
Stefansson schreef:
De groepen die afhankelijk zijn van de blubberdieren zijn het gelukkigst in de jachtwijze van leven, want zij lijden nooit aan vethonger. Dit probleem is, voor zover het Noord-Amerika betreft, het ergst bij die bosindianen die soms afhankelijk zijn van konijnen, het magerste dier in het Noorden, en die de extreme vetzucht ontwikkelen die bekend staat als konijnensterfte. Konijneneters die geen vet uit een andere bron hebben – bever, eland, vis – krijgen na ongeveer een week diarree, met hoofdpijn, lusteloosheid en vaag ongemak. Als er genoeg konijnen zijn, eten de mensen tot hun magen gevuld zijn; maar hoeveel ze ook eten, ze voelen zich onbevredigd. Sommigen denken dat een mens eerder sterft als hij voortdurend vetvrij vlees eet dan wanneer hij niets eet, maar dit is een overtuiging waarover in het Noorden nog niet voldoende bewijsmateriaal voor een beslissing is verzameld. Sterfgevallen door konijnensterfte, of door het eten van ander mager vlees, zijn zeldzaam; want iedereen begrijpt het principe, en alle mogelijke preventieve maatregelen worden natuurlijk genomen.
In een overlevingsboekje over het Noordpoolgebied uit de Tweede Wereldoorlog, uitgegeven door het Flight Control Command van de luchtmacht van de Verenigde Staten, stond deze nadrukkelijke waarschuwing: “Vanwege het belang van vetten mag je je onder geen beding beperken tot een vleesdieet van konijnen, alleen omdat die toevallig in overvloed aanwezig zijn in het gebied waar je bent neergestort. Een voortdurend konijnendieet zal leiden tot konijnenhongersnood — diarree zal na ongeveer een week beginnen en als het dieet wordt voortgezet kan DOOD HET RESULTAAT ZIJN.”
Into the Wild (1996), veronderstelde Jon Krakauer dat Chris McCandless aan konijnenhongersdood zou kunnen hebben geleden.