Ik voelde een kuil in mijn maag toen ik online eten probeerde te bestellen en de wachttijden minstens een week bedroegen voor lokale boodschappenbezorging. De wachttijd voor Amazon Prime was zelfs nog langer. Toen het nieuws van een dreigende staking van Instacart-medewerkers mijn Twitter-feed kruiste, wist ik dat ik hulp moest zoeken.
Tijdens mijn hele leven heb ik geprobeerd om van niemand afhankelijk te zijn voor iets, een subtiele les die ik heb geleerd van mijn familie, die onafhankelijkheid waardeerde boven behoeftigheid. Ik heb bijna alles alleen gedaan – van reizen tot het kopen van een huis. En de weinige keren dat ik hulp nodig had, kwam de onverwachte kennis of vreemdeling opdagen en ging de extra mijl.
Deze keer is niet anders. Een Whole Foods in Manhattan leverde nog steeds op dezelfde dag, dus mijn collega deed een bestelling voor me en bood aan om het in een Uber te sturen.
Een vriendin van in de zeventig bood aan om de komende weken op mijn bank te slapen en met de baby te helpen, maar was bang dat ze niet wist of ze het virus bij zich droeg. In plaats daarvan belde ze me op en zong slaapliedjes voor mijn zoon op een nacht dat hij niet kon slapen, en was ze een bron van kalmte als de huilbuien te luid werden en ik geen ideeën meer had.
Een andere vriendin, een mede-alleenstaande moeder, bood me de kamer van haar zoon aan om in te slapen zodat ik niet alleen zou zijn. En talloze journalisten hebben me advies gegeven, sms’jes gestuurd en midden in de nacht steun betuigd, waar ik op ben gaan vertrouwen.
Eén ding hoop ik dat mensen van deze tijd meenemen: ga er nooit van uit dat iedereen vrienden en familie heeft op wie ze kunnen rekenen in een crisis, ongeacht wie ze zijn. Op dit moment zijn er slachtoffers van huiselijk geweld die vrezen voor hun leven te midden van deze sluiting, oudere Amerikanen die geen bezoek hebben en mensen die te maken hebben met geestelijke gezondheidsproblemen zoals depressie en angst die alleen maar erger worden. Sociale distantie is absoluut noodzakelijk, maar het zal ook onze nationale empathiekloof vergroten, wat blijkt uit de stijgende cijfers van eenzaamheid en zelfmoord.
Op dit moment zullen sociale netwerken, familiair of niet, nodig zijn om te overleven. We zullen plaatsen nodig hebben om te schuilen, mensen om te smeden voor voedsel en zorg voor onze kinderen en voor onze ouderen. We zullen gedwongen worden te erkennen dat hulp vragen en aanvaarden geen morele tekortkoming is maar een menselijke behoefte. Sociale dieren hebben een samenleving nodig om te overleven.