FIRE definieert een “spraakcode” als een universiteitsvoorschrift of -beleid dat een meningsuiting verbiedt die in de maatschappij in het algemeen door het Eerste Amendement zou worden beschermd. Elk beleid – zoals een intimidatiebeleid, een protest- en demonstratiebeleid, of een IT-beleid voor aanvaardbaar gebruik – kan een “speech code” zijn als het beschermde meningsuiting verbiedt.

Veel “speech codes” verbieden op ontoelaatbare wijze meningsuiting op basis van inhoud en/of gezichtspunt. Een voorbeeld van een dergelijk beleid is een verbod op “beledigend taalgebruik” of “denigrerende opmerkingen”. Andere regels zijn inhoudsneutraal, maar beperken op buitensporige wijze de tijd, plaats en wijze van meningsuiting. Dergelijke regels kunnen protesten en demonstraties beperken tot een of twee “vrije meningsuitingszones” op de campus en/of vereisen dat studenten vooraf toestemming vragen om op de campus te mogen demonstreren.

Als universiteiten deze regels naar de letter zouden toepassen, zouden belangrijke stemmen van openbare kritiek, satire en commentaar het zwijgen worden opgelegd op Amerikaanse campussen, en zouden sommige van onze grootste auteurs, kunstenaars en filmmakers worden geweerd. Deze codes doen studenten ook geloven dat zij het absolute recht hebben om vrij te zijn van belediging, schaamte of ongemak. Als gevolg daarvan beginnen andere studenten aan het compromis van zelfcensuur.

Deze attitudes blijven bij studenten lang na het afstuderen. Als studenten op de campussen van onze natie leren dat grappen, opmerkingen en visuele voorstellingen die iemand “beledigen” terecht verboden kunnen worden, zullen zij het niet vreemd of gevaarlijk vinden wanneer de regering zelf probeert te censureren en morele conformiteit eist in de uitingen van haar burgers. Een natie die niet in vrijheid wordt opgevoed, zal in vrijheid niet overleven, en zal niet eens weten wanneer zij haar heeft verloren. Het is om dit onuitsprekelijk verlies van vrijheid te voorkomen dat FIRE de Spotlight Database heeft opgericht.