Door Sara Heath op 31 augustus 2020

De gezondheidszorg ondergaat een seismische verschuiving, waarbij de rol van volksgezondheid en populatiegezondheid een grotere rol speelt in de patiëntenzorg dan ooit tevoren. Kern van die rol is de toegenomen aandacht voor gezondheidsverschillen, gezondheidsgelijkheid en culturele competentie in de medische zorg.

Volgens het National Prevention Information Network, een project tijdens de Centers for Disease Control & Prevention (CDC), is culturele competentie essentieel voor cross-cultureel werk.

Meld u aan voor onze nieuwsbrief!

Culturele en linguïstische competentie is een reeks congruente gedragingen, houdingen en beleidslijnen die samenkomen in een systeem, instantie of onder professionals die effectief werken in crossculturele situaties mogelijk maken. Cultuur” verwijst naar geïntegreerde patronen van menselijk gedrag die de taal, het denken, de communicatie, de handelingen, de gewoonten, de overtuigingen, de waarden en de instellingen van raciale, etnische, religieuze of sociale groepen omvatten. Competentie’ impliceert het vermogen om als individu en organisatie effectief te functioneren binnen de context van de culturele overtuigingen, gedragingen en behoeften die consumenten en hun gemeenschappen presenteren.

Het concept van culturele competentie is van cruciaal belang geworden nu de medische industrie wordt geconfronteerd met kwesties van ongelijkheden in de gezondheidszorg en ongelijkheden op gezondheidsgebied. Uit de gegevens blijkt dat etnische minderheden of niet-blanke patiënten meer te maken hebben met sociale gezondheidsdeterminanten en slechte gezondheidsresultaten dan blanke patiënten.

Dit feit kwam aan het licht tijdens de uitbraak van het nieuwe coronavirus, dat zwarte, Latijns-Amerikaanse en Amerikaans-Indiaanse en Alaska Native gemeenschappen meer trof dan blanke bevolkingsgroepen. Hoewel deze ongelijkheden al lang bestaan in de geneeskunde, heeft de COVID-19 pandemie, in combinatie met een nationale raciale afrekening, gediend als een katalysator voor oproepen tot verandering in de geneeskunde.

Culturele competentie komt in het middelpunt van deze oproepen tot verandering. Hoewel het dichten van gezondheidsverschillen en het bevorderen van gelijkheid in gezondheid een inspanning is met meerdere gezichten en belanghebbenden, dient culturele competentie als een fundament.

Hieronder schetst PatientEngagementHIT het concept van culturele competentie en waarom het belangrijk is voor medische professionals.

Wat zijn de principes van culturele competentie?

Zorgorganisaties die cultureel competent zijn, hebben een paar verschillende factoren gemeen, zegt NPIN op zijn website. Over het algemeen hebben deze organisaties een gedefinieerde set principes, een positieve en bidirectionele relatie met de gemeenschap die zij dienen, en het vermogen om hun begrip van de gemeenschapscultuur aan te passen over verschillende organisatie-initiatieven heen.

“Culturele competentie is de integratie en transformatie van kennis over individuen en groepen mensen in specifieke normen, beleid, praktijken en houdingen die worden gebruikt in geschikte culturele settings om de kwaliteit van diensten te verhogen; waardoor betere resultaten worden geproduceerd,” volgens NPIN, dat nadruk heeft toegevoegd.

Kernpijlers van culturele competentie kunnen omvatten:

• Duidelijke inspanningen om de behoeften van de gemeenschap te begrijpen
• Een brede definitie van cultuur
• Erkenning van behoeften aan taaltolken
• Continue learning onder organisatieleiders
• Culturele competentie training voor medewerkers en clinici
• Culturele competentie ingebakken in organisatiebeleid

Importief, culturele competentie omvat ook linguïstische competentie, volgens het Georgetown University National Center for Cultural Competence (NCCC).

“Het vermogen van een organisatie en haar personeel om effectief te communiceren, en informatie over te brengen op een manier die gemakkelijk te begrijpen is door diverse groepen, waaronder personen met een beperkte Engelse taalvaardigheid, mensen die laaggeletterd zijn of niet geletterd zijn, personen met een handicap, en mensen die doof of slechthorend zijn,” zegt NCCC op zijn website.

Organisaties die waarde hechten aan culturele competentie hebben de neiging om het te meten door te kijken naar een aantal belangrijke prestatiemaatstaven. Het verbeteren van culturele competentie moet de organisatie helpen bij het ontwerpen van beleid dat leidt tot betere KPI’s, immers.

Een organisatie die op zoek is naar het terugdringen van gemiste of te late afspraken zal culturele competentie moeten belichamen om dit probleem effectief aan te pakken, bood NPIN als voorbeeld. Het missen van een afspraak gaat verder dan een patiënt onzorgvuldig is; die patiënt kan niet in staat zijn geweest om kinderopvang te krijgen voor tijdens de afspraak, of vervoer, bijvoorbeeld.

Het hebben van culturele competentie betekent dat de organisatie in staat is om die behoeften in een gemeenschap te herkennen, en het ontwerpen van nieuw afsprakenbeleid dat rekening houdt met die uitdagingen.

Hoe kan culturele competentie de patiëntenzorg beïnvloeden?

Wanneer culturele competentie geen deel uitmaakt van het DNA van een zorgorganisatie, kan dit negatieve gevolgen hebben voor de patiëntervaring.

In 2017 schreven onderzoekers in het tijdschrift Patient Experience dat taal- en culturele barrières een goede zorgervaring voor allochtone patiënten in de weg stonden.

Voor zorgverleners kunnen taalbarrières hen ongemakkelijk maken in hun interacties, omdat ze zich afvragen of ze wel op een begrijpelijke manier communiceren. En voor patiënten kan een gebrek aan culturele competentie hen terughoudend maken om zorg te zoeken of zich diepgaand met een zorgverlener bezig te houden.

“Ze aarzelen om zorg te zoeken bij westerse artsen vanwege de ervaring van stereotypering door artsen,” zeiden de onderzoekers. “Bovendien beïnvloedt een gebrek aan cultureel bewustzijn bij artsen ook de communicatie met hun cultureel gevoelige immigrantenpatiënten.”

Immigrantenpatiënten zijn naar verluidt ook terughoudend om zich te engageren met behulp van digitale of verbonden gezondheidstechnologie. In sommige culturen is een face-to-face ontmoeting de enige geschikte strategie om medische zorg te zoeken. Immigranten houden er grotendeels niet van om zich te engageren via telehealth of beveiligde messaging, vonden de onderzoekers.

Een studie uit 2018 gepubliceerd in het Journal of Medical Internet Research vond meer van hetzelfde, waaruit bleek dat culturele en taalbarrières patiënten en providers ervan weerhouden zinvolle relaties te smeden.

Door middel van kwalitatieve interviews met 19 patiënten die Engels, Spaans of Mien spreken, identificeerden de onderzoekers belangrijke trends die zowel opbouwen als afbreuk doen aan de patiëntervaring.

Hoewel alle deelnemers aan de studie zeiden dat ze waarde hechten aan een goede patiënt-zorgverlenerrelatie en goede relaties definieerden als inclusief actief luisteren en vertrouwen, meldden Spaans- en Mien-sprekende patiënten enkele barrières.

“Voor de Spaans- en Mien-sprekende patiënten voegde het spreken van een andere taal dan Engels een andere laag van complexiteit en moeilijkheid toe met betrekking tot basisinteractie met artsen en personeel, evenals interactie met bewoners specifiek,” rapporteerde het team. “Patiënten beschreven een algemene bezorgdheid over de vraag of artsen en patiënten elkaar volledig begrepen wanneer ze via een tolk moesten werken.”

Sommig gedrag van clinici hielp. Artsen die de toon benadrukten, non-verbale signalen gebruikten en probeerden de moedertaal van de patiënt te spreken, werden tijdens het onderzoek gunstig beoordeeld.

Desalniettemin maken deze uitdagingen het voor sommige bevolkingsgroepen moeilijker om wellness te bereiken. Een gezamenlijke inspanning om culturele competentie op organisatieniveau op te bouwen, zal belangrijk zijn als de natie blijft streven naar een betere gezondheid van de bevolking.

Stappen om culturele competentie te bereiken

De eerste stap bij het opbouwen van culturele competentie bij een organisatie in de gezondheidszorg is het begrijpen van de gezondheidsbehoeften van de gemeenschap, meldde de American Hospital Association in een draaiboek over het onderwerp.

“Het ziekenhuis of gezondheidszorgsysteem analyseert demografische gegevens om de samenstelling van de lokale gemeenschap en de patiëntenpopulatie van het ziekenhuis te bepalen,” schreef AHA. “Met deze analyse kan het ziekenhuis of zorgsysteem microtargeting-enquêtes uitvoeren om de behoeften voor de specifieke gemeenschappen te bepalen.”

Van daaruit kunnen zorgaanbieders zich bezighouden met de gemeenschap en vervolgens zelfeducatie van clinici en personeelsleden aansturen.

Dat providereducatieproces zal waarschijnlijk in fasen plaatsvinden, adviseerde AHA. Organisaties kunnen beginnen met het schetsen waarom aanbieders culturele competentie moeten opbouwen. Dit proces kan uitleg omvatten over de veranderende demografie in de VS en de risico’s die gepaard gaan met een lage culturele competentie.

Van daaruit kunnen organisaties met zorgverleners bespreken hoe culturele competentie vorm geeft aan de manier waarop de organisatie zal omgaan met de samenleving en met individuele patiënten.

De laatste etappe van de opleiding van zorgverleners moet een schets bevatten van specifieke behoeften voor bepaalde demografische groepen en lessen over culturele normen en gevoeligheid.

Het belangrijkste is dat een organisatie in de gezondheidszorg culturele competentie in haar organisatiebeleid zal moeten verankeren, beweerde NCCC. In feite is dit misschien wel het meest onderontwikkelde gebied van het opbouwen van culturele competentie, beweerde het Center.

Het verankeren van deze principes in het organisatiebeleid zal de missie en waarden van de organisatie codificeren; aanbieders ondersteunen die streven naar culturele competentie in hun eigen praktijk; een metriek vaststellen om culturele competentie bij beoefenaars te meten; en overkoepelend culturele competentie institutionaliseren.

Daarnaast kunnen zorgorganisaties overwegen hoe zij en hun individuele aanbieders en personeelsleden zichzelf zullen beoordelen, zei NCCC. Volgens de zelfbeoordelingen die NCCC aanbiedt, moet de zelfcontrole kijken naar zowel culturele competentie als geheel principe en naar specifieke aspecten ervan, zoals taalvaardigheid.

Culturele competentie is geen gestandaardiseerde medische vaardigheid; in plaats daarvan is culturele competentie per definitie gecontextualiseerd aan de gemeenschap en de organisatie of de clinicus dient.

Als de gezondheidszorg de resultaten van beperkte culturele competentie blijft zien, zal het essentieel zijn voor organisatorisch leiderschap om een plan te maken om culturele competentie in hun organisatie te beoordelen en een plan te maken om personeelsleden op te leiden en die competentie in beleid te codificeren.

Bekijk op PatientEngagementHIT